«Xenia» του Π.Κούτρα: Καθαρό κέρδος

Κατέληξα σκεπτόμενος απλά μα και μαζί σύνθετα, στο συμπέρασμα ότι η πολυσυζητημένη ταινία -αναμφίβολα της χρονιάς- Xenia, αξίζει κάτι παραπάνω από το να αναφερθεί κανείς σε αυτήν λέγοντας ένα «καλή ήταν».

Το ιδιαίτερο φιλμ του Πάνου Κούτρα που ήταν η ελληνική συμμετοχή στο 67ο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών όπου και κατά κοινή ομολογία εντυπωσίασε, συγκαταλέγεται

στην κατηγορία των ταινιών εκείνων που δεν αφήνει περιθώρια αδιαφορίας από τον θεατή, είτε αυτό σημαίνει ότι την λατρεύει, είτε ότι την απεχθάνεται. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν μπορεί να μείνει απαθής βλέποντας κατάματα την πλούσια γκάμα κοινωνικών ζητημάτων που η -καθόλα αλμοδοβαρικής αισθητικής- ταινία θίγει.

Στην ιστορία γινόμαστε συνοδοιπόροι δύο αδερφών, δεύτερης γενιάς Αλβανών, οι οποίοι αναζητούν τον πατέρα τους μετά το χαμό της μάνας τους. Από την Κρήτη στην Αθήνα και από εκεί στη Θεσσαλονίκη, κινούμενοι σε μια χώρα που είναι τόσο η πατρίδα τους όσο και η «μέγγενή» τους, ο Ντάνυ και ο Οδυσσέας θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη μοίρα τους αλλά και μια σειρά από γεγονότα που θα τους φέρουν κοντύτερα μεταξύ τους.

Οι δύο έφηβοι -και μαζί τους ο θεατής- ζουν το ρατσισμό κάθε είδους και την ξενοφοβία, αμφισβητούν τη Δικαιοσύνη τελικά εξυμνώντας την, ζούν το σήμερα αναπολώντας το χθες, τραγουδούν για το αύριο χορεύοντας για το μεθαύριο…

Οι ήρωες της σπαρακτικής, μαζί και διασκεδαστικής, καθαρά κοινωνικής αυτής ματιάς στην Ελλάδα του σήμερα, ουσιαστικά «παίρνουν απ’ το χέρι» το μέσο θεατή.

Ποιός δεν ήρθε αντιμέτωπος με τις ίδιες του τις σκέψεις, «τινάζοντας» από πάνω του κάθε αλλόκοτη απ’ αυτές;
Ποιός δεν κατασκεύασε μέσα του ένα έμψυχο ον που θα τον συντροφεύει, ελλείψει των γύρω του επιλογών;
Ποιός δεν πόνεσε χάνοντας αυτό που του έδινε δύναμη;
Ποιός δεν αμφισβήτησε τις ίδιες του τις δυνάμεις έως ότου πιστέψει πραγματικά σε αυτές;
Ποιός, τελικά, δεν πήρε στα χέρια του το «όπλο» του προσπαθώντας να διεκδικήσει το δίκιο του;

Στο φιλμ όπου η ανθρωπιά περισσεύει και το δίκαιο «παραμονεύει» ξεχωρίζουν οι ερμηνείες των δύο νεαρών πρωταγωνιστών της, Κώστα Νικουλή (Ντάνυ) και Νίκου Γκέλια (Οδυσσέα), αλλά και οι σκηνοθετικές ιδέες που αρκούν για να πείσουν ότι η αθωότητα πρέπει να αναζητηθεί εκ νέου και να «επανεγκατασταθεί» στον καθέναν από εμάς.

Αποχωρώντας από τη σκοτεινή αίθουσα έκανα το «πείραμα» που συνηθίζω μετά από ταινίες αυτής της «τροχιάς»: Επιχείρησα να σκιαγραφήσω τους βασικούς ήρωες.

Έτσι, και μόνο το γεγονός ότι τους νιώθω πλέον, οικείους μου, σχεδόν φίλους μου, αποτιμάται ως κέρδος.

Καθαρό κέρδος.

*Follow on Twitter: @VagLiak