Αδειάζει η κλεψύδρα…Το πιστόλι στα χέρια του Τσίπρα…

Στις 10 Δεκεμβρίου, πριν ακόμη προκηρυχτούν οι εκλογές, έγραφα ότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε αποφασίσει να δώσει στον Αλέξη Τσίπρα τα «κάρβουνα» της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, βέβαιος ότι δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα και θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί για να αποτρέψει τη χρεοκοπία.

Στις

16 Ιαναουαρίου, 9 μέρες πριν από τις εκλογές υποστήριζα ότι ο αρχηγός του Σύριζα μεταφράζει λάθος τα μηνύματα των Ευρωπαίων και κακώς θεωρεί ότι οι Γερμανοί μπλοφάρουν, επειδή δήθεν δεν αντέχουν το κόστος μιας ελληνικής χρεοκοπίας.

Και στις 20 Μαρτίου σημείωνα ότι ο (πρωθυπουργός πια) Αλέξης Τσίπρας είχε κερδίσει στο πεδίο των συμβολισμών, φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι τις «κεφαλές» της Ευρώπης, και ξεκινούσε τη μάχη της ουσίας με τις προτάσεις που θα κατέθετε στη συζήτηση με την τρόικα -που είχε μετονομαστεί σε θεσμούς…

Πού βρισκόμαστε σήμερα, 16 Απριλίου;
Στο μηδέν, όπως βεβαιώνουν όλες οι ενδείξεις. Οι ελληνικές προτάσεις απορρίπτονται από την τρόικα, η οποία επιμένει σε όσα έλεγε και στην κυβέρνηση Σαμαρά: μείωση συντάξεων (κύριων και επικουρικών), μείωση ΕΚΑΣ, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, απελευθέρωση ορίου απολύσεων, παύση κάθε συζήτησης για επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων και αύξησης κατώτατου μισθού, καθώς και προώθηση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να κάνει καμιά συμφωνία σε αυτό το πλαίσιο. Η κλεψύδρα, λοιπόν, θα αδειάζει -ήδη βρίσκεται προς το τέλος της- και η ελπίδα της θα είναι πως οι δανειστές θα υποχωρήσουν -έστω την τελευταία στιγμή- διότι δεν αντέχουν τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αυτός, τουλάχιστον, είναι ο κεντρικός μύθος πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η κυβέρνηση.

Τι θα γίνει, αλήθεια, αν ο χρόνος τελειώσει και οι Ευρωπαίοι δεν υποχωρήσουν ούτε σπιθαμή; Τι θα γίνει αν ο Σόιμπλε δε μπλοφάρει, λέγοντας ότι «είναι μικρό μέγεθος η Ελλάδα και τυχόν κακή εξέλιξη δε θα μολύνει την Ευρωζώνη»;

Είναι έτοιμος ο Αλέξης Τσίπρας να σηκώσει το βάρος της χρεοκοπίας;
Σίγουρα όχι. Τι θα κάνει, λοιπόν; Με κάποιον τρόπο θα προσφύγει στο λαό. Είτε με νέες εκλογές, είτε με δημοψήφισμα.

Στην πρώτη περίπτωση θα επιδιώξει την ισχυροποίηση της λαϊκής εντολής. Προς ποια κατεύθυνση, όμως; Για να επιδιώξει μια συμφωνία, την οποία δε μπορεί να δεχτεί τώρα; Κάνοντας υποχωρήσεις, δηλαδή;
Ή μήπως για να κοντράρει έως το τέλος και, συνεπώς, να αποχαιρετήσει το ευρώ;

Και στη δεύτερη περίπτωση, του δημοψηφίσματος, τι θα ζητήσει από τους πολίτες; Να στηρίξουν μια επώδυνη συμφωνία που θα κρατάει την Ελλάδα στο ευρώ, ή να πουν ένα περήφανο «όχι», χορεύοντας στο Ζάλογγο της δραχμής;

Έτσι κι αλλιώς τα ψέμματα τελειώνουν για όλους. Σε λίγες εβδομάδες θα ξέρουμε τι μας περιμένει. Το πιστόλι βρίσκεται στα χέρια του πρωθυπουργού, ας ευχηθούμε να το στρέψει προς τη σωστή πλευρά…