Η νέα εσωκομματική αντιπαράθεση στο ΣΥΡΙΖΑ - Δραγασάκης εναντίον Λαφαζάνη

Κοινοβουλευτική Ομάδα , εκλογές οργάνων στο ΣΥΡΙΖΑ και μετά ο Αλέξης Τσίπρας φεύγει για Λατινική Αμερική. Πίσω του θα συνεχιστεί η διαμάχη ανάμεσα στους «ρεαλιστές» και τους «φονταμενταλιστές».   Στην Iskra του Παναγιώτη Λαφαζάνη εμφανίστηκε τη Δευτέρα ένα κείμενο που επιτίθεται ευθέως και στο Δραγασάκη και στο οικονομικό Επιτελείο. Εκεί αναφέρεται ότι «ένα τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνεται όλο και περισσότερο σε δήθεν «ρεαλιστικές» θέσεις, θέτοντας σε κίνδυνο η ριζοσπαστικότητα και η εναλλακτικότητα του εγχειρήματος και μιας μελλοντικής διακυβέρνησης», αλλά και ότι κάποιοι στην ηγεσία του  ΣΥΡΙΖΑ  (δηλαδή ο Γ. Δραγασάκης) επαναφέρουν την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν προκληθεί», λες και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η χώρα δεν έχουν προκληθεί ήδη με τον πιο βάναυσο τρόπο». Το κείμενο υπογράφεται από κάποιον Άρη Μεσούντα, δηλαδή πρόκειται για ψευδώνυμο. Στη Μεσούντα πέθανε ο Άρης Βελουχιώτης.   Το κείμενο είναι ενδεικτικό για την κριτική που ασκείται από την αριστερή μειοψηφία στον τόνο που δίνουν ο Δραγασάκης και η ομάδα προγράμματος. Η αλήθεια είναι ότι ο Δραγασάκης κάθεται στο στομάχι των ακραίων του κόμματος, ίσως επειδή δεν μπορούν να τον αγνοήσουν. Είναι ο άνθρωπος που ακούει περισσότερο από κάθε άλλον ο κ. Τσίπρας. Είναι αυτός που έβαλε στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το όχι μονομερείς ενέργειες. Είναι από πραγματισμό και ρεαλιστική αποτίμηση των δεδομένων υπέρμαχος της άποψης ότι τα προβλήματα της Ελλάδος  θα λυθούν εντός Ε.Ε. και όχι έξω από αυτήν, μια άποψη με την οποία διαφωνεί οριζοντίως και καθέτως όλη η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία οραματίζεται να αποτινάξει τα δεσμά της Ε.Ε. και του καπιταλισμού. Και είναι ο τελευταίος που το «Αριστερό Ρεύμα» μπορεί κατηγορήσει για «δεξιά παρέκκλιση», μια κατηγορία πολύ προσφιλής όταν θέλεις να εξοντώσεις τον πολιτικό αντίπαλο στην Αριστερά, για τον απλούστατο λόγο ότι στηρίζοντας την υποψηφιότητά του, ενάντια στην Αλέκα Παπαρήγα το 1991, πήραν το δρόμο της εξόδου από το ΚΚΕ οι περισσότεροι εξ’ αυτών.   Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο Δραγασάκης ξεκίνησε την κόντρα. Πριν από 15 μέρες στην «Εποχή» είχε δηλώσει, με ευθεία αναφορά σε αυτό που είναι σήμερα η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, πως «ορισμένοι στο κόμμα ειδικεύονται στους χαρακτηρισμούς και με αυθαιρεσία που θα ζήλευε ο Στάλιν, βαθμολογούν διαρκώς την αριστεροσύνη των άλλων, νομίζοντας πως έτσι εξασφαλίζουν οι ίδιοι το εισιτήριο για την είσοδό τους στον «παράδεισο» της μετά θάνατον δικαιωμένης Αριστεράς ».   Ούτε έκρυψε ποτέ ότι διαφωνεί οριζοντίως και καθέτως με την κατοχύρωση ενός ισχυρού ρόλου των τάσεων μέσα στο νέο ΣΥΡΙΖΑ: «Αν επιτραπεί στις τάσεις να λειτουργούν ως κόμματα εντός του κόμματος, τότε ξεχάστε τα περί «Δημοκρατικού Κόμματος» ή «Κόμματος των Μελών». Εκείνο που θα προκύψει στην περίπτωση αυτή θα είναι ένα αρχηγικό κόμμα, στο οποίο ένας, τυπικά μόνο, ισχυρός αρχηγός θα διαπραγματεύεται διαρκώς τη θέση του με τις τάσεις και τους μηχανισ