Αυτονόητο έναντι εξαιρετικού (μέρος 2ον)

Τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις (διότι οι παλιές ήταν αλλιώς μάλλον…) προκαλούνται από την αδυναμία επικοινωνιακής συμφωνίας επί των αυτονόητων και των εξαιρετικών.

Το πλαίσιο συμφωνιών, μέσα στο οποίο συνυπάρχουμε ως ομονοούντες, αποτελεί το προστατευτικό μας δίχτυ απέναντι σε ιδέες και απόψεις των άλλων, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικά πλαίσια.

Οτιδήποτε υπάρχει εκτός του δικού μας πλαισίου περί αυτονόητων, το θεωρούμε είτε εξαιρετικό ως υπερθετικό βαθμό συμπεριφοράς (που μας ξαφνιάζει ευχάριστα) είτε ως ιδιαζόντως αποκλίνον (που μας ξαφνιάζει δυσάρεστα).

• τιμούμε πάντα τους ανθρώπους που μας τιμούν και μας προτιμούν
• δίνουμε το χρόνο και το χώρο μας γι αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν
• ενισχύουμε θετικές συμπεριφορές με ανταπόδοση το χαμόγελο και τη θερμή αγκαλιά μας
• μοιραζόμαστε στιγμές, ιδέες και απόψεις
• συζητάμε οποιαδήποτε διαφωνία με προσηνή διάθεση
• αναζητούμε ευκαιρίες συνεύρεσης
• προκαλούμε τις ιδανικές συνθήκες και δεν τις εκμεταλλευόμαστε μόνο τυχαία
• προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε τρέχουσες συνθήκες
• διαχειριζόμαστε το απρόβλεπτο
• νοιαζόμαστε για τη σωματική και ψυχική ισορροπία του διπλανού μας

Αν και όταν διαρραγεί αυτό το πλαίσιο και τα αυτονόητα αμφισβητηθούν, ελλοχεύει ο κίνδυνος της απομόνωσης και του αποκλεισμού, όχι για αυτούς που διαπίστωσαν τη ρωγμή αλλά για εκείνους που τη δημιούργησαν…

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι πολυτιμότερο είχαμε ανέκαθεν και για την οικοδόμηση τους απαιτείται δημιουργικός χρόνος και ανταποδοτικός κόπος.

Α’ μέρος

*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην «Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική» του T.E.Φ.Α.Α.- Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.