Αύγουστος με τον Μπούλμπασαρ

Δοξάζουμε, χρόνια τώρα, τις «ευεργετικές ιδιότητες» του Αυγούστου, σαν να πρόκειται για τον μοναδικό «χαρισματικό» μήνα. Είναι συνδεδεμένος με διακοπές, ξεγνοιασιά, θάλασσα, φαγητό, αδιάκοπη διασκέδαση. Φέτος, και με τον Μπούλμπασαρ…

Στις ετήσιες συναντήσεις που παραδοσιακά είχαν -χωρίς σταθερή ημερομηνία για ευνόητους λόγους προς αποφυγή μεταξύ τους παρεξηγήσεων- με τους άλλους μήνες, κάθε φορά στο σπίτι ενός εξ αυτών, ο Αύγουστος είχε πάντα ένα υπεροπτικό ύφος.

Καθόταν περήφανος, ποτέ -μα ποτέ- σκυμμένος, κοίταζε διερευνητικά, ενίοτε απαξιωτικά τους υπόλοιπους έντεκα

μήνες. Φρόντιζε πάντα, όταν μιλούσε, να μην βάζει τελεία και να μην «δίνει χώρο» σε κανέναν άλλον να μιλήσει. Μόνο όταν τον διέκοπταν ο Ιούνιος ή ο Ιούλιος σταματούσε, αναγκαστικά. Ένιωθε -ενίοτε ήταν- ο πρωταγωνιστής της παρέας…

Φέτος, κάτι άλλαξε με τον Αύγουστο. Κρατώντας το χρυσού χρώματος iPhone 6s στο ένα χέρι και ένα βασιλικό σύκο στο άλλο, δεν έδινε την παραμικρή σημασία στα λεγόμενα των άλλων μηνών. Παρά στόχευε με τη συσκευή αναζητώντας Pokemon στην αυλή. Όταν ένιωθε πως είναι κοντά σε ένα απ’ αυτά, ανασηκωνόταν από την καρέκλα κυνηγώντας το στην ευρύτερη περιοχή. Οι άλλοι μήνες τον κοιτούσαν με ένα μειδίαμα, απορώντας. Στην περίπτωση, δε, που κατάφερνε να πιάσει τον Πίκατσου, τον Μπούλμπασαρ ή κάποιον άλλον της συνομοταξίας, ο μήνας με τις παχιές μύγες από τη χαρά του πανηγύριζε και καταβρόχθιζε βουλιμικά το φρούτο που κρατούσε. Κατόπιν, άρπαζε το επόμενο σύκο από την πιατέλα για να είναι σε ετοιμότητα…

Μην αναρωτιέστε. Ο Αύγουστος φέτος ζυγίζει το λιγότερο 120 κιλά. Το δίχως άλλο, είναι και δυσκοίλιος…

Στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, δεν είχα έξυπνο κινητό. Ούτε καν κινητό. Άρα, δεν μπορούσα να κυνηγήσω Pokemon.

Αντ’ αυτού, είχα προσμονή για μια σειρά από στιγμές που κορυφώνονταν τον Αύγουστο.

Έτσι, στα χρόνια του Δημοτικού περίμενα το νεύμα για το πρωινό ή απογευματινό μπάνιο. Στο δρόμο για την παραλία αδημονούσα για τη στιγμή που με τα αδέλφια μου θα κυνηγούσαμε ενήλικους λουόμενους στην ακτή, με μοναδικό μας στόχο να τους καταβρέξουμε πριν μπουν στην θάλασσα. Δεν παίρναμε πόντους απ’ αυτό, παρά μόνο ευχαρίστηση. Δεν κρατούσαμε κινητό. Ευτυχώς.

Ακόμα μικρότερος, περίμενα τη στιγμή που ο παππούς μου θα με καλέσει στα ρηχά, ώστε από την ψάθα όπου καθόταν θα μου πετούσε μέσα στο νερό γιαρμά (και όχι ροδάκινο) για κολατσιό. Δεν με στόχευε, αφού ούτε αυτός έπαιζε Pokemon Go. Έχω στα χείλη ακόμα τη γλυκιά και μαζί αλμυρή -λόγω του θαλασσινού νερού- γεύση της σάρκας του φρούτου. Αυτό έμενε. Καμία βαθμολογία.

Δεν ξέρω ποιόν Αύγουστο προτιμάτε. Εγώ -αν και υπέρμαχος των νέων τεχνολογιών- προτιμώ τον παλιό, τον πιο απλό, τον «παρακατιανό».

Αυτόν τον όγδοο μήνα που είχε για μασκότ του αστερίες, κοχύλια, άντε καβούρια. Και όχι τον Μπούλμπασαρ.

Ο Αύγουστος φέτος έγινε κοιλιόδουλος, παχύσαρκος. Και tech freak. Πρέπει να αδυνατίσει και να αφήσει χωρίς μπαταρία το κινητό.

Πρέπει -επειγόντως- να θυμηθεί τα παλιά…

*Follow on Twitter: @VagLiak