Η θηλιά του ΦΑΠ

Χτες δόθηκε σε διαβούλευση η πρόταση του υπουργείου Οικονομικών σχετικά με τον φόρο ακινήτων για το 2014. Οχι πως αν σπεύσουμε και κάνουμε παρατηρήσεις, οι αρμόδιοι θα δεχθούν ασμένως τα λάθη τους ή ότι θα σπεύσουν να επιφέρουν βελτιώσεις. Ο προς συζήτηση νόμος τίθεται σε διαβούλευση απλώς για… ξεκάρφωμα. Για να μην ειπωθεί ότι προχωρεί το υπουργείο Οικονομικών σε… κατάσχεση των κατοικιών μας, χωρίς να μας έχει ενημερώσει. Γιατί η ουσία και αυτού του νομοσχεδίου παραμένει ακριβώς η ίδια με εκείνες των προηγούμενων: Το πώς το κράτος θα εισπράξει όλο και περισσότερο από μία πηγή η οποία πλέον, λόγω συνθηκών, στέρεψε.
Το κράτος δεν ενδιαφέρεται να μάθει αν ο Πολίτης μπορεί να καταβάλει τον φόρο ακίνητης περιουσίας καθώς το ίδιο το κράτος επέβαλε ο μισθός του να μένει μισός ή και να μην καταβάλλεται καθόλου, στέλνοντάς τον στην ανεργία. Δεν υπάρχει καμία πρόνοια για σπίτια που μένουν ξενοίκιαστα και τα οποία όχι μόνον δεν προσφέρουν στον ιδιοκτήτη τους το ελάχιστο εισόδημα αλλά τον επιβαρύνουν με πάγια, με έμμεσους φόρους-ΕΡΤ, Δημοτικά τέλη κ.ά. Επομένως και στο νέο νομοσχέδιο φορολογείται η κατοχή ακίνητης περιουσίας και όχι η οικονομική της απόδοση, όπως μας είχαν αφήσει να πιστέψουμε.
Από το 2009 και μετά η ακίνητη περιουσία του Πολίτη μπήκε στο στόχαστρο. Ουσιαστικά, η καταβολή τόσων υψηλών φόρων ετησίως για την κατοχή της ακίνητης περιουσίας σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια ολόκληρο το ποσό της αξίας της θα έχει καταβληθεί στο κράτος. Είναι ένας τρόπος δήμευσης της ακίνητης περιουσίας ο οποίος επιβλήθηκε όχι από τους τροϊκανούς αλλά από το ελληνικό κράτος που στέκεται ανίκανο να εισπράξει άμεσους και έμμεσους φόρους, και του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι η τσαπατσουλιά και η προχειρότητα.
Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου το κράτος απαιτεί να εισπραχτούν μαζί φόροι ακίνητης περιουσίας μιας ολόκληρης τριετίας, σ’ ένα τρίμηνο, επειδή δεν εισπράχθηκαν στην ώρα τους; Και σε ποιο άλλο κράτος μία πισίνα φορολογείται ως είδος πολυτελείας, όπως και το αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, όταν το ίδιο το κράτος παρότρυνε τον Πολίτη να το αγοράσει για «καθαρότερο περιβάλλον και ασφάλεια στον δρόμο»; Η αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους κάνει τον Πολίτη όχι μόνον να προσπαθεί να αποφύγει -με όποιον τρόπο- τις φορολογικές υποχρεώσεις του αλλά και να τον κάνει να νιώθει ότι τον αντιμετωπίζει ως έναν δουλοπάροικο που οφείλει να αποδίδει κεφαλικό φόρο.
Αν η κυβέρνηση μας φέρει ένα παράδειγμα άλλης ευρωπαϊκής χώρας -ακόμη και κάποια από αυτές που θεωρούνται πλούσιες και όχι εκείνες που βγήκαν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο- που να έχει επιβάλει στους Πολίτες της αναγκαστική πενία, λόγω των αρπακτικών φορολογικών μέτρων που έχει θεσπίσει, τότε να πληρώσουμε κι εμείς αγογγύστως. Αλλως ας ξανασκεφτούν: Πόσο ακόμη μπορεί να σφίξουν -χωρίς κόστος- τη φορολογική θηλιά γύρω από τον λαιμό του Πολίτη…