Η Επέλαση του μαύρου: Η Αθήνα των χρυσαυγιτών,ο Πειραιάς του σκοταδισμού

Στην Αθήνα, η Πλατεία Αττικής και λοιπές περιοχές σε 4ο και 6ο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου, εκλογικά βάφτηκαν χρυσόμαυρες. Μια άτυπη δημοσκόπηση καθ’ όλη την περίοδο μεταξύ των εθνικών και των τρεχουσών εκλογών προμήνυε το αποτέλεσμα. Δεν χωρά, πλέον, αμφιβολία: Το επιχείρημα που θέλει τη φασιστική κομματική – εγκληματική οργάνωση να έχει ανδρωθεί λόγω της δυσαρέσκειας του Έλληνα απέναντι στις παραδοσιακές πολιτικές φωνές,

δεν ευσταθεί. Κι αν, έστω, μερικώς ευσταθεί, σίγουρα η δυσαρέσκεια από μόνη της δεν αρκεί. Αναβλύζει πια μια συντηρητική σε επικίνδυνο βαθμό διάθεση του Έλληνα – έως τώρα «θαμμένη» μέσα του, ενώ ελοχεύει η βία κάθε μορφής.

Ζω την περιοχή τους τελευταίους μήνες καθημερινά. Την επομένη του Α’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών στην πλατεία του Άγιου Παντελεήμονα, τα μεσάνυχτα, έπνεε αέρας νίκης, υπεροχής, μιας εμετικής, δήθεν εθνικής δυναμικής.

Οι ελάχιστοι εναπομείναντες αλλοδαποί κυκλοφορούσαν βιαστικοί, λοξοκοιτούσαν αν κινδυνεύουν. Μα, βεβαίως και κινδυνεύουν, λιγότερο όμως από ένα Έθνος ολόκληρο, αφού σε μεγάλο ποσοστό του κατακρεούργησε από μόνο του κάθε έννοια ελευθερίας, ισονομίας, τελικά ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πίσω από ένα παραβάν, η Αττική -δια των χειρότερων εκπροσώπων της πρωτεύουσάς της- κατάφερε να πάει μερικά βήματα πίσω, προς τον γκρεμό…

Στον Πειραιά, καταγγελίες και εκατέρωθεν κατηγορίες εξαπολύονται σαν πυροτεχνήματα. Το πιο θλιβερό από όλα, είναι ότι ποικίλες μαρτυρίες και φωνές που αφορούν στις προθέσεις και τη διαδρομή και των δύο τελικών διεκδικητών του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, μόνο φωτεινές δεν είναι. Καταδεικνύουν μια πόλη στο έλεος συμφερόντων. Μια πόλη, τελικά, μονίμως σε μαύρο φόντο, συγχρονισμένη σε ένα ντελίριο σκοταδισμού.

Έζησα σε ένα βαθμό τον Πειραιά προ 10ετίας, επαγγελματικά, όταν οι καλοθελητές της τοπικής αυτοδιοίκησης είχαν μόλις πιάσει τα πινέλα για να ζωγραφίσουν το μαύρο φόντο που προανέφερα… Η πόλη παραδοσιακά ακροβατούσε σε ένα τεντωμένο σκοινί που κρατούσαν στις δύο άκρες του πολιτικά πλαδαροί τοπικοί άρχοντες, τα δε αντανακλαστικά όσων έβλεπαν τι συμβαίνει γύρω τους, ήταν ανύπαρκτα. Οι Πειραιώτες μονίμως φοβούνται, ενώ οι κατά καιρούς «καπετάνιοι» της πόλης ουδόλως το νιώθουν, μα ξεχειλίζουν από θράσος.

Δεν φοβάμαι για την Αθήνα και τον Πειραιά μόνο, των οποίων το κλίμα δεν είναι παρά ενδεικτικό των σκηνικών βίας και σκοταδισμού σε πόλεις ανά την επικράτεια.

Δεν φοβάμαι ούτε για την έκβαση των διακυβευμάτων – διλημμάτων «Ευρώπη ή εθνική κυριαρχία;», «ευρώ ή δραχμή;», «συνέργειες ή απομόνωση;», «σωτηρία ή καταστροφή;»

Φοβάμαι για το αν, υπό τις όποιες μεθαυριανές συνθήκες, η Ελλάδα -την οποία ελάχιστοι στον πολιτικό της χάρτη τιμούν πια- θα μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της, μετά τη σημερινή της πολιτική, μα κυρίως κοινωνική παρακμή…

Φοβάμαι, και μόνο, την επέλαση του μαύρου…

*Follow on Twitter: @VagLiak