Η Κική Δημουλά δημοσιοποίησε τους φόβους μας (όχι για τους μετανάστες)…

Όχι δεν θα μιλήσω για την «παρέμβαση» της Κικής Δημουλά. Και δεν θα μιλήσω γιατί δεν είπε τίποτα περισσότερο από αυτά που ακούω καθημερινά στο δρόμο. «Οι μετανάστες μας πήραν τις δουλειές, οι μετανάστες είναι κλέφτες ,οι μετανάστες είναι δολοφόνοι ,οι μετανάστες κάθονται στα παγκάκια μας ,οι μετανάστες κάθονται μέχρι αργά στην πλατεία και δε μπορούμε να κοιμηθούμε από τη φασαρία, οι μετανάστες παίρνουν κρεβάτια στα νοσοκομεία μας ,θρανία στα σχολεία μας» …

Ρατσισμός; Όχι. Φόβος είναι. Μόνο που ο φόβος ,δυστυχώς,

είναι το εργαστήρι του ρατσισμού, του φανατισμού, των ακραίων πρακτικών. Στο φόβο δεν υπάρχει κρίση, υπάρχει πανικός. Και ναι, είναι πανικός το «οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές μας» ή το «οι μετανάστες κάθονται στα παγκάκια μας».

Πανικός γι’ αυτά που δεν προβλέψαμε και δεν προλάβαμε, πανικός γι’ αυτά που έρχονται, πανικός γιατί τα παιδιά μας μπορεί να κάθονται χαμένα σε ένα παγκάκι κάπου στο Μόναχο, στο Άμστερνταμ ,το Σίδνεϊ… Μόνη ελπίδα για τις κοινωνίες σε εποχές κρίσης είναι η μειοψηφία (δυστυχώς) που μπορεί να μεταφράσει τον φόβο, να χαλιναγωγήσει τον πανικό ,να βρει τις νέες σταθερές ,να προστατεύσει αξίες ,θεσμούς και κατακτήσεις. Μια μειοψηφία που δεν τσουβαλιάζει πίσω από ταμπέλες, που δεν «προστατεύει» μεγαλόστομα ούτε τους μετανάστες ,ούτε τους ιθαγενείς ,που γνωρίζει ότι πίσω από κάθε υπερβολή υπάρχει ή φόβος ή στόχος.

Μια μειοψηφία που (ευτυχώς ) δεν έχει σχέση ούτε με κόμματα, ούτε με ιδεολογικές περιχαρακώσεις ,που από τύχη ή επιλογή δεν σταμάτησε να σκέφτεται την εποχή της ευδαιμονίας. Μια μειοψηφία που δεν έχει ταμπέλα, δεν καθορίζεται από το μορφωτικό επίπεδο, δεν αποτελείται από τους εκλεκτούς, αλλά από τους ευαίσθητους και εντέλει δυνατούς.

* Η Κική Δημουλά αγαπημένη ποιήτρια είπε αυτό που σκέφτεται και αισθάνεται χωρίς κανένα φίλτρο. Δημοσιοποίησε τους βαθύτερους φόβους μας (που δεν έχουν σχέση με τους μετανάστες) και δεν είναι καθόλου λίγο.