19 χρόνια, 2 μήνες και 8 ημέρες: Η Κανέλα έκλεισε γιά πάντα τα μάτια της

Τόσο έζησα μαζί με την Κανελίτσα. 19 χρόνια, 2 μήνες και 8 ημέρες. Η καρδούλα της «γριούλας» μου, που στα τελευταία της δεν άκουγε, έβλεπε θολά και περπατούσε αργά, έπαψε να χτυπά πριν από λίγη ώρα.

Στα χέρια μου έχω ακόμη το χώμα από το υπόγειο «ησυχαστήριο» που έσκαψα στον κήπο και θα ξεκουραστεί γιά πάντα. Να μην την ενοχλεί κανείς. Ακούγοντας τους ήχους των κυμάτων της θάλασσας και το θρόισμα των πεύκων από τους βοριάδες του Ευβοικού. Η Κανέλα ήταν η σκυλίτσα – σύμβολο γιά το Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας. Εδώ γεννήθηκε, έζησε και έκλεισε τα ματάκια της.

«Μιά

σταλιά» σκυλί κι όμως ήταν αρχηγός της ομάδας του κήπου. Όλα τα «θηρία» τη σέβονταν και έσκυβαν το κεφάλι μπροστά της. Η καρδούλα της είχε «ραγίσει» πριν πέντε χρόνια και ο Παναγιώτης Τσεσμετζής ο γιατρός της, είχε αποφανθεί: «μισό χαπάκι κάθε πρωί κι όσο ζήσει». Κι όμως – θαύμα – άντεξε άλλα έξι χρόνια. Κάθε πρωί μόλις ξυπνούσα, πριν πλυθώ της έδινα το χαπάκι της. Και ένα φιλάκι, ένα χάδι, μιά αγκαλιά. Όλη μου την αγάπη.

Και το μικρό μας τάμα. Όταν έμαθα γιά τη «ραγισμένη» καρδούλα της υποσχέθηκα, όποτε έτρωγα στο αγαπημένο μου ταβερνάκι, να της πηγαίνω πάντα ένα κεφτεδάκι από το πιάτο μου. Ήταν η λιχουδιά που λάτρευε και μόλις τη μύριζε την έτρωγε αμάσητη. Μάλλον αυτό το…κεφτεδάκι ήταν το μυστικό του ρεκόρ μακροζωίας της!

Άκου 19 χρόνια, 2 μήνες και 8 ημέρες!
Θα βλέπω πάντα τα ματάκια της. Θα ακούω τα νυχάκια της στα πλακάκια όταν έμπαινε «στα κλεφτά» στο σπίτι και τη μάλωνα. Θα τη θυμάμαι στις τελευταίες ολιγόλεπτες απογευματινές βόλτες της στον κήπο. Σαν ζητιάνος των γλυκών αναμνήσεων έχω αυτές τις εικόνες, από το τίποτα. Γιατί το τίποτα είναι που με «ισοπεδώνει» αυτές τις στιγμές του ανείπωτου πόνου.
«Πεθαίνουμε λίγο λίγο με κάθε κοντινό μας θάνατο» έλεγε ο Σοπενάουερ. Πριν λίγο κατάλαβα τι
ακριβώς εννοούσε…