Έξαλλοι ιερωμένοι καταπατούν τον χριστιανικό λόγο για το Σύμφωνο Συμβίωσης

Υπάρχουν φωτισμένοι δεσπότες, χωρίς αμφιβολία. Με στραμμένα στην κοινωνία τα μάτια και τα αυτιά τους, με ανοιχτά μυαλά, με λόγο παρηγορητικό στους πάσχοντες, με ανοιχτή την αγκαλιά και σε εκείνους που θεωρούν ότι παρεκκλίνουν από τον δρόμο του Θεού. Και, βεβαίως, με προσωπικό βίο ανεπίληπτο.

Υπάρχουν, όμως, και οι «άλλοι»… Που κουνάνε συνεχώς το δάχτυλο σε κάθε τι διαφορετικό, που καταγγέλλουν πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες επειδή δεν συνάδουν με τις απόψεις τους, που καταριούνται και απειλούν θεούς και δαίμονες όταν νιώθουν πως παραβιάζεται το κέλυφος της δικής τους αντίληψης για

την ηθική της ζωής και τα πρότυπα που προβάλλονται και αναπαράγονται. Ορισμένοι από αυτούς, μάλιστα, δεν μπορούν καν να καμαρώνουν για τον προσωπικό βίο τους…

Τελευταίο παράδειγμα το Σύμφωνο Συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Έφριξαν κάποιοι αρχιερείς, όπως και σύσσωμη η κοινότητα του Αγίου Όρους. Και είπαν, είπαν, και τι δεν είπαν…

Δεν απαιτεί κανείς να αποδεχθούν ή να χειροκροτήσουν την απόφαση της Βουλής, η οποία έτσι κι αλλιώς αποτελεί μεγάλο εκσυγχρονιστικό βήμα για τον τόπο. Αλίμονο. Το δικαίωμα έκφρασης γνώμης είναι απεριόριστο στη Δημοκρατία. Αλλά έως εκεί…

Από την υπεράσπιση του θεσμού της παραδοσιακής οικογένειας, μέχρι τον δημόσιο χλευασμό ανθρώπων, που απλώς έχουν επιλέξει άλλον τρόπο ζωής, η απόσταση είναι τεράστια. Από την παρότρυνση προς τη νεολαία να διατηρήσει τις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες αξίες, μέχρι την καταγγελία της Πολιτείας επειδή διασφαλίζει τα δικαιώματα όσων αρνούνται την «ορθοδοξία» στο κρεββάτι τους, η διαφορά είναι χαώδης.

Δεν θα σταθώ στο επιχείρημα ότι οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει στην πράξη, οικογένεια κάθε μορφής, μιάς που έχουν διαλέξει το δρόμο της αγαμίας και της άρνησης δημιουργίας δικής τους οικογένειας. Ειδικά οι Αγιορείτες, που έχουν αποκοπεί ολοκληρωτικά από την κοινωνική ζωή, και ζουν απομονωμένοι από τα εγκόσμια.

Θα περιοριστώ στην ουσία του χριστιανικού λόγου, την αλληλεγγύη προς όλους, την οποία θεωρώ ότι καταπατούν με την εξαλλοσύνη και το μίσος που εκπέμπουν. Είτε πιστεύει κανείς είτε όχι στον Χριστό, το μήνυμα για αγάπη, προσφορά, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη και συγχώρεση, αποτελεί αξία ανεξίτηλη και φάρο ελπίδας.

Τον φάρο αυτό δεν θα μπορέσουν να σβήσουν τα ουρλιαχτά κάποιων αρτηριοσκληρωτικών, έμπλεων βεβαιοτήτων ιερωμένων, οι οποίοι αφελώς θεωρούν ότι κατέχουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Τρομάρα τους…

Και κάτι τελευταίο: Κάποτε πρέπει να τελειώνει το καλαμπούρι ότι η Εκκλησία, δηλαδή οι μητροπολίτες, αποτελούν την πνευματική ηγεσία του τόπου. Πνευματικοί ηγέτες είναι οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι κορυφαίοι της Τέχνης, οι επιστήμονες.