Φιλόζωος ή μισάνθρωπος;

Πάνω από 600.000.000 αδέσποτα σκυλάκια σε όλο τον πλανήτη ζούνε κάθε στιγμή της άτυχης ζωής τους μέσα στην αγωνία, το φόβο, χωρίς ένα σπιτάκι, ένα χάδι, λίγο καθαρό νερό, ένα πιατάκι φαί, μιά αγκαλιά, ένα φάρμακο όταν αρρωστήσουν, ένα ζεστό σπιτάκι για τους κρύους χειμώνες ή ένα δροσερό καταφύγιο τα ζεστά καλοκαίρια.Ας κλείσουμε τα μάτια και ας σκεφτούμε για μόνο ένα λεπτό πώς θα νιώθαμε εμείς αν ήμασταν «αδέσποτοι». Αν γεννιόμασταν στο δρόμο και από μωρά προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε σε συνθήκες «πολέμου». Χωρίς τίποτα. Να ψάχνουμε κάθε μέρα στα σκουπίδια. Να πίνουμε νερό από λακούβες στο δρόμο. Να μας κυνηγάνε κτήνη που δεν ενοχλήσαμε με πέτρες και ξύλα. Να αργοπεθαίνουμε αβοήθητοι χτυπημένοι από αυτοκίνητα στην άκρη του δρόμου, φριχτά κρεμασμένοι σε δέντρα, πνιγμένοι με πέτρες δεμένες στο λαιμό, ουρλιάζοντας από τον πόνο με γυαλιά από φόλα και δηλητήριο στο στομάχι. Περπατώντας με σπασμένα πόδια στο λιοπύρι. Στην καλύτερη περίπτωση φυλακισμένοι σε κλουβιά δημοτικών κυνοκομείων μέσα σε ακαθαρσίες που βρωμάνε.Φανταστείτε το αντίθετο, δηλαδή. Οι άνθρωποι να ήταν στη θέση των σκύλων σε κάποιο άλλο κόσμο. Φανταστείτε να σας φρόντιζε μιά οικογένεια. Και κάποια στιγμή που γεράσατε, αρρωστήσατε, ήσασταν βάρος στις διακοπές, σας βαρέθηκε το παιδί τους που σας έβλεπε σαν παιχνίδι και να σας περούσαν σαν χαλασμένη τηλεόραση στα σκουπίδια. Ή να σας άφησαν σε ένα δάσος νύχτα.Πώς θα νιώθατε; Πώς θα επιβιώνατε; «Τι λέει ο ηλίθιος;» θα σκέφτεστε κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Δε βαριέσαι, σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι που θα σκέφτονται όπως εγώ.Κι απόψε θα προσευχηθώ ο Θεός να δίνει υγεία και γαλήνη στα σκυλιά μου, όλα «αλητάκια» του δρόμου. Την Κανέλλα, τον Μπούργκος, τη Τζούκα και τον Μπαλμπόα. Αλλά και στα σκυλιά όλου του κόσμου. Και να αναπαύει τις ψυχούλες όσων έχουν χαθεί. Του Βούζμαν. Της Ιάρα. Του Σίμου. Του Μούφυ.Όλων των πλασμάτων που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Που μου έδωσαν απάντηση στο ερώτημα: Φιλόζωος ή μισάνθρωπος; Γιατί αν δεν καταφέρεις να γίνεις το πρώτο, μοιραία καταντάς το δεύτερο, όπως λέει και στο υπέροχο ομότιτλο βιβλίο του ο φίλος μου Γιώργος Φραντζεσκάκης.