Η Ειδομένη του θανάτου

Το νεογέννητο που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις λάσπες της Ειδομένης δεν είναι το Θαύμα της ζωής όπως πολλοί χαρακτήρισαν. Δεν είναι καν σύμβολο ελπίδας. Είναι το τέλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το τέλος του πολιτισμού. Το πώς θα συμπεριφερθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να κρατηθούν στην ζωή, αποτελεί ευθύνη όλων των ευρωπαικών χωρών. Ο πόνος τους είναι πόνος μας, τα δάκρυα τους είναι και δικά μας, τα βασανισμένα τους παιδιά είναι παιδιά μας και το δράμα τους είναι δράμα όλων μας. Δεν γίνεται να κλείνει τα μάτια η Ευρώπη και να σιωπά η Αμερική απέναντι στους χιλιάδες πρόσφυγες που ρισκάρουν τις ζωές τους για να ξεφύγουν απο έναν πόλεμο που αυτοί οι ίδιοι συντηρούν. Μην εθελοτυφλείς Ευρώπη και μη κλείνεις τα σύνορα γιατί οι αδικοχαμένες ψυχές τους θα σε πνίξουν και εσένα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου. Όσοι υψώνουν τείχη και φορτώνουν στην Ελλάδα την ευθύνη για την αντιμετώπιση αυτής της απίστευτης ανθρωπιστικής κρίσης είναι πραγματικά αλήτες και προσβάλλουν τον πολιτισμό. Είναι από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που η στενοχώρια και ο πόνος έχουν ξεπεράσει την οργή. Οι εικόνες των πνιγμένων μωρών, των ξυπόλυτων παιδιών και των ταλαιπωρημένων μανάδων «ανεβάζουν» δάκρυα στα μάτια και μίσος για τους ηγέτες των «πολιτισμένων» χωρών. Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στην Συρία, όσο οι Τούρκοι μετράνε δολάρια και στοιβάζουν ψυχές στα σαπιοκάραβα και όσο η Ευρώπη γυρνάει την πλάτη στο πρόβλημα, τόσο περισσότερους νεκρούς θα μετράμε. Το νεογέννητο μέσα στις λάσπες της Ειδομένης δεν είναι ελπίδα, δεν είναι σωτηρία, είναι ο θάνατος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Φυσικά και τους πρόσφυγες δεν τους θέλουν οι Γερμανοί, οι Φιλανδοί, οι Ολλανδοί καθώς είναι κόντρα στις αρχές, την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Ούτε εμείς όμως τους θέλουμε αυτή την χρονική περίοδο, γιατί περνάμε τον δικό μας πόλεμο που μετράει και αυτός θύματα. Μπορεί να μην πνιγόμαστε στο Αιγαίο, πνιγόμαστε όμως στα χρέη και αυτός είναι ο πιο αργός και άδικος θάνατος.Ωστόσο οι Έλληνες πολίτες, οι εθελοντές, οι νησιώτες δείχνουν έμπρακτη αλληλεγγύη σ’αυτούς τους ανθρώπους με τις ρημαγμένες ζωές, αποτάσσοντας τα ρατσιστικά αντανακλαστικά. Ο εθελοντισμός, όμως, δεν είναι λύση για τόσο μεγάλα προβλήματα, το κράτος οφείλει να έχει προστατευτικές δομές και να είναι οργανωμένο μπροστά σε ένα τόσο επείγον ζήτημα όπως το Προσφυγικό. Πού είναι το κράτος να μοιράσει τρόφιμα, φάρμακα, να τοποθετήσει ταχύτατα χημικές τουαλέτες; Το νεογέννητο μέσα στις λάσπες της Ειδομένης πρέπει να μας θυμώσει, να μας ταρακουνήσει για όλη αυτή την αθλιότητα που συμβαίνει στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Άρρωστα παιδιά στο κρύο και στις λάσπες, ένα κράτος ανύπαρκτο να δώσει λύσεις και μια «πολιτισμένη» Ευρώπη που σφυρίζει αδιάφορα. Με το Προσφυγικό έπεσαν οι μάσκες, είδαμε πραγματικά ποιοί είμαστε. Και το χειρότερο απ΄όλα είναι οτι συνειδητοποιήσαμε πως είμαστε πιο εγκλωβισμένοι και πιο ανήμποροι απο τους πρόσφυγες, μέσα στην ίδια μας την χώρα. Περαστικά σε όλους.