Να κοιτάξουμε μπροστά…

Είναι μερικοί εντός των δύο κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση, που φαίνεται ότι δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι ανάμεσα στο 1983 και στο 2013 έχουν μεσολαβήσει τριάντα ολόκληρα χρόνια. Είτε γιατί είναι πλέον ηλικιωμένοι και όλοι γνωρίζουμε ότι κατά την τρίτη ηλικία η προσφυγή στο παρελθόν είναι εξαιρετικά ανακουφιστική ενασχόληση είτε γιατί είναι νέοι και απλά παπαγαλίζουν όσα άκουγαν, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε ένα κοινό ηλικιωμένο. Επομένως, το να ανακαλύπτουν τα μεγάλα λάθη της κυβέρνησης Αντρέα -το κυριότερο η εμπλοκή του κόμματος με την εξουσία από τη μια μεριά και από την άλλη να ψάχνουν να βρουν τα λάθη στην διακυβέρνηση του εθνάρχη Κων. Καραμανλή, π.χ. γιατί κρατικοποίησε τα ναυπηγεία- είναι γελοίο. Οχι τίποτε άλλο αλλά η μεν γενιά του ’90 που μεσολαβεί στην τριακονταετία έχει σοβαρότερα προβλήματα από την απόδοση των πολιτικών ευθυνών, οι δε γενιές από το '50 και εντεύθεν έχουν προ πολλού αποκρυσταλλώσει τη γνώμη τους για τις ηγεσίες που εξέλεξαν με την ψήφο τους και πόσες από αυτές την τίμησαν ή την εκμεταλλεύτηκαν ή την κακοποίησαν. Οπως και να ’ναι είναι ένας αγώνας άγονος, αφού η Ιστορία θα έρθει να απονείμει τα του Αντρέα στον Α. Παπανδρέου, που έβγαλε από τα υπόγεια το λαουτζίκο και τα του Κων. Καραμανλή, στον πολιτικό, που έφερε την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Το χειρότερο είναι ότι παρά τις παραινέσεις, παρατηρήσεις κι ως ένα βαθμό προειδοποιήσεις του Αντώνη Σαμαρά, είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι η παρελθοντολογία δεν υποστηρίζει τη συγκρότηση της δυναμικής, απαλλαγμένης από τα φαντάσματα και τις φαντασιώσεις του παρελθόντος Νέα Δημοκρατία, η οποία οφείλει να πορευτεί με τους όρους του σήμερα και με ρεαλιστικό πρόγραμμα στο αύριο. Η πολιτική ορολογία των «πράσινων» και «μπλε» καφενείων της δεκαετίας του ‘80 και εν μέρει του ‘90 όχι μόνον είναι παρωχημένη και αναντίστοιχη προς το παρόν που βιώνομε αλλά δεν έχει και πολιτικό αντίκρισμα στη νέα γενιά, που αγωνιά για την απειλή της ανεργίας και όχι για το ποιο κόμμα έσφαλε περισσότερο ή λιγότερο στο παρελθόν, για το ποιος πρωθυπουργός πολιτεύθηκε με περισσότερο λαϊκισμό, ποιος με περισσότερη αδιαφορία και ποιος άφησε πίσω του τα σημάδια της πλήρους διάλυσης του κράτους, λόγω της κομματικής, αναξιοκρατικής, πελατειακής διαπλοκής.

Φοβάμαι ότι υπάρχουν στελέχη τόσο στα δυο κόμματα και στην αντιπολίτευση όσο και στην κοινωνία πολίτες που πιστεύουν ότι η πατρίδα μας ξεπέρασε το σκόπελο της εξόδου της από το ευρώ, ότι είναι ασφαλής η πορεία της πλέον, ότι δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος υποτροπίασης και ότι όσα λέγονται και γράφονται -εμφανώς πολύ λιγότερα από ό,τι στο παρελθόν- είναι υπερβολές. Επομένως, έχουν την πολυτέλεια να ρίχνουν βολές όλοι εναντίον όλων, ως σε ελεύθερο πεδίο.

Θα συνιστούσα να μελετήσουν τους λόγους για τους οποίους εγκρίθηκε, τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, να μας καταβληθεί τμηματικά η δόση και όχι ολόκληρη, να διαβάσουν πίσω από τις γραμμές της απόφασης ποιοι πρωτοστάτησαν, να καταλάβουν ότι τα χρήματα αυτά αρκούν μόνον για να ξεπληρωθούν οι άμεσες απαιτήσεις τρίτων κι εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε