Εδώ σε θέλω, μάστορα…

Το άκουγα συχνά να το λέει ο μακαρίτης ο πατέρας μου -όταν στράβωνε το καλούπι- στους τεχνίτες των οικοδομών, στους ψήστες των αρτοποιείων, στους ραφτάδες, στους σιδεράδες:
«Εδώ σε θέλω, μάστορα»...

Μαστοράκι και ο ίδιος στα εφηβικά του χρόνια, βοηθός του πρωτομάστορα παππού, άλλαξε επάγγελμα όταν εικοσάρης έπαθε την πρώτη και τελευταία νίλα σαν οικοδόμος: Του έπεσε η μάντρα που έχτιζε σ’ ένα σπίτι στα Γιάννενα και νύχτα σαν τον κλέφτη μπήκε στο λεωφορείο και έφυγε για την Αθήνα. Εδώ σε θέλω

Το λέω κι εγώ σήμερα στους ασχολούμενους με την τέχνη της επικοινωνίας.
Τώρα, στα δύσκολα, ψάχνω να τη βρω αυτή την τέχνη και δεν τη βρίσκω.
Τώρα, στα δύσκολα, στο δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα «κοκκίνισε» ολόκληρο τον χάρτη της Ελλάδας, πέσανε πολλές «μάντρες» επικοινωνιολόγων με σπουδές εις Παρισίους και αλλού!!

Και πως να μην τους πέσουν οι «μάντρες» όταν πριν από το δημοψήφισμα βγήκανε οι περισσότεροι στα τηλεοπτικά παράθυρα βασιλικότεροι του βασιλέως; Τι «ασυνείδητους» ονομάτισαν τους οπαδούς του «Όχι», τι «παράλογους» τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο νηστικά, τι «ανεγκέφαλους» αυτούς που τρέχουν στα ΚΕΠ για να προμηθευτούν επίσημη κάρτα φτωχού, τι «προδότες» τους συνταξιούχους που στέκονται σε ουρές χιλιομέτρων για τα 120 ευρώ…

Η κατατρομοκράτηση του κόσμου σ’ αυτό το δημοψήφισμα ήταν κατά τη γνώμη μου πρωτοφανής. Μόνο κουκούλες που δεν φόρεσαν οι δημοσιοσχεσίτες προκειμένου να ρίξουν τα αναμμένα «γκαζάκια» τους σε ένα λαό που έπαψε να «μασάει».
Μήπως πρέπει να αλλάξουν και αυτοί επάγγελμα;