H δημοκρατία στη… Σπιναλόγκα

Ποια δημοκρατία, ακριβώς, ευαγγελιζόμαστε όταν αποκλείουμε μετά βδελυγμίας τη συμμετοχή συγκεκριμένου εκπροσώπου  κόμματος σε ένα επικείμενο debate;

Ποιοι αποφασίζουν να κόψουν και να ράψουν απόψεις, θέσεις κι αντιθέσεις κατά το δοκούν;

Ποιοι είναι, τελικά, περισσότερο δημοκράτες; (υπάρχει συγκριτικός βαθμός στη Δημοκρατία; Δεν αποτελεί απόλυτο μέγεθος;) Αυτοί που δεν θέλουν να ακούσουν αλλά μόνο να ακουστούν;

Ποιος νοήμων δεν καταλαβαίνει πως η δημόσια έκθεση και μόνο, είναι ικανή να διαμορφώσει

γνώμες, να δεχτεί κα να απορρίψει τα όσα λέγονται, εκτιμώντας και τον τρόπο που λέγονται και το ποιος τα λέει;

Ποιος διεκδικεί δημοκρατικά την ψήφο των πολιτών αλλά φοβάται να αντιπαρατεθεί με επιχειρήματα σε ένα δημόσιο, τηλεοπτικό διάλογο, παραγκωνίζοντας για λίγο, το θυμικό του;

Δεν προασπίζονται με αυτόν τον τρόπο τα δημοκρατικά ιδεώδη.

Δημοκρατία sur mesure δεν νοείται.

Ειδάλλως, η ρήση του Βολταίρου, ‘διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες’, είναι χρήσιμη μόνο για μαθητικές εκθέσεις.

Υ.Γ.  οι παραπάνω σκέψεις γράφτηκαν λίγο πριν από μια άνευ προηγουμένου λεκτική και σωματική επίθεση, που εκτυλίχτηκε σε τηλεοπτική εκπομπή,  αφήνοντας άφωνο το  κοινό… ενισχύοντας έτσι (και όχι καταρρίπτοντας) την άποψη ότι όλοι κρίνονται από τις πράξεις τους, αν και εφ’ όσον εκτίθενται (‘Ήθος ανθρώπων δαίμων’- Ηράκλειτος)

*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην «Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική» του  T.E.Φ.Α.Α.- Πανεπιστημίου Θεσσαλίας