Η ιστορία του Μουντιάλ γράφεται και στην κερκίδα

Στο μοναδικό αγώνα Μουντιάλ που έχω παρακολουθήσει ως θεατής μέσα στο γήπεδο, είχα την ατυχία να πέσω σε ένα από τα πιο βαρετά και “στημένα” από σκοπιμότητα ματς στην ιστορία του θεσμού.

Είναι Ιούνιος του 2006 στη Φρανκφούρτη, όπου Αργεντινή και Ολλανδία έχοντας εξασφαλίσει την πρόκριση στην επόμενη φάση, βολεύονται απόλυτα με ένα ολοστρόγγυλο 0-0, συντηρώντας τις δυνάμεις τους για το μέλλον.

Παρά το γεγονός ότι μόνο μπάλα δεν βλέπει κανείς σε όλο το παιχνίδι, η κερκίδα από μόνη της προσφέρει ένα ανεπανάληπτο θέαμα.

Ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες Ολλανδούς που

σχηματίζουν ένα τεράστιο ζωντανό μωσαϊκό που σαλεύει ασταμάτητα για 90 λεπτά, διακρίνει κανείς μερικές ελάχιστες γαλανόλευκες “πιτσιλιές” που φαντάζουν νησάκια χαμένα μέσα σ’ έναν φουρτουνιασμένο πορτοκαλί ωκεανό.

Είναι οι οπαδοί της Αργεντινής, “γκασταρμπάιτερς” εμιγκρέδες στην Ευρώπη, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αναμιγμένοι με κάποιους ελάχιστους πλούσιους γηγενείς συμπατριώτες τους. Από εκείνους που σε κάθε οικονομικά χειμαζόμενη κοινωνία του πλανήτη καμία κρίση ή ακόμη και πτώχευση δεν τους αγγίζει ποτέ.

Στο σουρεαλιστικό αυτό τοπίο, που μόνο μπάλα δεν παιζόταν στο γήπεδο, η κερκίδα ήταν όλα τα (πολλά) λεφτά που έπρεπε να πληρώσει κανείς για να δει τον έφηβο ακόμη Μέσι να μην μπορεί να περάσει τη σέντρα και τον από τότε πολλά υποσχόμενο Φαν Πέρσι να κόβει βόλτες στο περιποιημένο χορτάρι του γηπέδου της Αϊντραχτ, χωρίς καμιά ιδιαίτερη διάθεση να πατήσει την Αργεντίνικη περιοχή.

Μια κερκίδα με παλμό, με πάθος, με χιούμορ και, πάνω απ’ όλα, με μια υπέροχη ατμόσφαιρα μεταξύ των οπαδών των δύο αντιπάλων που κάθονταν δίπλα δίπλα και ανάμεικτοι, χωρίς την παραμικρή πρόκληση ακόμη κι από τους θηριώδεις θερμόαιμους της ολλανδικής πλευράς, που από την ώρα που ξύπνησαν εκείνο το πρωί, είχαν σίγουρα αρχίσει την ημέρα τους πίνοντας μπύρα αντί για καφέ.

Παρ’ όλο που βγήκα από το γήπεδο έχοντας δει τη χειρότερη μπάλα της ζωής μου σε επίπεδο παικτών τέτοιας κλάσης, έφυγα με καλή διάθεση και πραγματικά εντυπωσιασμένος από την μοναδική εκείνη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι θεωρητικά ψυχροί Ολλανδοί και οι επίσης θεωρητικά θερμόαιμοι Αργεντίνοι.

Η καλή εκείνη διάθεση ξαναγεννιέται μέσα μου και σ’ αυτό το Μουντιάλ, όπως και στο προηγούμενο, κάθε φορά που η κάμερα κάνει βόλτα στην κερκίδα. Βραζιλιάνοι και Μεξικάνοι, Αργεντίνοι, Γερμανοί, Χιλιανοί, Ισπανοί και Γάλλοι, γίνονται όλοι ένα, κάνοντας το ποδόσφαιρο το θεαματικότερο άθλημα στον κόσμο, όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ το τερέν.

Ακόμη κι όταν έχει κανείς την δική μου ατυχία, όπου το μοναδικό ματς Μουντιάλ που παρακολούθησα ως θεατής μέχρι τώρα στη ζωή μου, αποδείχτηκε μια από τις μεγαλύτερες “σούπες” στην ιστορία του θεσμού…