Έφυγε στα 91 του χρόνια ο σπουδαίος συγγραφέας Παντελής Καλιότσος

Έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός συγγραφέας Παντελής Καλιότσος στα 91 του χρόνια. Είχε γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες και βιβλία για παιδιά. Είχε τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας (1980), το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου (2002) και το Βραβείο Παιδικού Βιβλίου (2002) του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο του «Η σφεντόνα του Δαβίδ».

Ποιος ήταν ο Παντελής Καλιότσος

Γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Εκεί πέρασε τα πρώτα του χρόνια, σπουδάζοντας και ταυτόχρονα κάνοντας

κάθε είδους δουλειά: εργάτης, υδραυλικός, μαρμαράς, μικροπωλητής, υπάλληλος κτλ. Αργότερα έφυγε μακριά από την πόλη, με σκοπό να μονάσει, αλλά δεν τα κατάφερε για περισσότερο από δύο χρόνια.

Άρχισε να γράφει απ’ το 1943, πιστεύοντας στη λογοτεχνία, και στην τέχνη γενικότερα, όχι ως μέσο προβολής και καθιέρωσης αλλά απλά ως θεραπεία ψυχής. Έτσι, συνέχισε να γράφει επί είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δημοσιεύσει οτιδήποτε ή να εκδώσει βιβλίο. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1964 με το μυθιστόρημα Ο μεσαίος τοίχος, που, όντας χειρόγραφο, δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Αργότερα εργάστηκε για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έγραψε για ενήλικες, για παιδιά και για νέους.

Ο ίδιος, αυτοβιογραφούμενος, έγραφε: «Δεν ήθελα να γίνω συγγραφέας. Ξεκίνησα για κάτι πολύ πιο σπουδαίο και μόνο όταν απέτυχα σ’ αυτό άρχισα να γράφω. Όταν ήμουν μικρός, έλεγαν ότι αγαπούσα τα διαλείμματα περισσότερο από τα μαθήματα. Aυτό είναι αλήθεια, κι ούτε τώρα άλλαξε τίποτα. Προτιμώ τα παιχνίδια (σκάκι, τάβλι, μπιλιάρδο, πιγκ πογκ κτλ.) από οτιδήποτε άλλο.

Aν έγινα συγγραφέας, είναι γιατί πολύ νωρίς ανακάλυψα ότι το ανώτερο παιχνίδι απ’ όλα είναι η τέχνη. Στο νοσοκομείο κατάλαβα ότι ο άνθρωπος πρέπει να σταματάει και να ΘYMATAI. Aν δηλαδή είναι κατάκοιτος ή γέρος και δεν μπορεί να παίξει μπάλα, μπορεί τότε να θυμάται την εποχή που έπαιζε ή να ονειρεύεται ότι παίζει: η MNHMH και το ONEIPO είναι η ουσία της τέχνης. M’ αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να μη γεράσει ποτέ: “Tα νιάτα είναι Kατάκτηση και όχι Kατάσταση” λέει ο Ά. Σικελιανός.

Γράφω μυθιστορήματα πάει να πει παίζω. Δεν ξέρω γιατί μερικά χαρακτηρίζονται “παιδικά”. Eγώ τα γράφω επειδή θέλω, απλούστατα, να κρατάω στη ζωή εκείνο το φτωχόπαιδο που έπαιζε τα παλιά χρόνια στους δρόμους. Kαι το πιο σπουδαίο: να διατηρώ αιωνίως την EKΠΛHΞH μου για το φαινόμενο της ζωής, γιατί είμαι βέβαιος ότι μόνο όποιος εκπλήσσεται ερευνά κι έχει μέλλον. H έκπληξη είναι ιδιότητα παιδική».