Κανένα έλεος για τους ένοχους Χρυσαυγίτες – Δε γράφεται έτσι η ιστορία

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ,ο αείμνηστος Αντρέας Λεντάκης, στέλεχος της Αριστεράς με πολλά ένσημα στους αγώνες και το κόστος τους, άνοιξε ένα βαρύ θέμα στο δημόσιο διάλογο, την αποφυλάκιση των πρωταγωνιστών της χούντας.
Τα φρέσκα, ακόμη, σημάδια των βασανιστηρίων που είχε υποστεί απ τους χουνταίους, εξασφάλιζαν γνησιότητα και αξιοπιστία στη θέση του πως η Δημοκρατία, δείχνοντας έλεος στους εχθρούς της, θα καταδείκνυε και σ΄αυτό το πεδίο την ανωτερότητά της σαν καθεστώς.

Απέναντι τοποθετήθηκε ο αείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος, συνήγορος εκατοντάδων κατηγορουμένων στα στρατοδικεία

της χούντας.
Το εμβληματικό στέλεχος της κατοχικής Αριστεράς και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ επέμενε πως τα ισόβια στους χουνταίους, σηματοδοτούν την απόδοση δικαιοσύνης, είναι ιστορική απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης , της ελληνικής Δημοκρατίας.
«Όταν λέμε ισόβια ,εννοούμε ισόβια», είναι η περίφημη φράση που αποδίδεται στον Κων/νο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο με παρέμβαση του οποίου η αρχική θανατική ποινή που επιβλήθηκε στους πρωταγωνιστές της χούντας μετατράπηκε σε ισόβια.

Η πρωτοβουλία του Ανδρέα Λεντάκη έπεσε στο κενό, τα επιχειρήματα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου εξέφραζαν τον πολιτικό κόσμο και τη μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Η ιστορικότητα αυτής της απόφασης της ελληνικής Δικαιοσύνης είναι μοναδική.

Στην Ισπανία, τη Χιλή, την Πορτογαλία, χώρες που έζησαν μέχρι και σαραντάχρονα φασιστικά καθεστώτα απείρως πιο άγρια από την ελληνική χούντα, ακόμα τώρα ψάχνουν τους ενόχους, τους κοινούς τάφους των αγνοουμένων, έχουν σελίδες ακόμη να γράψουν στην ιστορία τους, να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Η αφορμή είναι τα σκηνικά στη Βουλή, στην ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, Μπούκουρα και Αλεξόπουλου και πιο πολύ η αρνητική ψήφος 14 βουλευτών, της συμπολίτευσης (ΝΔ /ΠΑΣΟΚ ) οι περισσότεροι, στο αίτημα της Δικαιοσύνης να αρθεί η ασυλία ώστε να προχωρήσει η ανάκριση και, τελικά, η δίκη.
Να στοιχειοθετηθεί η ενοχή ή η αθώωσή τους .

Από την αρχή το πολιτικό σύστημα είχε μεγάλη δυσκολία να χειριστεί την υπόθεση Χρυσή Αυγή, την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Αλλά και η ίδια η κοινωνία δυσκολεύθηκε και δυσκολεύεται να οριοθετηθεί απέναντι στο νεοναζιστικό –φασιστικό μόρφωμα.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων», η μοιρασιά της Πλατείας Συντάγματος μεταξύ χρυσαυγιτών στο πάνω μέρος και των αριστερών –κατά πλειοψηφία συριζαίων- στο κάτω μέρος, η συνύπαρξη μ΄αλλους λόγους –ας μη φοβόμαστε τις λέξεις– συμβολίζει αυτή τη δυσκολία, την αμηχανία των πολιτικών δυνάμεων αλλά και των πολιτών.

Κατά την άποψή μου υπάρχουν δύο πολιτικές δυνάμεις με καθαρή στάση.
Ποιος αμφισβητεί την πραγματικά σωστική κίνηση του γοήτρου του κτιρίου της Βουλής από τους οικοδόμους του ΠΑΜΕ, το καλοκαίρι του ’11;
Αμφισβητεί κανείς ότι αυτοί έσωσαν το Κοινοβούλιο από το «γιούργια» των «αγανακτισμένων», υπό τις ιαχές «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» ή εναλλακτικά, υπό το ανιστόρητο σύνθημα της κοινοβουλευτικής και μη Αριστεράς «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73.

Η δεύτερη πολιτική παρέμβαση ήταν αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου, όταν ζήτησε να χαραχτεί κεντρική διαχωριστική μεταξύ των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου και της Χρυσής Αυγής.
Δεν πέρασε η γραμμή, ούτε καν εντός ΠΑΣΟΚ. Η ωφελιμιστική θεωρία πως, έτσι χάνονται ψηφαλάκια απλών αγανακτισμένων–ταλαιπωρημένων από την κρίση, πολιτών κυριάρχησε.

Θυμάμαι ακόμη το στέλεχος του κόμματος, τον Γιάννη Δατσέρη, να αποκαλύπτει σε συνέντευξή του πως στη Χρυσή Αυγή φιλοξενούνται ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, μηδέ του ΠΑΣΟΚ εξαιρουμένου.
Βλέπετε, το κίνημα των «αγανακτισμένων» ήταν διακομματικό και υπερκομματικό .

Αλλά τα οικογενειακά του ΠΑΣΟΚ ήταν το δευτερεύον, το κύριο ήταν η άγκυρα που είχε ρίξει στο αντιμνημονιακό μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού η μετακίνηση της αντιμνημονιακής ΝΔ στην κυβέρνηση ήδη από τον Νοέμβριο του ΄11 (κυβέρνηση Παπαδήμου) τον καθιστούσε απόλυτο ηγεμόνα στο χώρο (και αιχμάλωτό του συμπληρώνω και προβλέπω, όπως αποδεικνύεται και θα αποδειχτεί δραματικότερα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).

…Όλα καλά, υπόγεια και ανεκτά εφόσον η Χρυσή Αυγή αποδεικνυόταν και χρήσιμη για βρώμικες δουλειές.
Θέλω να πω πως δεν πιστεύω πως η σκλήρυνση έναντι των μεταναστών, οι ξυλοδαρμοί μεταναστών μέρα –μεσημέρι στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, ήδη εδώ και δυο χρόνια, ήταν ερήμην «του συστήματος, «για να το πω έτσι γενικά.
Δινόταν ένα αναγκαίο –κατά γενική ομολογία- μήνυμα, εξ ου και η γενική ανοχή, πως δεν αντέχει άλλες εισροές η χώρα, πνίγεται.

Τομή. Η άγρια δολοφονία Φύσσα –πώς ξεχνάμε σαν κοινωνία!!! –ήταν τομή. Κυρίως για τη ΝΔ, για να συνειδητοποιήσει πως η Χρυσή Αυγή ή τουλάχιστον μέρος της δεν είναι συγγενική δύναμη, δεν είναι απλή άκρα Δεξιά, δεν είναι προς αξιοποίηση, βλέπε εγχείρημα Μπαλτάκου.

Αλλά τώρα διστάζουν, συγκινούνται οι Πασόκοι, βλέπε χθεσινές διαφοροποιήσεις στις ψηφοφορίες για την άρση ασυλίας του Μπούκουρα (τι άνανδρο και κατ’ επιδίωξιν θέαμα) «του εθνικιστή», οπαδού του Ανδρέα Παπανδρέου.
«Άλλο το πολιτικό και άλλο το εισαγγελικό», δήλωσε ο Νίκος Σηφουνάκης για να εξηγήσει την καταψήφιση της άρσης ασυλίας, όμως δεν είπε πως αν δεν αρθεί η ασυλία δίκη πώς θα γίνει;

Αλλά και ο Γραμματέας της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης προέβλεψε στον Real FM πως το κατηγορητήριο δεν ευσταθεί, δε μπορεί να σταθεί σε δίκη, υπονοώντας σαφώς την ύπαρξη σκοπιμοτήτων και σ΄αυτές την εμπλοκή και της Δικαιοσύνης.
Δε θα προχωρήσω να πω για ταύτιση με τα επιχειρήματα της Χρυσής Αυγής, δεν είναι αυτό το θέμα.

Θα πω, όμως, πως όποιος ξέρει,να μιλήσει, να πει την αλήθεια, να καταγγείλει. Πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες ψηφοφόροι πέρασαν την κόκκινη γραμμή ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή -ναι ταλαιπωρημένοι, ναι αφανισμένοι αλλά, άλλα, πολλά εκατομμύρια ψηφοφόροι φρέναραν στο κόκκινο.
Κάποιοι φύτεψαν το σπέρμα του κακού στην ελληνική κοινωνία και -για να γυρίσω στην αρχή του άρθρου- εγώ είμαι της γραμμής του Βαγγέλη Γιαννόπουλου.
Με το έλεος δεν γράφεται ιστορία, δεν καθαρίζουν τα μονοπάτια, αλλιώς γινόμαστε όλοι ένας πολτός χωρίς αρχές ,χωρίς κανόνες…