Εικόνες μιας άλλης εποχής…

Φόντο ένα σκοτεινό διανυκτερεύον φαρμακείο. “Γεια σας. Έχω ένα πόνο από εδώ μέχρι εδώ, από εδώ μέχρι εδώ, κι από δω μέχρι εδώ”, λέει έντρομος ένας πελάτης. “Και τί θέλετε να κάνω τώρα, να πονάτε και στα ενδιάμεσα;”, λέει ένας παντελώς άπειρος βοηθός φαρμακοποιού, ο οποίος του ετοιμάζει ένα τυχαίο σκεύασμα, ρωτώντας τον αν έχει παιδιά. Παίρνει την απάντηση πως έχει παιδιά. “Πόσο είναι το μεγαλύτερο;”… “21” (αν θυμάμαι καλά). “Α, εντάξει, θα δουλέψει και θα θρέψει τα υπόλοιπα”. Ήσυχος πια ο “φαρμακοποιός” μας ετοιμάζει

το σκεύασμα, και ο ασθενής πίνοντάς το φεύγει τρέχοντας με την εξής ατάκα να ακούγεται: “Κοίτα να δεις, άνθρωπος μπήκε, μοτοσακό έφυγε!”.

Λίγα λεπτά αργότερα, μια χαροκαμένη μάνα ζητά ένα φάρμακο για το παληκάρι της, που δε μπορεί να σταθεί στα πόδια του, ζαλίζεται, πέφτει και υποφέρει, μόνο για να πάρει την απάντηση: “Ε, και παληκάρι το λες εσύ αυτό;”, από τον αλχημιστή-φαρμακοποιό….

Σ’ ένα αστυνομικό τμήμα λίγο πιο κάτω, ένας γιαλαντζί αστυνομικός που κανείς δεν έχει πάρει πρέφα, ρίχνει κεραυνοβόλα χαστούκια σε ένα συλληφθέντα, που έκανε το λάθος να πιαστεί στην παγίδα του νόμου, με τον αστυνομικό όμως να ξέρει…κάτι παραπάνω για την υπόθεση, και να τον χαστουκίζει με δικαιολογημένη οργή…

Λίγα στενά πιο δίπλα, σε ένα φωτογραφείο, ένας “φρέσκος” φωτογράφος ετοιμάζεται να υποδεχθεί κόσμο για να τον απαθανατίσει. Πρώτο θύμα, μια τριμελής οικογένεια, που επιθυμεί διακαώς την εμφάνιση μιας οικογενειακής φωτογραφίας, για σουβενίρ. “Να σας δώσω μια έτοιμη;”, ρωτά ο φωτογράφος. “Μα στην έτοιμη δε θα είμεθα εμείς”, απαντά ο αρχηγός της οικογένειας. “Ναι, γιατί σε αυτή που θα σας δώσω θα είστε εσείς;”, μουρμουρίζει ο αγαπητός φωτογράφος.

Λίγες ώρες νωρίτερα, σε ένα κλειστό γυμναστήριο, διεξάγεται ένας αγώνας μποξ, ανάμεσα στο φαβορί “Σπαζοκεφαλίδη” και το “θηρίο”, τον Τρύφωνα το Μπακατσούλα από την Πλατανιά…Ο διαιτητής είναι γνωστή φιγούρα και έχει διαλέξει από πριν στρατόπεδο. Ξέχασα να πω ότι ο Τρύφωνας είναι ο αδερφός της Ζαμπέτας της Κασίδας και αραβωνιαστικός της Παρδάλως της Ξεροπαίδας, ένας “χλεμπονιάρης και κιτρινιάρης”…Μαντεύει κανείς τη συνέχεια;

Νομίζω αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας, όλοι αναπολούμε -περισσότερο από ποτέ- σκηνές εκείνης της εποχής, και κυρίως, ανθρώπους εκείνης της εποχής, σαν τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο. Γιατί μαζί του, πριν μερικούς μήνες, φαίνεται πως χάθηκε και μια λωρίδα εκείνου του φιλμ με τα νοσταλγικά χρώματα, που μας έδινε την εντύπωση ότι υπάρχει ελπίδα. Που ζωγράφιζε ένα χαμόγελο στα άλαλα -με αυτά που βλέπουμε- χειλάκια μας. Χάθηκε μια λωρίδα Ελλάδας, τόσο αγαπητή , κι όμως τόσο μακρινή…