Η νεκρανάστα​ση του Μπερλουσκό​νι φέρνει τα πάνω κάτω στην Ιταλία

Με τον πύργο της Πίζας… παρομοιάζει την ιταλική οικονομία ο Εconomist, και αναρωτιέται ποιος θα μπορούσε να τη σταθεροποιήσει και να σώσει τη χώρα από την οικονομική κατάρρευση.

Ποιός είναι ο καταλληλότερος λοιπόν;

Λίγες ημέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, δεν είναι ξεκάθαρο τί θα ψηφίσουν οι Ιταλοί. “Να αναμένετε το μη αναμενόμενο”, είναι το συμπέρασμα, καθώς από ό,τι φαίνεται η μόνη ασφαλής πρόβλεψη είναι πως ο συνασπισμός του Μάριο Μόντι θα τερματίσει τελευταίος, μεταξύ των τεσσάρων βασικών υποψήφιων.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα

Κάτι που μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται οι Ιταλοί ψηφοφόροι, που προσπερνούν τις προεκλογικές αφίσες χωρίς καν να τις κοιτούν, ενώ ελάχιστοι δίνουν το παρών στις συγκεντρώσεις, εκφράζοντας απογοήτευση και απαξίωση για τα πολιτικά πράγματα.

Αυτές οι εκλογές όμως είναι κρίσιμες, όχι μόνο για την ανάκαμψη της ιταλικής οικονομίας, αλλά και για την, διόλου απίθανη, πια, πολιτική νεκρανάσταση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Επέστρεψε;

Ο άλλοτε παρίας της Ευρώπης, όπως συχνά τον αποκαλούσαν, όταν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ τον κορόιδευαν ανοιχτά και τον περιφρονούσαν στις Συνόδους Κορυφής, λίγο πριν τον αναγκάσουν σε παραίτηση, κατάφερε να ταρακουνήσει την πολιτική σκηνή της Ιταλίας και να τρομάξει ακόμα και τους πιο σοβαρούς αναλυτές.

Επιδεικνύοντας μια αστείρευτη αυτοπεποίθηση, στα 76 του χρόνια, ο Μπερλουσκόνι δίνει καθημερινά σόου στα τηλεοπτικά στούντιο, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του ηγέτη της Κεντρο-αριστεράς, Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι σε αυτόν τον τομέα.

Χαρακτηρίζει “κίνηση απελπισίας” την πρόταση του Μάριο Μόντι να συμμετάσχουν σε τηλεοπτικό ντιμπέιτ οι τρεις βασικοί υποψήφιοι. “Θα μεθύσω, εάν ο Μόντι δεν μπει στη Βουλή”, είπε σε μια πρόσφατη προεκλογική συγκέντρωση στο Τορίνο.

Ο Καβαλιέρε, υπόσχεται όχι μόνο να μειώσει τη φορολογία αλλά και να επιστρέψει τα χρήματα σε εκείνους όσοι πλήρωσαν τον βαρύ φόρο ακινήτων της κυβέρνησης του απερχόμενου τεχνοκράτη πρωθυπουργού.

Ασπάζεται πλήρως τη λαϊκή οργή απέναντι στην υστερία της ευρω-λιτότητας και με τη δημαγωγική του ρητορική για την αντιμετώπιση της κρίσης, απομυθοποιεί ακόμα και το ενιαίο νόμισμα, απειλώντας να βγάλει την Ιταλία από την Ευρωζώνη.

Κι ενώ τα σκάνδαλα που τον αφορούν δεν έχουν τέλος, εφαρμόζει με την ίδια άνεση τα γνωστά του τεχνάσματα…. χαϊδεύει τα αυτιά των ακροδεξιών ψηφοφόρων, λέγοντας καλά λόγια για τον Μουσολίνι, και αγοράζει τον Μάριο Μπαλοτέλι για τη Μίλαν. Κίνηση που, ίσως, του εξασφάλισε 400.000 ψήφους στην περιοχή της Λομβαρδίας, (όπου ανήκει το Μιλάνο), περιοχή κλειδί για τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης.

Το αποτέλεσμα; Κατάφερε κάτι που μέχρι πρότινος έμοιαζε ακατόρθωτο. Να ξαναμπεί στο πολιτικό παιχνίδι και μάλιστα απειλητικά, μειώνοντας θεαματικά την ψαλίδα με τον Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι που θεωρείται φαβορί. Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος τον Ιανουάριο απολάμβανε ένα προβάδισμα της τάξεως των 11 μονάδων, και σύμφωνα με τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα, αυτό έχει μειωθεί στο μισό. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι αναλυτές αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν τις εκτιμήσεις τους και από “αδύνατη”, να χαρακτηρίσουν “πολύ απίθανη” την επανεκλογή του Σίλβιο.

Ο Σίλβιο όμως, πήρε και ένα ανέλπιστο δώρο, το τραπεζικό σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκεται η Monte dei Paschi di Siena MPS, η αρχαιότερη τράπεζα στον κόσμο, και η τρίτη μεγαλύτερη στην Ιταλία, απόλυτα ταυτισμένη με τον αριστερό χώρο και την “κόκκινη Τοσκάνη”. Ακόμα και εάν οι κατηγορίες για παράνομες συναλλαγές της τράπεζας παραμείνουν ανυπόστατες φήμες, θεωρείται ότι έχουν ήδη πλήξει τον κεντρο-αριστερό συνασπισμό του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, και έχουν αποδυναμώσει την υποψηφιότητα Μόντι, που θεωρείται άνθρωπος των τραπεζών και συνδυάστηκε με τον αντιδημοφιλή φόρο ακινήτων, τον οποίο κατηγορείται ότι επέβαλε για να σώσει το τραπεζικό σύστημα.

Το εκλογικό τοπίο πριν επιβληθεί η απαγόρευση των δημοσκοπήσεων διαμορφωνόταν ως εξής: ο Μπερσάνι συγκέντρωνε 33,8%, έναντι 27,8 για τον Μπερλουσκόνι. Ακολουθούσε με 18,8% ο Πέπε Γκρίλο, ο αντι-συστημικός κωμικός, με το κίνημα- αλλά και την προεκλογική καμπάνια -των “πέντε αστέρων”, καθώς ήρθε από το πουθενά και χρησιμοποιώντας αποδοτικά τα social media και την αντι-ευρωπαϊκή ρητορική κατόρθωσε να προσελκύσει πολλούς ψηφοφόρους.

Τελευταίος με 13,4% ερχόταν ο απερχόμενος πρωθυπουργός Μόντι.

Αν αυτά τα ποσοστά επιβεβαιωθούν, σε κάποιο βαθμό, ερμηνεύονται ως μια εύθραυστη πλειοψηφία της Κεντρο-αριστεράς απέναντι σε μια ενισχυμένη και συσπειρωμένη κατά της λιτότητας Δεξιά, που θα κερδίζει πόντους στην αντιπολίτευση.

Οι Δημοκρατικοί μπορεί να αποκτήσουν μικρή πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αλλά θα χρειαστεί να συμμαχήσουν πιθανώς με τον Κεντρώο συνασπισμό του Μόντι για να κερδίσουν και τη Γερουσία και να μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Όμως, καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής γιατί υπάρχει πάντα ο παράγοντας των αναποφάσιστων και στην περίπτωση της Ιταλίας το 20% των ψηφοφόρων αποφασίζουν την τελευταία εβδομάδα.

Ο επόμενος Ιταλός πρωθυπουργός θα πρέπει να τιθασεύσει την ύφεση, να αναχαιτίσει την ανεργία που φτάνει το 11%, και να τονώσει την ανταγωνιστικότητα, που φαίνεται να είναι ένα από τα αγκάθια της ιταλικής οικονομίας, μετά την είσοδό της στην Ευρωζώνη.

Αν ο Μπερσάνι κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού και αναγκαστεί να εφαρμόσει το γερμανικό μοντέλο αυστηρής λιτότητας και μεταρρυθμίσεων θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αντιπολίτευση αλλά και τους ίδιους τους κυβερνητικούς του εταίρους.

Θα πρέπει να γεφυρώσει τις πολιτικές διαφορές ανάμεσα στον συντηρητικό Μόντι με τους Χριστιανοδημοκράτες εταίρους του, και τους πιο σκληροπυρηνικούς Σοσιαλιστές του Δημοκρατικού Κόμματος, με τους αριστερούς Οικολόγους. Μπορεί να μην συγκινεί πια τους Ιταλούς, αλλά η πολιτική σκηνή στη γείτονα σπάνια είναι βαρετή για μεγάλο χρονικό διάστημα…