Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της Λιτότητας

Κάθε Πέμπτη απόγευμα περίμενε να συναντήσει τον εραστή της, ζώντας επτά χρόνια «στη σκιά μιας άγνωστης». Μια μέρα την καλούν στο νεκροτομείο να τον Αναγνωρίσει. Είναι διαφορετική Πέμπτη από τις άλλες; Και ναι και όχι. Για τον ταλαντούχο συγγραφέα Άκη Δήμου η απουσία είναι διαρκής, τόσο πριν όσο και μετά το θάνατο, σαν η προσμονή της Πέμπτης να ξεκίνησε πριν καν εμφανιστεί η συνάντηση και συνεχίζεται μετά απ΄ αυτή. Η γυναίκα ήταν και παραμένει προσωποποίηση της αναμονής, ικανή να περιμένει μιαν ολόκληρη ζωή, να ζει με αναμνήσεις, με στιγμές, σκηνές, σπαράγματα ζωής, και να επιτρέπει την «παρουσία»

του άνδρα για να τροφοδοτεί τη μοναξιά της εμμονής. «Μόνο για να σε ψάξω έζησα».

Εξαιρετικό μονόπρακτο. Η ευγένεια της ποίησης συναντιέται σ ένα τρυφερό ραντεβού με την καθημερινότητα, αποκαλύπτοντας τη μοναχικότητα του ανθρώπου , το βίωμα ενός διαρκούς, ατελεύτητου τέλους. Αυτό το νήμα έπιασε η Γιώτα Φέστα σε μια σκηνοθεσία κατακτημένης, εσωστρεφούς λιτότητας. Κανένα στολίδι, καμιά εξωτερική διαφυγή στη διαδρομή προς την καταβύθιση. Ο δρόμος είναι εσωτερικός. Ο έξω κόσμος απουσιάζει ή είναι παρών ως θραύσμα της Πέμπτης , κι αυτή την πραγματικότητα εξυπηρετεί η άδεια σκηνή. Το μόνο που υπάρχει είναι το σκοτάδι και το ημίφως της ηρωίδας. Οι φωτισμοί του Φίλιππα Κουτσαφτή ακολουθούν την απόγνωση της ηρωίδας, της συμπαραστέκονται, τη συντροφεύουν, την προκαλούν χωρίς ποτέ να τη ρίχνουν στο εχθρικό καθαρό φως, ενώ στο απόλυτο σκοτάδι ηρωίδα και κοινό αναμετρώνται με τις λέξεις, απογυμνωμένες από κάθε έκφραση, σκληρές, μοναχικές , εμποδίζουν ή πιο σωστά απαγορεύουν τη διαφυγή. Η Φέστα, ήταν η απόγνωση της ηρωίδας, βυθισμένη στην αδιάλειπτη μοναξιά της, απέφυγε ερμηνευτικές εκρήξεις. Η διαμαρτυρία, το βάσανο, συντελείται βαθιά, εκεί που οι απώλειες δεν αντιστρέφονται. Ακόμη πιο βαθιά. Η διαδρομή είναι αποκλειστικά εσωτερική και ο πόνος άηχος.

Σκηνοθεσία και ερμηνεία της Φέστα το τονίζουν. Τα παιχνίδια τελείωσαν. Δυο μικρά κείμενα της Μαρκερίτ Ντυράς ως πρόλογος και επίλογος δίνουν την κοινωνική διάσταση αυτού του τέλους: «δεν υπάρχει τίποτα. Τα πάντα εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν υπάρχει τίποτα».

Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Μοθωναίος, Σκηνικά – κοστούμια: Καλλιόπη Σταματάρη, Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Παραστάσεις

Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη 21:15 έως τις 08.01.13

Τιμές εισιτηρίων Γενική είσοδος 10€ Ανέργων 5€