Καλύτερα Color blind…

Οι δύο «σχολιαστές-δημοσιογράφοι» της κακιάς ώρας, που χρόνια τώρα με τη φιδίσια «γλώσσα-αγιαστούρα» τους, φροντίζουν να κάψουν ή να δικαιώσουν τα κομμάτια της δικιάς τους, μίζερης πραγματικότητας. Παλεύουν να κάνουν θόρυβο, σαματά, μπας και κόψουν κανένα εισιτήριο στο ψεύτικο μαγαζάκι τους, στέκονται μια μικρή αφορμή, για να δούμε τα προσωπικά τέρατα, που κλουθούν στο κατόπι μας και πνίγουν κάθε διαφορετικότητα, στο όνομα της προσωπικής μας ισορροπίας.

Το πιο μεγάλο, απρόσωπο «δώρο», κάθε γενιάς στους επόμενους που ακολουθούν, δεν είναι άλλο από τις σκιές, εκείνα τα ολοζώντανα φαντάσματα,

που φροντίζουν με τέχνη να τα παραχώσουν στις ψυχές των μικρών, ακόμη και των αβάφτιστων παιδιών, σαν μια κληρονομιά πούρας, αυθεντικής αλήθειας. Αγοράκια από τη μια, και κορούλια από την άλλη γραμμή. Περισσεύει η ντροπή όταν σκεφτόμαστε οτιδήποτε άλλο.

Παραμύθια, μεγάλες ιστορίες, με ονόματα και αποδείξεις, έρχονται και αυλακώνουν εύκολα τις παιδικές καρδούλες, μπάζουν τα στερεότυπα από τις ολάνοιχτες πόρτες του μυαλού. Μοιάζουν με ολάσπρες, αθώες κοκκινοσκουφίτσες, που τρίβονται πάνω στις μαλακές ψυχές. Κάπως έτσι γεννιούνται τα σχήματα και τα δεδομένα, όλα εκείνα τα δαιμόνια που δεν έχουν προσωπείο, βρίσκονται πάντα στη πλάτη μας, και κάθε που τα καταριόμαστε, ενώ γυρνάμε να τα δούμε και να τα σκίσουμε, εκείνα στριμώχνονται στην άλλη πλευρά του ώμου μας. Είμαστε τότε σίγουροι, πως είναι μακριά από εμάς και δεν τα κουβαλάμε.

Ωστόσο ετούτα, τα προσωπικά δαιμόνια, είναι πάντα στο κατόπι μας, χασκογελάνε με κάθε αβέβαιο βήμα μας και αλίμονο, αν βρεθεί κανείς, γνωστός ή άγνωστος, να μας χαρακτηρίσει με γλώσσα ίδια με κείνα, τότε φράζουν, με τα άυλα κορμιά τους, κάθε γεφύρι, που ερωτοτροπεί με τις επιθυμίες μας. Φουσκώνουν μια θάλασσα, έτοιμη να πνίξει την αυτοεκτίμηση μας και ξεκινά τις πατωτές, μέχρι να μας πνίξει ή να μας εξουθενώσει και να μας κάψει στον ασβέστη.

Το ψέμα και η αλήθεια ακόμη μια φορά μπερδεύονται, μήπως δεν υπάρχει τίποτε πέρα από αυτό που ορίζουν τα μάτια μας, θα επιμείνουν οι φανατικοί της επιστήμης, ενώ αρκετοί, από εκείνους που νιώθουν τη βασκανία και το μάτι στο πετσί τους, θα συμφωνήσουν στην αλήθεια των ασύλληπτων δαιμόνων που μας κατατρέχουν.

Τέτοια μίζερη εποχή, είμαστε η πιο εύκολη λεία στα δόντια των αρπακτικών, όσο εμείς κλαίμε τη χαμένη άνοιξη, τόσο ξεχνάμε να παλεύουμε τον προικισμένο εαυτό μας, ξεχνάμε πως άνθρωπος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι!

Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, άντρες, γυναίκες, gay, όλοι ματώνουν εξίσου, πάνω στην αγωνία τους να σταθούν, να επιβιώσουν και να εξελιχθούν. Όσο βλέπουμε το χρώμα του δέρματος ή το κρεβάτι που ξαπλώνουν τα κορμιά μας, χάνουμε τη κοινή συνείδηση που μας ενώνει, σπέρνουμε τέρατα διχόνοιας και κάνουμε πιο εύκολη τη δουλειά του συστήματος, που ότι το εμποδίζει φροντίζει να το απομονώσει και να το σαπίσει.

Αλήθεια τρομάζετε όταν βλέπετε μαύρη την Παναγία;

**φωτογραφία Καλλιόπη Μαλλόφτη@mamaAfrica