Για τις πράξεις δεν αρκούν τα δάκρυα…

Οι προβλέψεις δεν είναι το πιο δυνατό σημείο μας, παρασυρόμαστε τόσο εύκολα κι όταν πέφτουμε έξω σχολιάζουμε άναυδοι κάποιον περαστικό, συνήθως τον στιγμιαία υπεύθυνο, για τη λανθασμένη του εκτίμηση.

Έχουμε και μια μνήμη γεμάτη, εντελώς μπλοκαρισμένη, σα να μη θέλει να κρατήσει ούτε κάτι ελάχιστο από το περίγραμμα των άκυρων λόγων του άστοχου φωστήρα, όσο για το «φιλότιμο» πρόσωπό του, αυτό που κατάφερε να μας πείσει και να μας ξεγελάσει, καλύτερα ας μην το κουβεντιάσουμε.

Από τις πολλές άκυρες επαναλήψεις,

κάπως σαν το πείραμα με τα σκυλιά του Παβλόφ, οι περισσότεροι πέρασαν στην άλλη άκρη και δεν πιστεύουν πια σε τίποτα!

Φτερωτοί άγγελοι να πιάσουν το χορό μπροστά στα μάτια τους, δεν θα τους πιστέψουν. Στέκονται στην άκρη του χρόνου παγωμένοι, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να παρέμβουν σε γεγονότα που κυλούν έξω απ΄αυτούς, ωστόσο επηρεάζουν με τον πιο άγριο τρόπο τις ζωές τους.

Μα το πιο όμορφο παραμύθι είναι η σαγήνη μιας εικόνας, φτάνει ένα ακίνητο ενσταντανέ, αυτό που θα επιλέξουμε να ανεβάσουμε και το κάνουμε τρανή απόδειξη, για να παρασύρει συναισθήματα και πρόσκαιρα να μας κάνει τους πιο ευαίσθητους ψυχοπονιάρηδες, έτοιμους να υοθετήσουμε ζώα, να φροντίσουμε ανήμπορους ανθρώπους, ακόμη και να μοιράσουμε κομμάτια από τη σάρκα μας ή να χειροκροτήσουμε επαναστάσεις που τρομάζουν. Τουλάχιστον στα λόγια είμαστε αλληλέγυοι ακόμη και στον άγνωστο γείτονα, όμως για τις πράξεις δεν αρκούν τα δάκρυα.

Αυτή η εποχή ταιριάζει με έναν παράξενο δημοφιλή χαρακτήρα, αυτόν που διαλέγει το σκοτεινό, το πιο μελανό χρώμα για να φορέσει στις ζωές μας, αφού κάπως έτσι θα επιβεβαιωθούν οι χειρότερες προφητείες.

Καταστροφή, στάχτη και μπούρμπερη και όλα θα τα καταπιεί το σκότος!

Πόσες φορές δεν ακούμε την ημέρα τέτοια συμπεράσματα και απομένει στον καθέναν από εμάς να κρίνουμε και να πάρουμε αποστάσεις από το χείλος του γκρεμού.

Να πάψουμε, λοιπόν, να βλέπουμε; Να παίρνουμε λιγότερο σοβαρά όλα εκείνα τα στιγμιαία φαντάσματα που δείχνουν να ξυπνούν και να μας πλησιάζουν απειλητικά;

Είναι μια λύση, ίσως, καλύτερη από το να κοιμόμαστε με το «όπλα στον ώμο» και να φανταζόμαστε παντού εχθρούς.

Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν για να παραμείνουν ολόιδια, ενώ εμείς ψάχνουμε θέση και μικρό ρόλο, μέσα στις στίβες από άκυρες «καταραμένες» εικόνες που τρέχουν βιαστικές μπροστά στα κουρασμένα μάτια μας.