FT: Αυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα στην ευρωζώνη;

«Πολλοί ψηφοφόροι την Κυριακή πίστευαν ότι ψηφίζουν για το τέλος της λιτότητας και όχι για την αρχή μιας κατάδυσης στον Άδη» γράφουν οι Financial Times, επισημαίνοντας ότι δεν θα είναι εύκολο για την Ε.Ε. «να παρακολουθεί παθητικά μια ολοκληρωτική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας» .

«Aυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα στην ευρωζώνη;» διερωτάται ο αρθογράφος Stephen King, τονίζοντας ωστόσο ότι η Ε.Ε. ζει με την ελπίδα ότι ο «άσωτος υιός θα επιστρέψει τελικά στο σπίτι».

Σύμφωνα με το άρθρο ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά και αν δεν υπάρξει σύντομα μια συμφωνία, «ο κίνδυνος είναι η Ελλάδα να ξεμείνει από ευρώ, κάνοντας αναγκαία την επιβολή ενός νέου νομίσματος που μπορεί αρχικά να ονομάζεται απλώς IOU, αλλά τελικά θα γίνει γνωστό ως «νέα δραχμή».

Η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος, μαζί με το ευρώ, μπορεί ωστόσο να αποδειχθεί εξαιρετικά «προβληματική», με προφανή κίνδυνο υπερπληθωρισμού.

Σημειώνει ωστόσο ότι «αν αντιμετωπιστεί με αυτοσυγκράτηση, μπορεί να επιτρέψει την παροχή ρευστότητας σε βαθμό που θα οδηγήσει στη σταθεροποίηση του ελληνικού ΑΕΠ. Η σταθεροποίηση αυτή, θα δώσει με τη σειρά της στην κυβέρνηση την ευκαιρία να εφαρμόσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούν να επαναφέρουν τη χώρα στο ευρώ, με τη συγχώρεση των αμαρτιών της».

Το άρθρο αναφέρει ότι υπάρχει και ιστορικό προηγούμενο.

«Όταν έγινε η επανένωση της Γερμανίας, το ανατολικό μάρκο μετατράπηκε σε γερμανικό μάρκο με ισοτιμία 1:1 για όλους τους μισθούς και τις τιμές και για όλες τις αποταμιεύσεις ως τα 4.000 ανατολικά μάρκα. Πέρα από το επίπεδο αυτό, οι αποταμιεύσεις μετατρέπονταν με ισοτιμία 1:2, όπως και το χρέος των εταιρειών και των νοικοκυριών. Η μετατροπή – στην αρχή σχετικά γενναιόδωρη για τους Ανατολικογερμανούς – δημιούργησε τις δικές της δυσκολίες. Η ανεπίσημη ισοτιμία βρισκόταν κάπου στα πέντε και δέκα ανατολικά μάρκα για κάθε γερμανικό μάρκο, μια πολύ πιο αληθινή αποτύπωση της απελπιστικής θέσης της Ανατολικής Γερμανίας όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα. Για να στηρίξουν τους νέους τους συμπατριώτες, οι Δυτικογερμανοί επωμίστηκαν ένα πολυετές κόστος με τη μορφή ενός φόρου αλληλεγγύης».

Η εμπειρία της Γερμανίας, ωστόσο, δείχνει πως πρέπει να καταβληθούν τεράστιες προσπάθειες «για να επιστρέψει ο άσωτος ελληνικός υιός στο ευρώ, μετά την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος».

Και προσθέτει, ότι παραμένει το βασικό ερώτημα: «ποιος τελικά θα πληρώσει τον λογαριασμό».