Η «Ίδρυση» ενός Ανθρώπου

Μπορώ να ιδρύσω μια εταιρία.

Ίσως να δυσκολευτώ. Μπορεί να μπλέξω με τη γραφειοκρατία, να το μετανιώσω που ξεκίνησα, να απελπιστώ. Ίσως μου πάρει μια μέρα μόνο- κάπου αλλού, πιο μακριά. Ίσως πετύχω, ίσως βγάλω και λεφτά. Και ζήσω καλύτερα. Ίσως πάρω πολλά ρίσκα. Οι συγκυρίες, οι αγορές, τα εμπορεύματα, οι φόροι, οι υπάλληλοι. Είναι δύσκολο να διοικείς. Ίσως με γεμίσω φόβους, ανασφάλειες. Και χρέη. Ίσως μπω στη φυλακή. Ίσως γίνω πλούσιος.

Μπορώ να ιδρύσω μια θρησκεία.

Θα έχω καλές προθέσεις. Θα τις κάνω και βιβλία.

Θα τις κάνω και παράδοση. Και οι άλλοι θα είναι οι άπιστοι. Εγώ, όμως, θα ξέρω. Θα είμαι ένας μικρός Θεός- γιατί θα μπορώ να συνομιλώ με τον μεγάλο Θεό. Θα ξέρω τις μυρωδιές που εκείνος προτιμά. Τα ρούχα που του αρέσουν, ποιες μέρες επιθυμεί να τρώω συγκεκριμένο φαγητό. Γιατί εκείνη θα είναι η έγνοια του. Θα τιμωρώ στο όνομά του. Και θα με τιμωρώ στο όνομά του.

Γιατί θα του έχω δώσει κι ένα όνομα.

Μπορώ να ιδρύσω μια ομάδα.

Ίσως παίζει ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο άθλημα.

Ίσως να μην είναι αθλητική.

Ίσως παίζει με τις λέξεις.

Ίσως παίζει πόλεμο.

Εξαρτάται από τι είδους ομάδα θα είναι αυτή.

Θα είμαστε σοβαροί. Θα φωνάζουμε. Μπορεί να γίνουμε κι επικίνδυνοι. Η απλοϊκότητα της σκέψης μας, ίσως, ενδυναμώσει την ομάδα. Κι αυτό θα καθαγιάσει τα όπλα και τους σκοπούς μας.

Κι ο ασπρουδερός μας πισινός θα είναι πιο σημαντικός από του άλλου. Κι όταν θα λιώνει κάποτε κάτω απ’ το χώμα, τα σκουλήκια που θα μας επισκέπτονται ανελλιπώς θα ναι πιο σημαντικά από των άλλων.

Μπορώ να ιδρύσω ένα κόμμα.

Θα υπηρετούμε την ιδεολογία. Γιατί θα έχουμε δίκιο.

Θα μαζευόμαστε συχνά και θα λέμε πως έχουμε δίκιο.

Θα πρέπει και οι άλλοι να μάθουν πως έχουμε δίκιο.

Και θα χουμε διαρκώς δίκιο.

Τόσο δίκιο, που θα κάνουμε το παν μην τυχόν κι υπάρξει κάποιος που θα χει πιο δίκιο.

Θα γίνουμε γραφειοκράτες του δίκιου μας. Η συντήρηση του δίκιου μας.

Ίσως μας χειροκροτούν, ίσως μας μέμφονται. Ίσως αποκτήσουμε δύναμη κι εξουσία. Ίσως κι όχι. Αλλά θα παραμένουμε οι εξουσιαστές του δίκιου μας.

Μπορώ να ιδρύσω ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια επιτροπή, έναν σύλλογο.

Θα κάνουμε αγαθοεργίες. Θα κάνουμε το σωστό. Θα κάνουμε αγώνα. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Αρκεί οι άλλοι να το ξέρουν.

Μπορώ να ιδρύσω μια φυλακή.

Να φτιάξω τοίχους με κάγκελα.

Ή να μείνω σπίτι στην άδεια ζωή μου.

Μπορώ να ιδρύσω ένα σχολείο.

Και να τους διδάξω για την επιχείρηση, τη θρησκεία, την ομάδα, την ιδεολογία και τη φυλακή μου.

Η ασημαντότητά μου θα είναι δωρεάν και υποχρεωτική.

Και θα εκδικείται ό,τι ευφυές διαφέρει.

Μπορώ να ιδρύσω τα πάντα.

Για όλα υπάρχουν πια εγχειρίδια, πεπατημένες και συστήματα.

Μπορώ να ιδρύσω ό,τι θέλω. Ό,τι με συμφέρει να θέλω.

Αλλά πως μπορώ να «ιδρύσω» έναν Άνθρωπο;

Πώς αυτό το πλάσμα που έχει σάρκα και λογική γίνεται αληθινός άνθρωπος;

Η «ίδρυση» ενός Ανθρώπου.

Δεν υπάρχει Διακήρυξη.

Δεν το ανακοινώνεις, δεν το περιγράφεις. Δεν είναι ρόλος.

Δεν έχει υποστηρικτές και χειροκρότημα. Ούτε οπαδούς και συγκεκριμένους δρόμους. Κατάλληλες εποχές και προϋποθέσεις.

Δεν «ιδρύεις» τη δικαιοσύνη, όταν στιγμιαία αδικείσαι.

Δεν «ιδρύεις» την αγάπη, όταν προσωρινά την αποζητάς.

Δεν «ιδρύεις» τον ήλιο, όταν για μια φορά κρυώνεις.

Ποιος είμαι, όταν κανείς δεν βλέπει;

Τι σκέφτομαι, όταν κανείς δεν κρίνει;

Τι κάνω, όταν κανείς δεν ξέρει;

Η ζωή κυλά.

Μπορείς να κοιτάς ή να αδιαφορείς.

Να περιφρονείς ή να θαυμάζεις.

Αλλά εσύ…

Εσύ εαυτέ μου…

Πότε θα γίνεις ένας σπουδαίος άνθρωπος;

Πότε;

Follow on twitter : @koublis