Η απώλεια του μέτρου σε εποχή κοινωνικής σκληρότητας…

Ανακούφιση, λοιπόν, γενική. Μέσα στον ορυμαγδό των μέτρων που κάνουν την Ελλάδα και τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων φτωχότερους, μέσα στην αγωνία των νέων για το πώς θα ζήσουν το μέλλον τους, μέσα στην απελπισία των εργαζομένων που γίνονται άνεργοι για το πώς θα τα βγάλουν πέρα από δω και μπρος, κάποιοι ασχολούνται, ζώντας στο δικό τους μακάριο κόσμο, με το ερώτημα γιατί σε μια εκπομπή της ΕΡΤ κόπηκε από κάποια ταινία μια σκηνή που έδειχνε ένα συνταρακτικό γεγονός

– δυο άντρες να φιλιούνται ερωτικά! Και η ανακούφιση προήλθε από το γεγονός ότι η διοίκηση της ΕΡΤ ανακοίνωσε το mea culpa και υποσχέθηκε διορθωτικές κινήσεις, ώστε κανείς Έλληνας, από τα νήπια μέχρι την τρίτη ηλικία, να μην στερηθεί τη συγκίνηση αυτής της ανεπανάληπτης στιγμής: πώς ανταλλάσσουν ερωτικό φιλί δύο gay.

Αν δεν υπήρχε η κρίση, αν δεν υπήρχε μια Ελλάδα που έχει γίνει αντικείμενο οικουμενικού χλευασμού, αν δεν υπήρχαν θάνατοι εξ αιτίας της απελπισίας χρεωμένων νοικοκυριών, αν δεν υπήρχαν εκατομμύρια άνεργοι νέοι, αν δεν υπήρχαν ναυάγια σε όλη την επικράτεια, θα μπορούσε να δείξει κανείς κατανόηση για την αγωνία συμπολιτών μας, γιατί η κρατική τηλεόραση δεν θέλησε να παιχτεί μια σκηνή που θίγει τα αισθητικά, ηθικά και παιδαγωγικά αυτονόητα της πλειοψηφίας των Ελλήνων σε ώρα που βρίσκονται μπροστά στους δέκτες παιδιά και νέοι. Αλλά τώρα;

Πώς είναι δυνατόν να αναδεικνύεται σε μείζον θέμα το δικαίωμα των Ελλήνων τηλεθεατών να δουν μια ομοφυλοφιλική σκηνή στην τηλεοπτική οθόνη; Και πώς είναι δυνατόν, μέσω της ανάδειξης μιας τέτοιας προτεραιότητας, να υποβαθμίζονται οι πραγματικές προτεραιότητες που είναι η χειροπιαστή αγωνία των νέων για την ίδια τη ζωή τους; Έχουμε χάσει εντελώς κάθε μέτρο;

Προφανώς. Γιατί τώρα που χωρίς λογοκρισία θα μπορέσουμε να δούμε τους δύο αγαπημένους στις οθόνες, τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους. Η κρίση διασκεδάζεται, το μέλλον φαντάζει ρόδινο, οι αγωνίες περιττεύουν, η αισιοδοξία επιστέφει. Απλά με ένα ομοφυλοφιλικό φιλί. Όλα κι όλα: μπορεί να έχουμε κρίση, μπορεί να έχουμε φτώχεια, μπορεί να βιώνουμε αβεβαιότητα, αλλά απαιτούμε πρόσβαση στην υψηλή τέχνη και δεν δεχόμαστε καμία παρέκκλιση από τον φονταμενταλισμό της πολιτικής ορθότητας. Εκεί είμαστε κάθετοι, ακόμη κι αν έχουμε χρεοκοπήσει. Ποιος είπε ότι οι χρεοκοπημένοι δεν διατηρούν τις καλλιτεχνικές τους ευαισθησίες…

Το επεισόδιο αυτό, όσο κωμικό κι αν φαίνεται,  φέρνει στην επιφάνεια δύο σοβαρά ζητήματα.

Το πρώτο είναι η απόπειρα μιας κοσμοπολίτικης, κατά τον αυτοπροσδιορισμό της, πνευματικής (και εμπορικής) ελίτ να επιβάλει στην «καθυστερημένη μάζα» τις ορθές (προοδευτικές) ιδέες περί ερωτικής ζωής και σεξουαλικού προσανατολισμού, υποβοηθούμενη από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η απόπειρα αυτή έχει ως κύριο μηχανισμό την κανονικοποίηση (mainstreamimg): έχουμε την απαίτηση, λένε στη «μάζα», να αντιλαμβάνεστε ως κανονικό αυτό που μέχρι χθες θεωρούσατε αποκλίνον. Εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και όταν η «μάζα» ρωτά «ναι, αλλά τι γίνεται με τα πραγματικά ανθρώπιν