Ετών 70, με ένα μικρό σκουπάκι, στις 6 το πρωί…

Όσο μεγαλώνω αρχίζω και αποδέχομαι πολλά πράγματα, τα περισσότερα δεν μου αρέσουν, αλλά έρχεται κάποια στιγμή η ηλικία, που δεν σ΄ αφήνει άλλο να οραματιστείς. Ένα από αυτά είναι ότι οι γονείς δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους, όσο και αν μεγαλώσουν, όσο και αν μεγαλώσεις και εσύ.

Μια από αυτές στη δική μου οικογένεια είναι το να παίρνουν το λεωφορείο, ο μπαμπάς έχει αλλάξει πολλά μα πάρα πολλά αυτοκίνητα -και όχι γιατί ήταν χομπίστας και πλούσιος, αλλά γιατί δεν τα πολυπρόσεχε, είχε και μια εσωτερική απέχθεια για τα συνεργεία, δεν θέλει και πολύ… Από την άλλη, η μαμά είχε δίπλωμα σχετικά

νωρίς και όλα τα αυτοκίνητα ήταν στο όνομά της, αλλά τιμόνι στην πόλη δεν έπιασε ποτέ.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της ιστορίας με βρίσκει στο φανάρι στις 6 το πρωί, σταματημένη μέσα στο αυτοκίνητο, με κατεύθυνση προς ΚΤΕΛ Κηφισού. Ψιλονυσταγμένη και αγχωμένη για την κίνηση που θα συναντήσω είδα κάτι, που νομίζω για τα επόμενα χρόνια θα το θυμάμαι πολύ έντονα -και δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ με κάποιον. Ένας καλοστεκούμενος κύριος, γύρω στα εβδομήντα, κρατούσε ένα μικρό αχυρένιο σκουπάκι και σκούπιζε το διαχωριστικό, στην άκρη του δρόμου. Το σκούπιζε για να βάλει το καλαθάκι του με τα χαρτομάντιλα.

Μέσα στο επόμενο λεπτό ήρθε δίπλα μου, ασυναίσθητα άνοιξα το πορτοφόλι μου και πλήρωσα το αντίτιμο παίρνοντας το πακετάκι. Ένας ευγενικότατος, καθαρός κύριος, που τακτοποιούσε το πεζουλάκι για να βάλει το καλάθι με τα χαρτομάντιλα, αναρωτιέμαι πόσο ατακτοποίητα είχαν γίνει τα πράγματα στη ζωή του, για να βγει στο δρόμο; Τι είχε συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, που στις 6 το πρωί με κοίταξε με καλοσύνη και δεν χρειάστηκε καν να μου μιλήσει για να πάρω το πακετάκι; Πόση βία είχε υποστεί και τι τον ώθησε να βγει στο δρόμο; Ένας εβδημηντάχρονος που σκουπίζει ακόμη και το διαχωριστικό του δρόμου, τι λάθος επιλογές να έκανε στη ζωή του που δεν μπορεί τώρα να τα «βγάλει» πέρα και αναγκάζεται να πηγαίνει από τα χαράματα σε αυτό το σημείο;

Τις απαντήσεις όλοι τις ξέρουμε, απλά είναι πια τόσο γνωστές και χιλιοειπωμένες που θα καταντήσουν να είναι και δικές μας, σε κάποιο σημείο της κοινωνικής ιστορίας μας. Η βία που συντελείται στην κοινωνία μας, οι υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούνται, τα τραπεζικά λόμπι που έχουν τους δικούς τους κώδικες θυσιάζουν τη δικαιοσύνη και το μόνο που κάνουν, είναι να μας διώχνουν βίαια από τις ζωές που έχουμε χτίσει και οραματιστεί.

Δεν τον ξαναείδα εκεί καμία άλλη ώρα της ημέρας, περιμένει να πάει χαράματα για να καθαρίσει ό,τι έχει βρωμίσει η μέρα, η κίνηση, οι αφίσες, η ζωή της πόλης και της κοινωνίας που κοιτάει τον συνάνθρωπο αλλά δεν τον βλέπει…