Ας κλείσουμε το έκπληκτο στόμα μας… Ξέραμε τους μιζαδόρους…

Οι ειδήσεις που “παράγει” μια κοινωνία σε μια δεδομένη περίοδο, ανεξάρτητα από τον τρόπο που παρουσιάζονται, δεν δίνουν μόνο το στίγμα της επικαιρότητας αλλά και της πραγματικής κατάστασης η οποία επικρατεί στο εσωτερικό της.

Δεν χρειάζεται παρά μόνο μια ματιά στους τίτλους για να καταλάβει κανείς ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, έφερε στην επιφάνεια αυτό που αποτελούσε για όλους μας όχι απλά κοινό μυστικό αλλά την αυτονόητη συνθήκη της “επίπλαστης” ευημερίας μας.

Κανείς

μας, φυσικά, δεν “πέφτει απ΄ τα σύννεφα” όταν βλέπει καθημερινά να πολλαπλασιάζονται τα εκατομμύρια που πέρασαν χέρι με χέρι σαν μίζες σε εξοπλιστικά προγράμματα ή σαν δάνεια χωρίς τις ελάχιστες εγγυήσεις, ούτε σουφρώνει τα φρύδια του που επώνυμα και εκλεκτά μέλη της οικονομικής ζωής του τόπου μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό.

Ούτε, βεβαίως, μένει κανείς πια με ανοιχτό το στόμα όταν ακούει ότι οι συγγενείς του γνωστού πρώην υπουργού εξαφανίστηκαν από τη διαβόητη λίστα, προφανώς για να κρύψουν κάτω απ΄ το χαλί μερικά εκατομμύρια, ή ακόμη και όταν μαθαίνει πως (κατά τα λοιπά απλοί) αγρότες έχουν φάει το καταπέτασμα από επιδοτήσεις και κοινοτικά κονδύλια.

Άντε το πολύ να χλευάζουμε την “καρμιριά” του Λιάπη, που αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει τη ρήση του Αϊνστάιν πως, περιλαμβανομένου ακόμη και του ίδιου του σύμπαντος, η ανθρώπινη βλακεία είναι ίσως τελικά το μόνο μη πεπερασμένο μέγεθος…

‘Όμως σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι πως αυτή την κατάσταση όχι μόνο την ανεχτήκαμε, αλλά ίσως και κάποιοι από εμάς να ωφελήθηκαν -έστω και εν αγνοία τους.

Οι κύκλοι της μίζας, των θαλασσοδανείων, των επιδοτήσεων, των μαύρων χρημάτων δεν δημιουργούσαν μόνο παλάτια στα βόρεια προάστια και παχυλούς λογαριασμούς σε εξωτικές χώρες. Δημιουργούσαν, επίσης, κύκλους εργασιών και θέσεις απασχόλησης. Πώς να ξέρεις, άλλωστε, την προέλευση των χρημάτων του πελάτη σου ή του εργοδότη σου και πολύ περισσότερο, αφού σε πλήρωνε κανονικά και με το νόμο, γιατί να σε νοιάζει;

Εννοείται πως σε καμία περίπτωση δεν είναι κάποιος ούτε συνένοχος, ούτε συνυπεύθυνος με κάθε είδους κλέφτη, απατεώνα ή καταχραστή του δημοσίου χρήματος που συγκυριακά βρέθηκε είτε άμεσα είτε έμμεσα, στο επαγγελματικό του μονοπάτι ή στο κοινωνικό του τοπίο.

Ζούμε, όμως, σε μια μικρή κοινωνία, το συνολικό μέγεθος της οποίας είναι σε πολλές περιπτώσεις μικρότερο από το μέγεθος αρκετών πόλεων πια, τόσο στο δυτικό όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ακόμη και με τους επώνυμους συμπολίτες μας που ποτέ δεν έχουμε γνωρίσει δια ζώσης, γνωριζόμαστε. Φροντίζουν, άλλωστε, γι αυτό οι “ανταγωνιστές” τους, όπως και οι ίδιοι φροντίζουν να βγάζουν τ΄ άπλυτα των “ανταγωνιστών” τους στη φόρα.

Κατά βάθος τους ξέραμε, λοιπόν, τουλάχιστον τους περισσότερους. Γι’ αυτό και δεν πέφτουμε πια από τα σύννεφα, όποιο όνομα και ν΄ ακούσουμε…