Οχι μόνον λόγια...

Δεν υπάρχει πρωθυπουργός στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, που, άμα τη αναλήψει της διακυβέρνησης, να μη σχεδιάζει επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ. Η συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο έχει αποκτήσει έναν παραδοσιακό χαρακτήρα, που τώρα πια δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ένδειξη υποτέλειας ούτε υπόκλιση στο κεφάλαιο ούτε «διαπιστευτήρια», όπως διακηρύσσει, παγίως, η ελληνική Αριστερά. Θέσεις πολυκαιρισμένες και ξεθυμασμένες. Το να αμφισβητείται ότι η Αμερική είναι καθοριστικός παράγοντας στην πολιτική πρακτική της Ευρώπης αποτελεί απόδειξη απώλειας αίσθησης της πραγματικότητας.
Οι σημερινές συναντήσεις του Αντώνη Σαμαρά, τόσο με τους ανώτατους κυβερνητικούς παράγοντες όσο και με τον πρόεδρο Ομπάμα, έρχονται στην κατάλληλη στιγμή. Αν ο πρωθυπουργός πέρυσι, τέτοια εποχή, επισκεπτόταν το Λευκό Οίκο, μάλλον όφειλε να εξηγήσει πώς οι οικονομικές αστοχίες των προκατόχων του τροχοδρόμησαν τη χρεοκοπία της χώρας, μάλλον θα έπρεπε να ερμηνεύσει πώς κατάντησαν την Ελλάδα -του ολυμπιακού θριάμβου 2004- ανέστια και πένητα, μάλλον θα έπρεπε να αιτηθεί άμεση οικονομική βοήθεια. Θα έπρεπε να αποδεχθεί τη χρόνια διαφθορά του κράτους, σηκώνοντας αυτός -ως μη ώφειλε- την ευθύνη του σπάταλου και πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ο Ελληνας πρωθυπουργός συναντά τον Αμερικανό Πρόεδρο ως ίσος προς ίσον, υπερήφανος που οι Ελληνες σήκωσαν το σταυρό της ισοπεδωτικής λιτότητας, με αξιοπρέπεια, υπερήφανος που οι Ελληνες δεν υπάκουσαν στις άφρονες φωνασκίες, που τους προσκαλούσαν στο χάος της αναρχίας, που δεν θα άφηνε όρθια πέτρα πάνω σε πέτρα. Υπερήφανος ότι η κυβέρνησή του, συγκροτούμενη από δυο κόμματα ευρωπαϊκής προοπτικής, ισορροπεί σταθερά και εργάζεται σκληρά για να κερδίσει η χώρα το μέλλον της.
Η επίσημη Αμερική, τις τελευταίες δεκαετίες, στέκεται στο πλευρό της Ελλάδας, χωρίς να αναμιγνύεται στα εσωτερικά της και χωρίς να προσφέρει εύνοια σε κόμματα ή σε πολιτευόμενους, έχοντας αναγνωρίσει, κατά τον πλέον επίσημο τρόπο, τα λάθη τακτικής στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις κι έχοντας ζητήσει συγγνώμη για επιλογές της, λίαν επιζήμιες, στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο Ομπάμα έχει αποδείξει ότι έχει υψηλή πολιτική παιδεία ώστε να αντιλαμβάνεται ότι ο ατλαντικός απομονωτισμός δεν είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική, όταν επιδιώκει την παγκόσμια ηγεσία. Για να κατέχει τον κυρίαρχο ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα των συσχετισμών, πρέπει να συνδέεται με ένα πλέγμα φίλων και συμμάχων, που μοιράζονται τη συναντίληψη της ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων, την επικράτηση του δικαίου, τη συνομολόγηση στήριξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την επίδειξη αλληλεγγύης έναντι των διεθνών οικονομικών, πολιτικών και εθνικών προκλήσεων.
Νομίζω, ότι μέσα στο πλαίσιο αυτό, ο πρωθυπουργός σήμερα συζητά με τον Αμερικανό πρόεδρο τους ποικίλους τομείς, στους οποίους η Αμερική οφείλει να έρθει αρωγός, επιβεβαιώνοντας όχι μόνον λεκτικά τους δεσμούς της πατροπαράδοτης φιλίας μεταξύ των δυο λαών. Δεν φτάνει σήμερα μια δήλωση «στήριξης» του Μπαράκ Ομπάμα. Χρειάζεται να προσφέρει στην Ελλάδα ηχηρό μήνυμα συμπαράστασης, με πολλούς αποδέκτες, το οποίο ταυτόχρονα να «μεταφράζεται» και έμπρακτα.