Γιατί βρε φίλε χόρευες στο Σύνταγμα μετά το δημοψήφισμα;

Το ξέρω ότι μερικές ερωτήσεις δεν έχουν απαντήσεις. Αυτό είναι νομοτελειακό. Πιό μικρός πραγματικά βασανιζόμουν από ερωτήματα, απλά ή σοβαρά, γιά τα οποία δεν έβρισκα ή δεν έπαιρνα απάντηση, η αυτή δεν με κάλυπτε. Τώρα πια κάθομαι όπως οι ηλικιωμένοι στα παγκάκια -οι οποίοι στωικά φιλοσοφούν τη ζωή που πέρασε και δεν «τους αγγίζει» τίποτα. «Εδώ επέζησα στην κατοχή που τρώγαμε τα ψίχουλα που έπεφταν στο πάτωμα και σε πόλεμο από σφαίρες και όλμους, δεν θα αντέξω μία ώρα στην ουρά των τραπεζών κάθε εβδομάδα;» μου είπε ένας 86χρονος.Όμως, χωρίς να «καίγομαι» θα με ενδιέφερε να μάθω, να ακούσω, να συζητήσω με αυτούς τους Έλληνες που τη βραδιά του δημοψηφίσματος χόρευαν στην πλατεία Συντάγματος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν κρατούσαν σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστερής Πλατφόρμας, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Γκαζάκη του ΕΠΑΜ πώς λέγεται, του κόμματος «Δραχμή» του Κατσανέβα ή δεν κρατούσαν σημαία. Με ενδιαφέρει το γιατί χόρευαν. Γιά ποιο λόγο χόρευαν.Αυτή η θλιβερή εικόνα μένει μόνο στο μυαλό μου από τις ημέρες τρόμου που ζήσαμε οι περισσότεροι Έλληνες. Που δεν χρειαζόταν κανένα δημοψήφισμα γιά να απαντηθεί το ερώτημα αν θέλουμε να ζήσουμε φτωχοί στην Ευρώπη ή εξαθλιωμένοι ζωντανοί – νεκροί εκτός Ευρώπης.Σε δυό τρία χρόνια, αν όχι νωρίτερα, πάλι τα ίδια και χειρότερα θα έχουμε. Θα έχουν τελειώσει τα δανεικά και πάλι η επόμενη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και με βασικό πυλώνα έναν κεντροαριστερό ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγμένο από «Λεουτσάκους» και «Ραχήλ» θα παρακαλάμε (γιατί δεν έχουμε άλλους να παρακαλέσουμε) κάποιους Μέρκελ, Σόιμπλε, Τουσκ, Ντάινσελμπλουμ, Γιούνγκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, Σουλτς, Ρέσλινγκ και τους πρωθυπουργούς της Λετονίας, της Εσθονίας, ίσως της Βουλγαρίας και της Αλβανίας! \Θα παρακαλάμε γιατί δεν παράγουμε τίποτα για να έχουμε έσοδα. Παράγουμε μόνο φόρους και κομματικούς στρατούς. “Ετσι μοιραία πάλι κάποια στιγμή θα επαιτίσουμε χρήματα. Εκτός κι αν κάποια κυβέρνηση κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν. Τα προφανή.Τα αυτονόητα. Βέβαια αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία πιστεύω γιά να χτυπηθεί το τέρας του παρασιτικού δημοσίου. Αλλιώς η επιστροφή στη δραχμή είναι δεδομένη. Η προηγμένη Ευρώπη αηδίασε με τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά λυπάται τον λαό. Γι αυτό μας δανείζει γιά άλλη μία φορά γιά να πληρώσουμε τους τόκους και μέρος των οφειλών από τα προηγούμενα δάνεια και να μην χρεοκοπήσουμε. Κι αυτοί να πάνε διακοπές ήσυχοι χωρίς τον «πονοκέφαλο» της Ελλάδας.Ο χρόνος, βέβαια, πάντα είναι αυτός που αποδεικνύει ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο. Η ευχή του Ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν από τον μακρινό Μάρτιο του 2010, που τότε γελάσαμε με τα σπαστά ελληνικά του «καλό κουράγκιο Έλληνες» αποδείχθηκε ευχή διαρκείας. Κάτι παραπάνω ήξερε ο τύπος.Και δυό λόγια γιά τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιά τον Αλέξη Τσίπρα που όχι ως ψηφοφόρο του αλλά ως Έλληνα, με δικαίωσε όταν στις 25 Ιουνίου έγραψα εδώ στην aixmi.gr κάποιες σκέψεις μου με τίτλο «Αν τον ήξερα θα του έλεγα Αλέξη θυσιάσου γι να σώσεις τα παιδιά». Και όντως ο κ. Τσίπρας θυσιάστηκε γιά να μη διαλυθεί το κράτος όπως αποκάλυψε. Γιατί ναι μεν θα εκλεγεί ξανά και μάλιστα πανηγυρικά στις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά μετά είναι άγνωστο το μέλλον του ως ηγέτη. Σχεδόν ακατόρθωτο να αντέξει τον ανεμοστρόβιλο της σκληρής λιτότητας. Πάντως μπράβο γιά τη γενναιότητα να παραδεχθεί την τραγικά λάθος διαπραγματευτική ιδεοληψία του με τα «νταούλια». Μόνο μπράβο. Παραδέχομαι τους άντρες που με τον τρόπο τους ζητάνε συγνώμη και εξιλεώνονται.ΓιΑ τον Βαγγέλα Μειμαράκη ως μη ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας – και συνεπώς τι με νοιάζει – έχω να πω ότι ο άνθρωπος δυστυχώς δεν αλλάζει. Μόλις έγινε μεταβατικός (;) πρόεδρος του κόμματος «ξύπνησε» μέσα του η παλιά σκληρή ΟΝΝΕΔ. Άλλωστε αυτό ήταν πάντα ο κ. Μειμάράκης. Ένας οννεδίτης ο οποίος «καθηλώθηκε» στη φιλοσοφία του «τσαμπουκά» στη δεκαετία του 80΄ όπου και ανδρώθηκε πολιτικά. Δεν «πρέπει» στη Νέα Δημοκρατία του μέλλοντος και στις δύσκολες ημέρες που έρχονται γιΑ τη χώρα τέτοιος πρόεδρος.Και για να μην ξεχνιόμαστε: Γιατί βρε φίλε μου χόρευες στο Σύνταγμα μετά το δημοψήφισμα; Ξέρω ότι δεν ξέρεις τι να μου πεις. Εκτός κι αν θα σε ξαναδώ να χορεύεις κρατώντας τη σημαία του νέου κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των υπολοίπων που θα «την κάνουν» από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα ξαναμπούν (κάποιοι λίγοι εξ αυτών) στη νέα φθινοπωρινή Βουλή…