Κι όμως: Ο Παπακαλιάτης χώρεσε την Ελλάδα του σήμερα μέσα σε δύο ώρες σινεμά…

Για μένα ήταν ανέλπιστο…

Κι όμως η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη περικλείει μέσα της ατόφια την Ελλάδα του σήμερα: Κρίση, μεταναστευτικό και αντιμετώπισή του, ένδεια και απελπισία, αδιέξοδα, το δικαίωμα σε μιαν επιπλέον ευκαιρία, μα και τον έρωτα – που ενίοτε στέκει ως σανίδα σωτηρίας.

Ο δημιουργός παρουσιάζει γλαφυρά (αν και σε κάποια σημεία αρκετά τηλεοπτικά) χαρακτήρες που αναγνωρίζουμε είτε στον ίδιο τον εαυτό μας,

Μετά την θέαση της ταινίας «Ένας άλλος κόσμος» μια αφορμή για ψηλάφιση και αναθεώρηση ιδανικών μας περιμένει, στη γωνία, γενναιόδωρα.

Σε τελική ανάλυση, αν ο θεατής περιμένει κάτι νέο από κάποιον «εμπορικό» δημιουργό, σίγουρα το λιγότερο είναι κάτι τέτοιο. Γι” αυτό και κατά κοινή ομολογία ο Παπακαλιάτης ίσως βρίσκεται στην πιο ώριμή του φάση.

Προσωπικά, θεωρώ ότι πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη μνεία στις ερμηνείες τόσο του αείμνηστου Μηνά Χατζησάββα, όσο και της Μαρίας Καβογιάννη, καθώς και σε αυτήν του νεαρού που ενσαρκώνει τον Σύρο μετανάστη.

Ωστόσο, αντίστοιχα πρέπει να θεωρηθούν «φάουλ» τόσο η μοναδική ερωτική σκηνή του έργου, όσο και αντιγραφές από άλλες παραγωγές, όπως το σκηνικό του αεροπλάνου-καταφυγίου από το «Warm Bodies» και τα «κάδρα» του σουπερμάρκετ από το «Cashback».

Κάθε σκέλος της ταινίας, κάθε μια από τις τρεις της ιστορίες, μας συστήνει τον ξένο που εισβάλλει (;) στη ζωή μας, και τον οποίο μισούμε, είτε αγαπάμε. Ή μήπως… μισούμε να αγαπάμε;

Τελικά μισούμε τους ξένους ή τον ίδιο μας τον εαυτό;

Αγαπήσαμε πότε τον ίδιο μας τον εαυτό, τους γύρω μας; Τη χώρα μας;

Και αν ναι, γιατί ζητήσαμε αντάλλαγμα;

Κάποιοι έγραψαν ότι ο Παπακαλιάτης «σοβάρεψε».

Ίσως.

Με αυτήν την ταινία, πάντως, σίγουρα κατάφερε να μας «μιλήσει» για πρώτη φορά ουσιαστικά…

*Follow on Twitter: @VagLiak