Ανδρικό στριπτίζ – BBC: Η παγκόσμια επιτυχία του Magic Mike βασίζεται σε «αυτό που θέλουν οι γυναίκες»

Μέχρι πρόσφατα, ο κόσμος του ανδρικού στριπτίζ δεν θεωρείτο φιλόδοξος ή ιδιαίτερα βαθύς. Το ανδρικό στριπτίζ μπορεί να ήταν δημοφιλές ως επιλογή ψυχαγωγίας μεταξύ κάποιων γυναικών, αλλά έτσι κι αλλιώς ο άνδρας στρίπερ θεωρήθηκε ως μια μάλλον αστεία φιγούρα, γράφει σε ανάλυσή της, η Άννα Μπογκούτσκαγια, του BBC.

Παράδειγμα, η βρετανική ταινία The Full Monty (1997), που είχε επιτυχία και της οποίας το χιούμορ ξεκούραζε. Μια ομάδα απλών εργατών σε εργοστάσιο χάλυβα «απομειώθηκε» στα μάτια του κόσμου, γιατί τα μέλη της αναγκάστηκαν να βγάζουν τα ρούχα τους, επειδή βρίσκονταν σε δεινή οικονομική κατάσταση. Σήμερα, όμως, το επάγγελμα έχει περάσει από μια πλήρη αναμόρφωση της εικόνας του – και όλα αυτά χάρη στο Magic Mike. Δεν είναι μία απλή ταινία. Από πίσω υπάρχει ένα πολυεπίπεδο franchise, το οποίο περιλαμβάνει τρεις ταινίες, ζωντανές εκπομπές σε όλο τον κόσμο και ένα σόου ταλέντων του HBO. Όλα αυτά έχουν δώσει στο επάγγελμα του στρίπερ μια λαμπερή νέα γοητεία: Και την περασμένη εβδομάδα, βγήκε στις αίθουσες η νέα ταινία, που υποτίθεται ότι είναι και η τελευταία. Ο «Τελευταίος Χορός» του Μάτζικ Μάικ.

Ταυτόχρονα με την άνθηση του Magic Mike Extended Universe, υπήρξε ένα αξιοσημείωτο ενδιαφέρον για την εξερεύνηση της πιο σκοτεινής πλευράς του επαγγέλματος, με το blockbuster podcast του 2021, το Welcome to Your Fantasy που αφηγείται την αληθινή ιστορία του εγκλήματος πίσω από τους Chippendales, τον πρώτο αμερικανικό θίασο στρίπερ , ο οποίος ιδρύθηκε το 1979, και ο οποίος έγινε εθνική επιτυχία που απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό. Από εκείνο το podcast, και μετά ακολούθησαν ακόμα τέσσερις συνέχεις ντοκιμαντέρ, το Curse of the Chippendales. Επιπλέον, ήρθε η υψηλού προϋπολογισμού γυαλιστερή φανταστική επεξεργασία του επαγγέλματος, με την περσινή σειρά του Hulu Welcome to Chippendales, στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Kumail Nanjiani και Murray Bartlett.

Ωστόσο, παρόλο που οι Chippendales εξακολουθούν να κάνουν εμφανίσεις σε εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο, ο Magic Mike έκανε το επάγγελμα επώνυμο και του έδωσε λάμψη. Ο σύγχρονος άνδρας στρίπερ σήμερα προτιμά να αυτοαποκαλείται «αρσενικός διασκεδαστής». Η ετικέτα Magic Mike στην ουσία δείχνει ότι μια γυναίκα μπορεί να πάρει δύναμη από καυτούς άνδρες και από μια καλή νυχτερινή έξοδο. Στο επίκεντρο είναι ο Channing Tatum, ένας χορευτής, ηθοποιός και παραγωγός που έχει αναδείξει το επάγγελμα σε μορφή τέχνης, ενώ ο ίδιος μεταμορφώθηκε από το αστέρι των ταινιών στον αρχιτέκτονα ολόκληρης της παγκόσμιας ετικέτας Magic Mike. Ποιο είναι όμως το πολιτιστικό αποτύπωμα της βιομηχανίας Magic Mike; Είναι η απήχηση του franchise τόσο απλή, με καυτούς νέους άνδρες να χορεύουν ή είναι στην πραγματικότητα κάτι πιο βαθύ, όπως μια θετική εικόνα αρρενωπότητας;

Η Dr Bernadette Barton, καθηγήτρια κοινωνιολογίας και σπουδών φύλου στο Morehead State University και συγγραφέας του «Stripped: Inside the Lives of Exotic Dancers», λέει ότι η ελκυστικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι «είναι ακόμα πολύ νέο για εμάς να βλέπουμε ανδρικά σώματα να απεικονίζονται ως αντικείμενα πόθου. Πιστεύει επίσης ότι υπάρχουν περισσότερα περιθώρια για να εξυμνείται το ανδρικό στριπτίζ, στη λαϊκή κουλτούρα: “Διακυβεύονται λιγότερα με τους άνδρες στρίπερ. Υπάρχει λιγότερη βία, λιγότερη επίθεση. Όχι ότι οι γυναίκες πελάτες δεν μπορούν να είναι επιθετικές αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό.

Όχι ότι η πρώτη ταινία του Magic Mike είναι ακριβώς ξέγνοιαστη. Βασίζεται στο παρελθόν του Tatum ως στρίπερ που πληρωνόταν με 50 δολάρια τη νύχτα.  Αντί να νιώθει αμήχανα ή να το αρνηθεί, ο Τέιτουμ έκανε μια ταινία για αυτό. Η ιστορία της ταινίας ξεκινά από μια χαλαρή μπύρα που είχε ο Τέιτουμ με τον Στίβεν Σόντερμπεργκ μετά το πρώτο τους έργο, το Haywire (2011), όταν του είπε για τους εννέα μήνες που πέρασε ως στρίπερ. Ο Σόντερμπεργκ ενθάρρυνε τον Τέιτουμ να κάνει μια υπέροχη ταινία. Όταν ρωτήθηκε κατά τη διάρκεια μιας Q&A προβολής του Haywire ποια ταινία θα τον έβγαζε από την αυτοεπιβεβλημένη, οριστική συνταξιοδότησή του, ο Soderbergh απάντησε: «Η ιστορία του στρίπερ Tatum». Τα υπόλοιπα συνέβησαν αστραπιαία. Το σενάριο έπρεπε να είναι έτοιμο να βγει στην αγορά στο Φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο του 2011 και ο Σόντερμπεργκ είχε ένα μικρό περιθώριο για να το γυρίσει. Κατέληξε να εισπράξει 167 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και να δημιουργήσει τη βάση για αυτό που θα γινόταν το εμπορικό κέντρο του Tatum.

«Όταν πήγαμε να κάνουμε την ταινία, δεν καταλάβαμε ότι στην πραγματικότητα φτιάχναμε ένα φιλμ για γυναίκες», είπε ο Reid Carolin, σεναριογράφος της τριλογίας Magic Mike, συνεργάτης παραγωγής του Tatum και ο συν-σκηνοθέτης στο Dog (2022), και στο The Ringer πέρυσι. Εκτός από τα σοβαρά χρήματα στο box office, προκάλεσε σάλο στο κοινό. Οι αίθουσες ήταν γεμάτες στρέιτ γυναίκες και γκέι άντρες. Το κοινό αναφέρθηκε ότι ήταν κατά 73% γυναίκες. Ο διανομέας προώθησε την κυκλοφορία σε εκδηλώσεις gay pride στις ΗΠΑ και προσέλαβε εξειδικευμένες εταιρείες για να την προωθήσουν σε γκέι μπαρ και κλαμπ. Ορισμένοι κινηματογράφοι προσέλαβαν ακόμη και αγόρια για να γιορτάσουν τη βραδιά των εγκαινίων. «Πήγα να το δω δύο φορές στον κινηματογράφο, ο οποίος και τις δύο φορές ήταν γεμάτος και εδονείτο με έναν ενθουσιασμό που θα τον συναντούσε κανείς σε παράνομες δραστηριότητες», σχολιάζει η Μπογκούτσκαγια.

Η ταινία μπορεί να δείχνει χορούς και τακτοποίηση του πρωταγωνιστή, όπως και ένα επανασχεδιασμένο ήθος του Magic Mike, να ασχολείται με την γυναικεία επιθυμία, ωστόσο η πρώτη ταινία στην πραγματικότητα ασχολείται λιγότερο με αυτά, και περισσότερο με τον θάνατο του Αμερικανικού Ονείρου. Το Magic Mike δεν είναι πραγματικά μια ταινία για άντρες στρίπερ, αλλά για την οικονομική επισφάλεια. Ο πρωταγωνιστής κάνει πολλές δουλειές και μία από αυτές είναι και το στριπτίζ.

Το αφήγημα του Magic Mike είναι η επιθυμία του Mike να αφήσει πίσω του το γδύσιμο για να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση και, με αυτόν τον τρόπο, να σταματήσει να εργάζεται για κάποιον άλλο και να εργαστεί για τον εαυτό του. Στην ταινία, αυτοαποκαλείται «επιχειρηματίας», αλλά στην πραγματικότητα αυτό που είναι, είναι ελεύθερος επαγγελματίας εν μέσω ύφεσης. Ο μακροπρόθεσμος στόχος του Mike είναι να ανοίξει τη δική του επιχείρηση κατασκευής επίπλων. Το ηλιόλουστο, παραθαλάσσιο διαμέρισμά του στην Τάμπα είναι γεμάτο vintage έπιπλα – είδα δύο καρέκλες Mies van der Rohe και Lilly Reich Barcelona, ​​που κοστίζουν από 4.000 έως 60.000 δολάρια – και από τις δικές του δημιουργίες – μια καρέκλα, ένα τραπεζάκι σαλονιού με βιομηχανικές πινελιές – που έφτιαξε μόνος του. Ίσως η λιγότερο αξέχαστη αλλά πιο κρίσιμη σκηνή της ταινίας είναι ο Μάικ που επισκέπτεται μια τράπεζα για να ζητήσει δάνειο: έχει τον χαρτοφύλακά του, τα έγγραφά του όλα τακτοποιημένα, την κατάθεσή του των 13.000 $ που έχει αποκτήσει με σκληρή εργασία και είναι έτοιμος να ασκήσει μια επιθετική γοητεία. Το παίζει «σοβαρός επιχειρηματίας», κάπως κωμικός, με τα γυαλιά του και το μπεζ κοστούμι του. Αλλά δεν παίρνει το δάνειο.

Όπως πολλές από τις ταινίες του Soderbergh, το Magic Mike ασχολείται με τις σχέσεις. Ή, όπως το έθεσε ο David Edelstein ασχολείται με το «πώς ο καπιταλισμός μετατρέπει το σεξ σε άψυχο εμπόρευμα». Ο Ντάλας (Μάθιου ΜακΚόναχι), ο μέντορας και το αφεντικό του Μάτζικ Μάικ, ίσως το ενσαρκώνει καλύτερα αυτό: είναι ένας σκληροπυρηνικός καπιταλιστής, πιστός μόνο στο δολάριο. Φτάνει σε οργασμό όταν τα δολάρια καλύπτουν το σώμα του Μάικ. Η αλλιώς όπως πάλι το θέτει ο Edelstein, είναι «η πόρνη ως αφέντης του σύμπαντος», ενός σύμπαντος που έχτισε ο ίδιος.

Αντίθετα η συνέχεια αγνοεί το καπιταλιστικό όνειρο και εστιάζει στον πόθο και μάλιστα στον γυναικείο πόθο, στην επιθυμία των γυναικών. Κι έτσι πετυχαίνει. Και πετυχαίνει με δύο τρόπους. Πρώτον δείχνει ότι οι γυναίκες στο έργο ικανοποιούνται και δεύτερον ικανοποιείται και το κοινό που παρακολουθεί το έργο. Η επιτυχία της τριλογίας, όπου προβάλλεται, είναι τεράστια. Τα κέρδη πολύ υψηλά. Αυτό σημαίνει ότι παντού υπάρχει κοινό που ορέγεται καυτούς άνδρες να χορεύουν.

Το Magic Mike’s Last Dance δεν είναι μια καλή ταινία, αλλά είναι μια καλή διαφήμιση για το Magic Mike Live. Συνεχίζοντας την αποστολή που ορίζεται στο Magic Mike XXL και στο θεατρικό σόου, το Magic Mike’s Last Dance είναι η τελευταία δόση σε ένα φραντσάιζ που έχει αποφύγει προσεκτικά να προκαλέσει θόρυβο. Αντιθέτως έχει εστιάσει σε κάτι πολύ πιο αγνό – στην αυτοαποδοχή και στην αμοιβαία εκτίμηση. Οι χορευτές είναι εκεί για να εκτιμήσουν τις γυναίκες που απολαμβάνουν να τους παρακολουθούν.

Συμπέρασμα: Το franchise Magic Mike έχει δώσει λάμψη και έχει μεταμορφώσει τον ίδιο τον ορισμό του επαγγέλματος, του στρίπερ. Οι άντρες του Magic Mike δεν είναι πια στρίπερ, είναι χορευτές. Το σύμπαν που δημιούργησε ο Magic Mike έχει επεκταθεί και έχει εκραγεί στην πραγματική ζωή. Η δε επιτυχία του στο box office δείχνει ότι καμία φαντασίωση δεν είναι πιο προσοδοφόρα, από αυτή ενός ευγενούς κυνηγού.