Unidentified Frozen Objects

Ελάτε τώρα… ας το παραδεχτούμε! Όλοι το έχουμε αντιμετωπίσει… H συνήθεια της φύλαξης για «μελλοντική χρήση» είναι πάγια τακτική των περισσοτέρων μας. Ειδικά όταν πρόκειται για τρόφιμα (προς βιολογική, πνευματική ή ψυχολογική βρώση…), που φαινομενικά μας «περισσεύουν» και δε μας πάει η καρδιά να τα πετάξουμε.

Έτσι, λοιπόν, τα αποθηκεύουμε «παγώνοντάς» τα, με τη σκέψη πως θα τα χρησιμοποιήσουμε άμεσα, στο εγγύς μέλλον (για μια ώρα ανάγκης, βρε αδερφέ…)

Και περνούν οι μήνες, ενίοτε και τα χρόνια και η κατάψυξη γεμίζει… και γεμίζει… και κάποια στιγμή δε χωρά τίποτε άλλο. Και τότε, ανοίγουμε την κατάψυξη και ΔΕΝ ξέρουμε ΤΙ είναι αυτό που αντικρίζουμε: μια συμπαγής, απροσδιόριστη μάζα ενοποιημένων υλικών, που έχουν χάσει το αρχικό τους σχήμα, και ενδεχομένως την πρωτογενή τους σύσταση. Γιατί βρίσκονται εκεί και από πότε; Σε τι χρησιμεύουν, αν ΔΕΝ γνωρίζουμε ΤΙ είναι ακριβώς; Είναι τόσο παγωμένα, αφυδατωμένα, άχρωμα…

Άραγε μπορούν να «μαγειρευτούν» ή έστω να «ξαναζεσταθούν»;

Γιατί αφήσαμε να περάσει τόσος καιρός χωρίς να τα χρησιμοποιήσουμε;

Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα (αυτού του είδους) της «συντήρησης»;

Φταίει η «κατάψυξη» ή μήπως το πρωτογενές «υλικό»;

Ας σκεφτούμε λίγο πριν από την επόμενη απόπειρα κατάψυξης… Ακόμα και το «gourmet», αν είναι «παγωμένο», δε μπορεί να συγκριθεί με την αναντικατάστατη γεύση της φρεσκάδας, ενός απλού, ετοιμασμένου με φροντίδα και αγάπη, γεύματος.