Ίντριγκες και λιστομαχίες οδηγούν στη μετριότητα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα;

Λένε πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική είναι τόσο φιλόδοξοι που δεν τους πειράζει να υποτάξουν το πνεύμα τους στο πλαίσιο της ένταξής τους σε ένα σκληρό κομματικό σύστημα. Ο Μακιαβέλι δεν διστάζε να γράψει ότι η Τέχνη του Πολέμου είναι η μόνη που ταιριάζει σ’ αυτόν που διοικεί ένα κόμμα. Και ο λόγος είναι απλός: αυτός ο οποίος κατέχει τούτη την Τέχνη αλλά δεν έχει ακόμη την Εξουσία, θα καταφέρει να την κατακτήσει. Και αυτός ο οποίος έχει την εξουσία θα καταφέρει να τη διατηρήσει εναντίον των αντιπάλων του. Αντιθέτως, όποιος δεν κατέχει αυτή την ικανότητα δεν θα καταφέρει ποτέ να κατακτήσει την εξουσία, αν δεν την έχει ήδη κατακτήσει, ούτε θα μπορέσει να τη διατηρήσει αν το έχει ήδη πετύχει.

Συνήθως η κομματική ζώη εξαντλείται σε ίντριγκες και λιστομαχίες, με τις οποίες τα στελέχη επιδιώκουν να φτιάξουν την εικόνα τους και να βελτιώσουν την επιρροή τους. Το μεγάλο τους όμως μέλημα, ιδιάτερα μεταξύ των υψηλόβαθμων στελεχών, είναι να εξουδετερώσουν τον διπλανό τους, με τον οποίο είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν. Η σχιζοφρενική αυτή κατάσταση οδηγεί στην επικράτηση της μετριότητας. Η βάση, αλλά κυρίως τα μέλη του είναι η ζωογόνος πηγή για κάθε κόμμα. Ή πιο κυνικά το απαραίτητο υπηρετικό του προσωπικό. Ή πιο μακιαβελικά, ο αναγκαίος στρατός.

Οι υπάκουοι και πειθήνιοι στρατιώτες κάθε παράταξης είναι πάντα έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη μόλις ακούσουν τον ήχο του σαλπίσματος από τον εκάστοτε «λοχαγό» τους. Δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθούν με την αιτία του πολέμου, ενώ είναι πλήρως ικανοποιημένοι με ένα πιασάρικο σύνθημα. Άλλωστε, οι στόχοι του κομματάρχη τους είναι πάντοτε υψηλοί ,πέρα και πάνω από κάθε κριτική. Ο ίδιος διεκδικεί το αλάθητο. Τα προστάγματά του συνθλίβουν την κοινή λογική, ενώ τα συνθήματά του τσακίζουν τα όποια συναισθήματα των στρατιωτών του. Φυσικά, ως προτάγματα μιας «υψηλής», αλλά κατά τα άλλα ασαφούς ιδέας, συχνά διαλύουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα μυαλά των κομματικών στρατιωτών χάνονται ανάμεσα στους λαβυρίνθους της υποτέλειας, της υποταγής και της ακρισίας. Ενώ τα «χαρισματικά» μυαλά των κομματικών επιτελών συνήθως έχουν το χάρισμα της Πασιφάης, δηλαδή την ικανότητα στις πολιτικές τερατογεννέσεις..

Με αφορμή αυτό ας θυμηθούμε εκείνο τον πάλαι ποτέ μυθικό λαβύρινθο. Εκείνον μέσα στον οποίο βρισκόταν ο Μινώταυρος. Σύμφωνα με το μύθο, όταν ο Μίνωας ζήτησε από τον Ποσειδώνα ένα θεϊκό σημάδι ότι μπορούσε να γίνει ο Βασιλιάς της Κρήτης, αναδύθηκε από τη θάλασσα ένα πανέμορφος ταύρος για να τον θυσιάσει. Η ομορφιά του ταύρου, όμως, έκανε τον Μίνωα να τον λυπηθεί και να θυσιάσει άλλον ταύρο στη θέση του. Η οργή του Ποσειδώνα για τον εμπαιγμό του Μίνωα, οδήγησε τον πρώτο να δημιουργήσει στη γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη, ερωτική μανία έτσι ώστε να ερωτευτεί παράφορα τον ταύρο. Με την ένωση της Πασιφάης και του ταύρου γεννήθηκε ο Μινώταυρος. Ένα πλάσμα με σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου. Αυτό είναι και το μυθικό χάρισμα της Πασιφάης, η ικανότητα στις τερατογεννέσεις. Το τέρας αυτό, χρησιμοποιήθηκε από τον Μίνωα για να κατασπάραζει οποιονδήποτε τολμούσε να μπει στο σκοτεινό του λαβύρινθο που ήταν γεμάτος στοές και αδιέξοδα.

Οι κομματάρχες -Μίνωες έχουν πάντα ετοιμοπόλεμους Μινωταύρους σε λαβυρίνθους έτοιμους να κατασπαράξουν σαν μια στρατιά Ορκ, όποιον βρεθεί στο δρόμο τους. Άτομα που βιώνουν τους δικούς τους πολιτικούς λαβυρίνθους. Τελικά, σύμφωνα με το μύθο, τον Μινώταυρο σκότωσε ο Θησέας και, με τη βοήθεια του μίτου της Αριάδνης, κατάφερε να βρει και την έξοδο του λαβυρίνθου. Στο μύθο…γιατί στην εκάστοτε κομματική πραγματικότητα Θησέες δεν υπάρχουν, οι μίτοι κόπηκαν, ενώ οι Αριάδνες μας τελείωσαν κι αυτές…

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Και για να είμαι και εντελώς σαφής για ποιους μιλώ, θα χρησιμοποιήσω για το τέλος ένα απόσπασμα από τον ποιητή της ήττας :

«..Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει

Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.»

*Η Πένυ Δαλαμπούρα είναι τελειόφοιτη της Ιατρικής. Στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του.