Για «Αλβανάκια» θα μιλάμε τώρα;

Το δημοσίευμα στην εφημερίδα μας για «τα 502 παιδιά των φαναριών, που εξαφανίστηκαν» αποδεικνύει πόσο εύκολα λέγονται «παχιά λόγια» από τους πολιτικούς, πάσης ιδεολογίας, προκειμένου να αποφύγουν πολιτικό κόστος. Πόσο εύκολα προσφέρονται ευαίσθητες μη κυβερνητικές οργανώσεις, που σταδιακά αποσύρονται καθώς μειώνεται η κυβερνητική ροή κονδυλίων. Πόσο εύκολα τα ΜΜΕ ρίπτουν μύδρους επί δικαίων και αδίκων και ξεχνούν τα πάντα άμα τη εμφανίσει του επόμενου «πιασάρικου» ρεπορτάζ. Πόσο εύκολα παρουσιαστές ειδήσεων, εκπομπάρχες κοινωνικών θεμάτων, ενώ έριξαν τόσο τηλεοπτικό κλάμα για τα «παιδιά των φαναριών» -ώστε να μη χρειάζεται να αλλάξει ρότα ο Αχελώος!-, έμειναν οι καλές προθέσεις τους να μας κλείνουν το μάτι. Εντέλει, πόσο εύκολα αποδεικνύεται ο υφέρπων ρατσισμός: για Αλβανάκια και Τσιγγανάκια θα μιλάμε τώρα;

Το πρόβλημα της παράνομης διακίνησης παιδιών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας από Αλβανάκια που, με επιτήρηση, μακρόθεν, ζητιάνευαν σε πλατείες και γωνιές του κέντρου της Αθήνας. Λίγο αργότερα τα ίδια παιδιά, με τους ίδιους «επιστάτες» έπιασαν τα φανάρια, στο δακτύλιο, προσφέροντας υπηρεσίες πλυσίματος τζαμιών ή πώλησης χαρτομάντιλων, έτσι για τα μάτια. Τα παιδιά προέρχονταν κυρίως από φυλές των Ρομ της Αλβανίας, που περνούσαν τα σύνορά μας, σχεδόν χωρίς έλεγχο και χωρίς πρόνοια. Δεν ήταν μυστικό ότι τα νοίκιαζαν -με το μήνα- οι επιτήδειοι από τους γονείς τους, όχι μόνον εξαιτίας της ανέχειας που βίωνε η οικογένειά τους αλλά και λόγω νοοτροπίας. Σιγά μη νοιάζονταν για ποιες υπηρεσίες υποχρεώνονταν να προσφέρουν τα μικρά στα φανάρια ή -ακόμη χειρότερα- τα μεγαλύτερα στην περιβόητη νυχτερινή «πιάτσα» της πλατείας Κουμουνδούρου...

Λίγο αργότερα, καθώς οι γονείς κατάλαβαν το επικερδές της επιχείρησης, έφερναν οι ίδιοι, ως λαθρομετανάστες, τα παιδιά τους, παρακολουθώντας τις ικανότητές τους στο να συγκινούν τους οδηγούς και τους περαστικούς ή ακόμη να κάνουν βραδινές εξορμήσεις στα εστιατόρια πουλώντας λουλούδια και μικροπράγματα για τη «νομιμοποίηση» της επαιτείας.
Το 2001, μετά από ορυμαγδό εκπομπών και δημοσιευμάτων, το πρόβλημα ανέλαβαν μη κυβερνητικές οργανώσεις. Στο ίδρυμα «Αγία Βαρβάρα» στοιβάχτηκαν εκατοντάδες «παιδιά των φαναριών» για να βρουν θαλπωρή, να ξεφύγουν από τους εκμεταλλευτές τους, να αποδοθούν στους γονείς τους, όπου ήταν εφικτό, κατά δήλωση του Αλέκου Παπαδόπουλου, τότε υπουργού Υγείας. Η παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα» ιδρύθηκε το 1949. Σκοπός της είναι η περίθαλψη, η μόρφωση και η εκπαίδευση παιδιών που είναι απροστάτευτα και στερούνται οικογενειακής φροντίδας. Επειδή λοιπόν τα 502 παιδιά δεν ήταν κεραμιδόγατοι, ας μας πουν, έστω και σήμερα, οι τότε υπεύθυνοι, πώς έγινε κι άνοιξε η «γη και τα κατάπιε». Από περιέργεια, βρε αδελφέ, μια και η επιδειχθείσα ευαισθησία αποδεικνύεται ότι ήταν για το θεαθήναι εξαρχής