Δεν υπάρχει δημοκρατία ούτε ελευθερία χωρίς αστυνομία

Οι συνεχείς εισβολές ενόπλων κακοποιών σε σπίτια νοικοκυραίων ανθρώπων, που τους κατατρομοκρατούν, τους ληστεύουν ή και τους δολοφονούν, αποτελεί ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο, άκρως απειλητικό όχι μόνον για την εμβρόντητη ελληνική κοινωνία αλλά για ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Μόνο τυχαία δεν είναι αυτά που συμβαίνουν εσχάτως, από τη δολοφονία των δύο νέων στην
Καισαριανή (από αδίστακτους κακοποιούς που ήθελαν να τους κλέψουν το αυτοκίνητο), μέχρι τη δολοφονία του ηλικιωμένου στο Παγκράτι (για να του κλέψουν τη μίζερη σύνταξη), ή τη δολοφονία του φαρμακοποιού στο Ρέντη (για 300 ευρώ)…

Είναι

η κορύφωση ενός κύματος εγκληματικότητας, που συνδυάζει, κακά τα ψέματα, την οικονομική κρίση με την παρουσία στη χώρα μας πολύ μεγάλου αριθμού εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών. Αλλά, πάνω από όλα, είναι δείγμα μιάς οδυνηρής πραγματικότητας, που χτίστηκε στο όνομα της δήθεν δημοκρατικότητας κάποιων μικρών μειοψηφιών, οι οποίες κατάφεραν με το θράσος τους να επιβάλλουν την άποψή τους, με αποτέλεσμα αυτή να καταλήξει κυρίαρχη τάση, σε μεγάλο βαθμό. Αναφέρομαι στη βαθιά περιφρόνηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας προς τους νόμους και τους θεσμούς, αλλά και προς την αστυνομία.

Η κυρίαρχη αριστερή αντίληψη, που εκφυλίστηκε από την δικαιολογημένη καχυποψία προς την αστυνομία άλλων δυσάρεστων εποχών, όταν ο αστυνομικός ήταν όργανο επιβολής αντιδημοκρατικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, μετετράπη σε πλήρη απαξίωση της ΕΛΑΣ ως σώματος που επιβάλλει την τάξη και το νόμο -στοιχεία που αποτελούν προϋπόθεση για τη λειτουργία του
δημοκρατικού πολιτεύματος.

Δεν υπάρχει δημοκρατία ούτε ελευθερία χωρίς αστυνομία, που μεριμνά για την εφαρμογή των νόμων.

Ασφαλώς, στις περιπτώσεις αστυνομικής θηριωδίας και αυθαιρεσίας, η κοινωνία πρέπει να αντιδρά, όπως σωστά αντέδρασε στην περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο η πλήρης απαξίωση των αστυνομικών και της
λειτουργίας τους. Όταν μια κοινωνία θεωρεί ότι «οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι», κι αυτή η άποψη δεν είναι περιθωριακή αλλά φτάνει να εκφράζει μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, τότε υπάρχει πρόβλημα νομιμοποίησης της αστυνομίας και, κατά συνέπεια, λειτουργίας της.

Όταν περιφρονείται η αστυνομία, είναι ευκολότερο σε ακραία εγκληματικά στοιχεία, όπως οι ληστές, που εν ψυχρώ δολοφόνησαν τους δύο νεαρούς ειδικούς φρουρούς, να προβούν σε τέτοιες απεχθείς πράξεις.

Η κατάσταση εκφεύγει κάθε ελέγχου όταν η κοινωνία αρχίζει να δείχνει δείγματα περιφρόνησης της καθεστηκυίας τάξης και του νόμου. Όταν θεωρούμε ότι μπορούμε να περιφρονούμε τους νόμους, να μην πληρώνουμε διόδια, να μην δεχόμαστε νόμιμες αποφάσεις, να μην πληρώνουμε το εισιτήριο στο μετρό, να φοροδιαφεύγουμε, να διασπαθίζουμε το δημόσιο χρήμα με το επιχείρημα «δεν βαριέσαι όλοι το κάνουν», η εμπέδωση της λογικής του «παραβιάζω το νόμο και δεν τον σέβομαι» έχει ως ακραία μορφή της το έγκλημα, τη δολοφονία τη βία.

Όταν γιατροί, φαρμακοποιοί, μηχανικοί κοκ επιτίθενται κατά υπουργείων κα