Μπορώ να γίνω ήρωας;

Ξεκινά σήμερα το συνέδριο της δημοκρατικής παράταξης. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι συνειρμοί πολλοί. Μοιραία, όμως, έρχεται στο μυαλό και η σύγκριση της άλλοτε εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης, μέσω ενός δαιδαλώδους κομματικού μηχανισμού εκατομμυρίων μελών με το σημερινό κατάλοιπό του. Η μορφή που έχει πάρει σήμερα το ΠΑΣΟΚ ομοιάζει με το αρχικό σχεδιάγραμμα ενός βιβλίου που γραφόταν τα τελευταία 38 έτη και, προς έκπληξη(;) όλων, ο συγγραφέας του αποφασίζει να σκίσει όλα τα φύλλα και να γυρίσει πίσω στην αρχική αυτή μορφή,

Τι οδήγησε τον συγγραφέα μας σε αυτή την πράξη; Ίσως να μην προσδοκούσε ποτέ ότι το έργο του θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Ίσως να μην περίμενε ποτέ ότι οι ήρωες που επέλεξε θα κυριεύονταν από τα πάθη τους και το πολιτικό κεφάλαιο που αυτοί οικοδομούσαν σελίδα-σελίδα θα είχε ημερομηνία λήξης. Ίσως, πάλι, να τους άφησε το ελεύθερο να αποφασίσουν οι ίδιοι για τη μοίρα τους.

Συνειδητά ή όχι ο συγγραφέας υπέπεσε σε ένα μοιραίο σφάλμα. Ποιο ήταν αυτό; Η σιωπηρή συγκατάθεσή του. Η μη αντίδραση. Η ψευδαίσθηση ότι το βιβλίο «γράφηκε» από…μόνο του! Και το παράδοξο του πράγματος εκπορεύεται από την πεποίθησή του ότι ο ίδιος δε φέρει καμία ευθύνη για όσα διαδραματίστηκαν! Η εντύπωση ότι δεν αποτελεί ο ίδιος μέρος αυτού του πολιτικού κεφαλαίου!

Ευθύνονται άραγε οι «ήρωες»; Αναλογίστηκε. Τώρα στα χέρια του δεν έμεινε παρά το σχεδιάγραμμα. Κοιτάζει και ξανακοιτάζει με προσοχή τα πρόσωπα. Είναι ίδια και απαράλλαχτα. Μόνο που έχουν απωλέσει το πολιτικό κεφάλαιο που οικοδομήθηκε στο παλιό βιβλίο, ενώ η αίγλη που άλλοτε εξέπεμπαν οι ίδιοι βρίσκεται διασκορπισμένη σε μικρά κομμάτια χαρτιού στο πάτωμα. Μαζί με αυτή και η πλοκή του έργου, το «κακό» σενάριο. Μπορώ να γίνω ήρωας; Ψέλλισε, λες και τον βάρυνε η ευθύνη των λαθών του βιβλίου που έσκισε πριν από λίγο.

Κατάλαβε ότι το πολιτικό κεφάλαιο χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη συλλογική ευθύνη. Βαρύνει το συγγραφέα και τους «ήρωες» που επιλέγει. Δεν είναι ένα κομμάτι χαρτί που μπορεί κανείς να το σκίσει και με τον τρόπο αυτό να λυτρωθεί από το βάρος ευθύνης που του αναλογεί. Οικοδομείται και χτίζεται καθημερινά. Είναι μια ολότητα, ενιαία και αδιάσπαστη. Αφουγκράστηκα τις ανησυχίες, τους φόβους και τους δισταγμούς του, την αμφιβολία για το αν οι «πρωταγωνιστές» του μπορούν να βρουν το σθένος ώστε να απαλλαγούν από τα «πάθη» του παρελθόντος και να πετύχουν στο καινούριο βιβλίο

*Ο Στέφανος Πεταλάς είναι υπεύθυνος καθαριότητας σε Φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης