Η αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης: Αδυναμία παραγωγής πλούτου

Η συνολική εικόνα της κυβέρνηση, παρά τα θριαμβευτικά ποσοστά αποδοχής, έχει αρχίσει ήδη να σκιάζεται, χωρίς ακόμη να θαμπώσει, με τις εσωκομματικές διαμάχες, την έλλειψη συγκροτημένης και ενιαίας γραμμής, τον αυτοσχεδιασμό των υπουργών, τα αλληλοαναιρούμενα επιχειρήματα (ενίοτε μέχρις αστειότητας, όταν ο κ. Στρατούλης ισχυρίζεται τηλεοπτικώς ότι μόνο ο κ. Βαρουφάκης συνομιλεί με τους θεσμούς, ο ίδιος δεν τους στέλνει στοιχεία!), την πολυπραγμοσύνη του ίδιου του σταρ του υπουργού Οικονομικών, για τον οποίο όχι μόνο οι Γερμανοί αλλά

και οι ντόπιοι επαγγελματίες της Ενημέρωσης έχουν χάσει τον μπούσουλα , για το τι δηλώνει κάθε φορά (από τα 7 περίπου δισ των δανειστών που δεν χρειάζεται μέχρι το να εκλιπαρεί την ΕΚΤ να μη μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε, τις έκτακτες εισφορές σε έχοντες και το «στύψιμο της πέτρας» για να βρει λεφτά, και τόσα άλλα)!.

Φυσικά, στην αποδόμηση της κυβερνητικής εικόνας συντείνει και ο νεολογισμός ότι δεν υπεγράφη καμία νέα δανειακή σύμβαση, καθώς η νέα ελληνική κυβέρνηση «επέκτεινε απλώς την ημερομηνία λήξης της υπάρχουσας μέχρι το τέλος Ιουνίου» (γι ‘αυτό αγωνιούσαν μήπως δεν την κυρώσει η γερμανική Βουλή;), και ότι το αίτημα της αντιπολίτευσης για κύρωση της συμφωνίας «δεν είναι αθώο», κάνοντας λόγο πως κάποιοι προσπαθούν να εκμαιεύσουν αποφάσεις και δεσμεύσεις από την παρούσα Βουλή που θα δημιουργούν τετελεσμένα αρνητικά στη διαπραγμάτευση! (Όντως θα δημιουργούντο τετελεσμένα, αλλά προς άλλη κατεύθυνση: Η κυβέρνηση θα έβγαινε «αιμόφυρτη» από τη διαδικασία, καθώς ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών και υπουργών θα την καταψήφιζε… ).

Ακόμη, αρνητικά λειτουργεί και αυτή η αδιανόητη σε εποχές κρίσης (που παλιά θα ήταν επιδοκιμαστέα), 8-10% αύξηση στις αποδοχές των (όχι ιδιαιτέρως δυσπραγούντων) υπαλλήλων της ΔΕΗ, σε εποχές δύσμοιρες, που τμήματα της κοινωνίας έχουν μπει στην περιδίνηση που προσλαμβάνει στοιχεία ανθρωπιστικής κρίσης – τμήματα της κοινωνίας, όχι όλη η κοινωνία.

Παραδοχή: Σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ ( και αυτό είναι δεδομένη παραδοχή), ενδιαφέρεται για τον λαό: Σε αυτό τον ωθεί η ιδεολογία του, η ιστορική καταβολή και κοινωνική ευαισθησία του, κυτταρικό στοιχείο της ιδεολογικής του συγκρότησης. Αυτό καταδεικνύει και η επιλογή των πρώτων νομοσχεδίων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης, όπως η δωρεάν παροχή σίτισης σε 300.000 νοικοκυριά, η στέγαση περί των 30.000 δικαιούχων, η ρύθμιση για τις 100 δόσεις (προφανώς κάποιοι θα καθυστέρησαν τις πληρωμές τείνοντας ευήκοον ους στο πάλαι ποτέ «δεν πληρώνω», στο οποίο παρακινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ τους πολίτες), η προστασία της πρώτης κατοικίας (αρκεί να υπάρξει διαδικασία επαλήθευσης για την αδυναμία πληρωμής των δόσεων, ώστε να μην επωφεληθούν και οι έχοντες), την επανασύνδεση ρεύματος για 300.000 οικογένειες, ακόμη και αυτή η επαναπρόσληψη απολυμένων του Δημοσίου τομέα (παρότι δημιουργεί συντεταγμένες κατανοητού κοινωνικού αυτοματισμού στους άνεργους του ιδιωτικού τομέα).

Ωστόσο όλα τα προηγούμενα, ιδιαίτερα τα αρνητικά, μπορούν να αλλάξουν στο μέτρο που η κυβέρνηση θα έρχεται αντιμέτωπη με τις αδήριτες ανάγκες και θα αναγκάζεται να αναπροσαρμόζει την τακτική της – αν δεν την αναπροσαρμόζει, η ίδια θα φτάσει σε αδιέξοδα.

Ομως, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι στα πρώτα νομοσχέδια λείπει το όραμα της ανάπτυξης . Είναι εξηγήσιμο αλλά όχι δικαιολογήσιμο! Εξηγήσιμο, γιατί το στελεχικό δυναμικό της κατά πλειοψηφία, από αναγνωρίσιμους χώρους: Από τον χώρο τον κομματικών στελεχών, το χώρο των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ (με τους σίγουρους υψηλούς μισθούς, τις εύκολες απεργίες και τις εύκολες νίκες) και από το χώρο των πανεπιστημιακών καθηγητών,(περίπου 13 στην κυβέρνηση). Είναι δυσανάγνωστοι κάποιοι που να έχουν διαπρέψει στον ιδιωτικό τομέα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται στην ανάγκη να μοιράσει χρήμα στους αδύναμους ή γενικώς στους εργαζόμενους, αλλά δεν γνωρίζει πώς θα το παράξει. Είναι εκτός λογικής του η ανάπτυξη (παρ’ όλες τις κορώνες), και φυσικά του διαφεύγει ότι για να μοιραστεί το χρήμα, πρέπει πρώτα να το παραχθεί – και αυτό δεν μπορεί να γίνει σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης, παρά με ευνοϊκά μέτρα για την προσέλκυση επενδύσεων. Ωστόσο, ποσώς απασχόλησε το νομοθετικό του έργο ένα τέτοιο ενδεχόμενο!

Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα του και θα συνοδεύει το κυβερνητικό του έργο, καθώς έτοιμα λεφτά πλέον δεν υπάρχουν (αφού και να πιάσει την μεγάλη φοροδιαφυγή, θα την πιάσει άπαξ. Οταν δεν παράγεται χρήμα δεν δημιουργείται και φοροδιαφυγή…)