Χάθηκε η πρώτη, θα χαθεί και η δεύτερη ευκαιρία της Αριστεράς;

Όσοι αγωνιούν και διαμαρτύρονται σήμερα γι’ αυτά που συμβαίνουν (ακυβερνησία κλπ), πρέπει να γνωρίζουν ότι σε ενάμιση μήνα τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, αν τα αποτελέσματα των νέων εκλογών είναι αυτά που φαίνονται.

Ακριβώς το ίδιο είχα γράψει και στην προηγηθείσα προεκλογική περίοδο και προκάλεσα τις αντιδράσεις ορισμένων αναγνωστών. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου είχαν ένα καλό και πολλά κακά. Το καλό είναι ότι εκφράστηκαν οι ψηφοφόροι. Κάποια

στιγμή θα γινόταν, έγινε τώρα. Αυτός είναι ο ένας στόχος των εκλογών στις δημοκρατικές χώρες. Ο λαός πρέπει να λέει αυτό που θέλει. Και το είπε. Εδώ τελειώνουν τα καλά και αρχίζουν τα περισσότερα κακά.

Πρώτον, διότι ο λαός δεν είπε καθαρά αυτό που θέλει. Ακόμη και η τιμωρία των δυο πρώην κομμάτων εξουσίας δεν είναι τέτοια που θα λύνει το πρόβλημα. Αντίθετα, διατηρούν πάνω από το 30% του εκλογικού σώματος και αυτό δεν προβλέπεται να μειωθεί στις επόμενες εκλογές.

Δεύτερον, ούτε η αντιμνημονιακή ψήφος υπερτερεί συντριπτικά της μνημονιακής. Διότι κατά του Μνημονίου ήταν και το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, αλλά και τα δυο αυτά κόμματα αποτελούν εντελώς ξεχωριστές περιπτώσεις και δεν αθροίζονται στα υπόλοιπα αντιμνημονιακά. Το ένα δεν μετέχει πουθενά και το άλλο δεν το θέλει κανένας.

Τρίτον, οι ψηφοφόροι δεν είπαν πώς και από ποιους θέλουν να κυβερνηθεί ο τόπος. Είπαν γενικώς ότι θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας και από εκεί και πέρα η απόλυτη σύγχυση. Καμιά λύση δεν είναι εφικτή: ούτε κυβέρνηση της Δεξιάς, ούτε της Κεντροδεξιάς, ούτε της Κεντροαριστεράς, ούτε της Αριστεράς. Η συζητούμενη κυβέρνηση των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων» κολλάει σε δυο σημεία. Οι καθαρά φιλοευρωπαϊκές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά) κολλάει στο φόβο, πρωτίστως, του κόμματος του Φώτη Κουβέλη και, δευτερευόντως, του ΠΑΣΟΚ να μην υποστούν όλο το κόστος της διακυβέρνησης, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ απέξω να αλωνίζει αυξάνοντας τα ποσοστά του. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα δεν εμφανίζεται πρόθυμο να επωμιστεί καμιά ευθύνη και , επιπλέον, αμφισβητείται αν είναι φιλοευρωπαϊκό, καθώς κομμάτια που το απαρτίζουν και προβεβλημένα στελέχη του έχουν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της επιστροφής στη δραχμή.

Έτσι, χάνεται, κατά τα φαινόμενα, μια μεγάλη ευκαιρία να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας με όλους αυτούς, η οποία θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί μεγάλο μέρος της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής (οι ευρωπαίοι είναι έτοιμοι γι’ αυτό) και να ανακουφίσει τα περισσότερο χειμαζόμενα τμήματα του πληθυσμού.

Υπάρχει ελπίδα αυτό να γίνει μετά τις διαφαινόμενες εκλογές του Ιουνίου; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όμως λύση δεν διαφαίνεται. Μόνο αν ένα κόμμα γίνει αυτοδύναμο, αλλά κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Οι συνεργασίες θα είναι εξίσου δύσκολες, καθώς τα κόμματα της Αριστεράς δεν φαίνονται διατεθειμένα να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες. Μόνα τους δεν θα μπορούν και μαζί με άλλους δεν θα θέλουν.

Και όλα αυτά μπορεί να επιδεινωθούν δραματικά, αν εν τω μεταξύ συμβεί κάποιο «ατύχημα» στις σχέσεις μας με τους ευρ