Ηλικιωμένοι ασθενείς στα... αζήτητα

Την ασθένειά τους έρχεται να «επιδεινώσει» η απουσία κάποιου στενού, δικού τους ανθρώπου που θα τους επισκεφθεί, θα ενδιαφερθεί, θα τους χαμογελάσει, θα μεριμνήσει για τη ζωή τους «μετά το εξιτήριο». Στην πλειονότητά τους είναι ηλικιωμένοι με χρόνια νοσήματα που ένα επείγον πρόβλημα υγείας -εγκεφαλικό επεισόδιο, κάταγμα ισχίου- τους έστειλε στο νοσοκομείο. Δεν έχουν συγγενείς να τους φροντίσουν και έτσι μένουν ακόμα και μήνες μετά την ολοκλήρωση της νοσηλείας τους, «εγκλωβισμένοι» στους θαλάμους του νοσοκομείου. Το φαινόμενο που καλούνται καθημερινά να αντιμετωπίσουν οι κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων, εντείνεται με την πάροδο των ετών και καταδεικνύει με ένταση την απουσία ενός οργανωμένου συστήματος μετανοσοκομειακής φροντίδας.