Χρυσή Αυγή: Επτά μήνες μετά

Κλείνουμε αισίως εφτά μήνες από τις εκλογές του Μαΐου. Εφτά μήνες απο την ανατροπή του μεταπολιτευτικού σκηνικού, εφτά μήνες εντάσεων, εφτά μήνες Χρυσής Αυγής. Το αρχικό σοκ πέρασε, αλλά η Χρυσή Αυγή

παρέμεινε. Και επειδή, όπως όλα δείχνουν, ήρθε για να μείνει, καλό θα ήταν να προσεγγίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα με καθαρό μυαλό, υπομονή και σύνεση.

Παρόλο που συνειδητά έχουμε επιλέξει να κλείσουμε τα μάτια στο παρελθόν, το φαινόμενο του ελληνικού φασισμού δεν είναι καινούργιο. Ο Ιωάννης Μεταξάς που είπε το περίφημο «Όχι», και τον οποίο ηρωποιούμε στα μάτια της νεολαίας μας κάθε 28 του Οκτώβρη, ήταν φασίστας. Χαιρετούσε με το φασιστικό χαιρετισμό του Μουσολίνι και του Χίτλερ, πίστευε ότι η Δημοκρατία είναι ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα και ονόμασε την ιδεολογική του πλατφόρμα «Γ’ Ελληνικό Πολιτισμό». Ο Μεταξάς ονειρεύτηκε μία χώρα που θα συνεχίσει την κλασική και βυζαντινή κληρονομιά της Ελλάδας, θα διατηρήσει τα έθιμα του Ελληνισμού και θα προφυλάξει τη φυλετική καθαρότητα του έθνους. Οι ομοιότητες με το Τρίτο Ράιχ και τη Φασιστική Ιταλία, μόνο τυχαίες δεν ήταν, μιας και στην πραγματικότητα ήταν οι βασικές πολιτικές επιρροές του καθεστώτος.

Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τα χρόνια της Χούντας, είναι ξεκάθαρο ότι η μικρή μας χώρα έχει μια βαθιά παράδοση ακραίουσυντηρητισμόυ.Συνεπώς, είναι λογική σε ένα βαθμό η ενδυνάμωση τέτοιων χώρων σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Παρόλα αυτά, το φαινόμενο Χρυσή Αυγή έχει ορισμένες κοινωνικές προεκτάσεις που το θωρακίζουν δημοσκοπικά και του προσδίδουν τη δύναμη που απολαμβάνει αυτές τις μέρες.

Ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και η παρέα τους έχουν καταφέρει το εξής παράδοξο. Την ώρα που υποστηρίζουν ό,τι πιο ακραίο έχει ακουστεί στα έδρανα της ελληνικής Βουλής, κυνηγώντας κομμουνιστές εν έτει 2013, ταυτόχρονα πρεσβεύουν τους παρατημένους της Ελλάδας. Όντες και οι ίδιοι λαϊκά και αμόρφωτα παιδιά, συμβολίζουν την επίθεση των φτωχότερων τάξεων ενάντια στις οικονομικές και μορφωτικές ελίτ της χώρας. Μια περιήγηση στο μαγικό μικρόκοσμο της Χρυσής Αυγής αποδεικνύει το ταξικό υπόβαθρο της φασιστικής ανόδου. Οι προδότες αστοί, των Πανεπιστημίων και των πτυχίων, είναι αυτοί που κορόιδεψαν το λαό οδηγώντας τον στην κρίση και στην εξαθλίωση.

Οι εικόνες από το κοινό των διαφόρων συγκεντρώσεων του κόμματος είναι γεμάτες πρόσωπα πονεμένα, αποπροσανατολισμένα που άθελά τους έπεσαν στο στόμα του λύκου. Χειροκροτούν τα λάβαρα της Χούντας (ζήτημα αν γνωρίζουν πότε έγινε το πραξικόπημα), κυνηγάνε μετανάστες και ζητωκραυγάζουν για τον ελληνικό Πολιτισμό που, στην πραγματικότητα, δεν γνώρισαν ποτέ.

Εφτά μήνες μετά, τώρα που η χώρα βγήκε σε ένα οικονομικό ξέφωτο, είναι υποχρέωση των πολιτικών και των κομμάτων να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη των απόκληρων. Ο καλύτερος τρόπος για να νικηθεί ο φασισμός είναι ένας νέος νεοελληνικός διαφωτισμός. Όλοι μαζί, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και φιλελεύθεροι να αναγεννήσουμε τις πιο ευγενικές αρχές της πατρίδας μας. Τη φιλοξενία, τη συναδελφοσύνη και την αισιοδοξία. Και έτσι, σιγά σιγά, θα τελειώσει ο πολιτισμικός μεσαίωνας του φασισμού.

Τους τραμπούκους δεν τους νικάς με ξύλο. Εκεί υπερτερούν. Τους νικάς με Γράμματα, Ιδέες και Πολιτισμό. Λέξεις άγνωστες για αυτούς.