Debate-σούπα, (δια)κομματικοί κορσέδες, δημοσιογράφοι κονφερασιέ…

«Τα αυτιά πιστεύουν πιο δύσκολα από τα μάτια». Ηρόδοτος

Τα τελευταία 16 χρόνια, καλύπτοντας τα debate των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων πριν από τις εκλογές, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει αυτό να καθορίζεται από μια διακομματική επιτροπή. Γιατί, δηλαδή,  πολιτικοί και κόμματα αποφασίζουν πώς θα κάνουν το έργο τους δημοσιογράφοι και ΜΜΕ. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να διαμορφώνονται  κάποιοι βασικοί κανόνες. Δε θα διαφωνήσω. Αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι ευθύνη

και δικαίωμα των Μέσων Ενημέρωσης και των δημοσιογράφων και σε καμία περίπτωση κομμάτων, επιτροπών και κυβερνήσεων.

Το πρόβλημα, βέβαια, δε δημιουργείται αποκλειστικά από το χώρο της πολιτικής αλλά και της δημοσιογραφίας. Είναι σαφές, ειδικά με την πολυδιάσπαση του πολιτικού χώρου τα τελευταία χρόνια -και ειδικά τώρα- ότι ένα debate με έξι, οκτώ ή δέκα αρχηγούς κομμάτων από τη μια, και ισάριθμους δημοσιογράφους από την άλλη, δεν οδηγεί πουθενά. Το έχουμε βιώσει και το αποτέλεσμα είναι μια άγευστη σούπα, ένα άχρωμο, άοσμο και άνευρο τοκ σόου (ο Θεός να το κάνει). Η διάρκειά του είναι αναγκαστικά μεγάλη, μετά το πρώτο 45λεπτο οι τηλεθεατές κουράζονται και τελικά αφήνει μόνο εντυπώσεις για το ποιος κέρδισε επικοινωνιακά, εμφανισιακά, ποιος πολιτικός πέταξε την καλύτερη ατάκα, τι ερωτήσεις έκαναν οι δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας.

Επί της ουσίας, για να είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστα πράγματα απομένουν τα οποία συχνά χάνονται μέσα στο «συνωστισμό». Περισσότερος… ντόρος γίνεται για το ποιοι δημοσιογράφοι θα εκπροσωπήσουν τα κανάλια, τι φόραγαν, τι ερωτήσεις έκαναν παρά για τις απαντήσεις των πολιτικών αρχηγών. Ακόμα και αν είναι απαραίτητο ένα τέτοιου τύπου debate, το οποίο θα μεταδίδεται απ’ όλα τα κανάλια, χρειάζεται να συζητηθεί ο τρόπος που θα γίνεται. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορεί ο διάλογος μεταξύ κομμάτων να αρχίζει και να τελειώνει σε αυτό.

Κάθε Μέσο Ενημέρωσης πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα καλύψει τον απαραίτητο διάλογο μεταξύ των κομμάτων και οι πιθανές αρνήσεις ή μη απαντήσεις θα πρέπει να γνωστοποιούνται, ώστε να βγάζει καθένας τα συμπεράσματά του. Σαφέστατα θα τηρεί τις υποχρεώσεις εκ του νόμου περί πολυφωνίας, ισότιμης και αναλογικής παρουσίασης των θέσεων των κομμάτων κατά το σύνολο της προεκλογικής περιόδου . Αλλά δε μπορεί να μένει εγκλωβισμένο σε αυτά.

Δεν είναι δυνατόν Μέσα και δημοσιογράφοι να παίζουν ρόλους διαφημιστών, κονφερασιέ ή «τροχονόμων» δήθεν διαλόγου. Ούτε να το παίζουν αλχημιστές. Δεν μπορεί συζητήσεις να γίνονται αποκλειστικά και μόνο με κομματικό ή διακομματικό «κορσέ». Διότι σερνόμενοι πίσω από τις προτιμήσεις και τις επιλογές των κομμάτων καταλήγουμε ή στο τίποτα ή στη «σούπα». Και όμως σήμερα, μόλις 10 μέρες πριν από την, ίσως, πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση δεν έχει αποφασιστεί ούτε αυτό. Τα κόμματα χρηματοδοτούνται από τον ελληνικό λαό μέσω του προϋπολογισμού. Στις εκλογές υπάρχουν οικονομικές «διευκολύνσεις» σε κανάλια και ραδιόφωνα, τα οποία παραχωρούν χρόνο για τη μετάδοση τ