Επαναστάτες μέσα από μία οθόνη!

Τα social media, καλώς ή κακώς (αυτό θα φανεί στη νεκροψία), έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας μας. Ή καλύτερα είναι η καθημερινότητά μας. Νόμιζα ότι μόνο εγώ ήμουν εθισμένη στο διαδίκτυο. Κι όμως υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι με τον καιρό γίνονται ολοένα και περισσότεροι. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με ή χωρίς δουλειά, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, δημόσιοι κι ιδιωτικοί υπάλληλοι, φοιτητές, μαθητές Λυκείου, άντρες, γυναίκες, έχουν ένα κοινό. Την πολύωρη προσήλωσή τους πάνω από μία οθόνη. Είτε αυτή είναι του υπολογιστή,

Γύρω μας τα πάντα καταρρέουν κι εμείς είμαστε όλοι εδώ. Σε αυτόν το μικρόκοσμο των δημοφιλών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μαθαίνουμε σε κλάσματα δευτερολέπτου τις ειδήσεις, τι συμβαίνει γύρω μας αλλά και στο εξωτερικό. Αντιδρούμε χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας. Το «όπλο» μας είναι το χέρι μας που θα πατήσει ένα πλήκτρο και θα δώσει την απάντησή μας. Όχι σε αυτούς που πρέπει, αλλά σε ανθρώπους που έχουν ένα προφίλ σε ένα ή και περισσότερα Μέσα Δικτύωσης.

Μοιραζόμαστε πολιτικές απόψεις, λέμε ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο και κάτι πρέπει να γίνει. Οι φόροι έρχονται απανωτά, η ανεργία καλπάζει κι εμείς εδώ προσπαθούμε να βρούμε τη λύση. Όλοι έχουμε κάτι να πούμε. Κάποιες απόψεις είναι σωστές , κάποιες λανθασμένες και κάποιες άλλες ακραίες. Ποιος θα τις κρίνει; Εμείς, φυσικά. Η διαδικτυακή παρέα των social media! Η συζήτηση για ό,τι συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους αλλά και στη χώρα ανακυκλώνεται στο facebook και στο twitter.

Το βράδυ που νίκησε ο Παναθηναϊκός, μετά από λίγη ώρα το facebook «έπεσε». Οι χρήστες δεν μπορούσαν να δουν τις δημοσιεύσεις τους. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και αμέσως πανικοβληθήκαμε όλοι! «Τι συνέβη»; «Παιδιά δε βλέπω αυτά που έχω δημοσιεύσει, έγινε κάτι»; «Τι έγινε; Θέλουν να μας πάρουν και το facebook, εκτός από τα σπίτια μας»; Ήταν μερικά από τα πρώτα status της διαδικτυακής μου παρεούλας. Μάλιστα όταν αυτό συνεχίστηκε για λίγη ώρα, πιάσαμε και την κουβεντούλα η οποία αν και άρχισε σε χαλαρό ύφος, συνεχίστηκε σε πιο σοβαρό. Κι αυτό δεν μου άρεσε και θα σας εξηγήσω για ποιο λόγο.

Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, για κάποιους ανθρώπους, είναι η συντροφιά τους. Το μέσο που επικοινωνούν και μοιράζονται τα προβλήματά τους. Δεν έχουν φίλους κι οικογένεια; Έχουν. Αλλά ένας άνθρωπος, ο οποίος σε γνωρίζει μέσα από μία οθόνη, βλέποντας μερικές από τις φωτογραφίες σου και προσπαθεί να σε μάθει μέσα από αυτά που γράφεις, είναι πιο εύκολο να σε ακούσει και μοιραστεί μαζί σου και τα δικά του προβλήματα. Είναι σαν να πηγαίνεις σε ψυχολόγο που δε γνωρίζεις. Μπαίνεις κι αρχίζεις και μιλάς για ό,τι θέλεις να λύσεις.

Η συζήτηση καταλήγει συνήθως στο τι θα απογίνουμε. Άλλοι λένε ότι ο Θεός θα μας λυπηθεί, καθώς ο λαός μας πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει, άλλοι ότι είναι καιρός να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε και κάποιοι άλλοι θέλουν να μείνουν εδώ και να πολεμήσουν. Οι συζητήσεις αυτές ανακυκλώνονται καθημερινά. Προτείνει λύσεις ο ένας στον άλλον, λέμε ποιο είναι το σωστό και τι πρέπει να γίνει, κι αυτό όλο μέσα από την οθόνη.

Επανάσταση μέσα από αυτήν, όμως, μπορεί να γίνει; Μάλλον όχι. Για να γίνει κάτι και να αλλάξει έστω και το παραμικρό θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Θα πρέπει να ενωθούμε και να έχουμε κοινό στόχο για τον οποίο θα πολεμήσουμε. Όχι με όπλα και μαχαίρια. Με τις πράξεις μας. Όταν ένας λαός είναι ενωμένος, μπορεί να πετύχει το ακατόρθωτο. Αυτό δεν πρέπει να το βγάλουμε από το μυαλό μας. Τότε ίσως τα πράγματα καλυτερεύσουν. Μέχρι να γίνει αυτό, βέβαια, το μόνο που μας ενώνει είναι η εταιρία που μας «τροφοδοτεί» με ίντερνετ. Κι η επανάσταση θα συνεχιστεί επί της οθόνης.