Η ρητορική των φοβισμένων

Με τη ρητορική των ημερών έχω ένα θέμα. Ένα εθνικό θέμα. Η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και η ρητορική των κολαούζων, γίνεται μέσω…Βερολίνου. Εν ολίγοις, το μέγα επιχείρημα των συστημικών δυνάμεων (και κολαούζων) είναι ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο, αυτό που έφερε εδώ ολόκληρη την Ευρώπη, δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα επιχειρήματα περιγράφονται είτε μέσω δηλώσεων ευρωπαίων -Γερμανών αξιωματούχων- είτε αντιγράφονται «αναλύσεις» γνωστών για το ρόλο τους ξένων ΜΜΕ. Ενίοτε

τα επιχειρήματα γίνονται πιό «εμπεριστατωμένα» και αναλύεται η τακτική του Βερολίνου ως μπούσουλας για το πώς πρέπει να κινηθεί η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Πολιτικός ρεαλισμός, θα μου πείτε. Μόνο που ο πολιτικός ρεαλισμός είναι ή για τους πολύ δυνατούς ή για τους πολύ φοβισμένους. Και για πολύ δυνατούς δε μας κόβω. Δεν θα ήθελα, όμως, να είμαστε και τόσο φοβισμένοι. Τόσο που να αποδεχόμαστε το ρόλο της αποικίας, να αφομοιώνουμε την όποια απειλή, τον όποιο εκβιασμό, και να τον μετατρέπουμε σε πολιτικό επιχείρημα.

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει πρέπει να έχει εντολή διαπραγμάτευσης -αν όχι αντίστασης- κι όχι εντολή υποκλίσεων. Άλλωστε, είμαι βέβαιη ότι και η απερχόμενη συγκυβέρνηση θα είχε δράσει διαφορετικά αν ήξερε ότι μπορεί να στηρίζεται σε αποφασισμένους κι όχι σε φοβισμένους.

Όπως κι αν έχει, το όπλο των αδυνάτων δεν είναι η υπακοή είναι ο εκβιασμός και οι συμμαχίες. Αυτή η γενική αρχή της διπλωματίας επιβεβαιώθηκε περίτρανα τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Δεν εκβιάσαμε όταν όλοι έτρεμαν τον εκβιασμό, με αποτέλεσμα τώρα όχι μόνο να μας εκβιάζουν αλλά – αποθρασυνόμενοι- να μας συμπεριφέρονται σαν νεοαποκτηθείσα αποικία. Και επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους τελευταία, σημειώνω ότι μια αποικία τη συντηρείς για οφέλη όχι γιατί είσαι ιεραπόστολος του ορθού λόγου.