Χαμηλοί τόνοι από τον ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση Μεϊμαράκη

Ένας πρόεδρος της Βουλής ποτέ δεν έχει «βγει στα μανταλάκια» στην Ελληνική Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης. Δεν υπήρχε λοιπόν καλύτερη πάσα για από ένα τέτοιο συμβάν για την αξιωματική αντιπολίτευση , ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για ένα κόμμα που ως τώρα έχει βασιστεί εν πολλοίς για τη μετεωρική άνοδο του στην καταγγελία και την απαξίωση του υφιστάμενου συστήματος εξουσίας.   Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς. Χαμηλοί τόνοι, καμιά βιασύνη να εκμεταλλευτεί το γεγονός, καμία σπουδή να ζητήσει παραίτηση των όλων των εμπλεκομένων, καμία απαίτηση να φύγει ο Μεϊμαράκης , έξω δηλαδή από την πεπατημένη. Μπορεί κανείς να αναλογιστεί τη στάση οποιασδήποτε αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ανάλογη περίσταση, μερικά μόλις χρόνια πριν. Σήμερα όμως ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.   Αυτό που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ δια του γραμματέα της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας Ν. Βούτση ήταν, να «να αρθούν όλα τα τυπικά εμπόδια που παρακωλύουν την αναγκαία άμεση εκκαθάριση όλων των υποθέσεων, έτσι ώστε να εξελιχθεί η πραγματική πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση με παράλληλη κάθαρση και να μην χρησιμοποιούνται, ενδεχομένως, αυτές οι υποθέσεις ως «αλεξικέραυνο» απέναντι στην ογκούμενη αντίσταση του λαού». Ήταν μια ήπια και θεσμική παρέμβαση , στο συγκεκριμένο σημείο που βρίσκεται αυτή η υπόθεση, και ένα αστικό κόμμα δεν θα μπορούσε να χειριστεί το θέμα πιο θεσμικά. Στο παιχνίδι, να σηκώσει τους τόνους για το σκάνδαλο δεν μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ , πρυτάνευσε η άποψη, ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.   Υπήρχαν λόγοι γι’ αυτό. Τα νούμερα που αποδίδονται σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος στην υπόθεση θεωρήθηκαν και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πολύ μεγάλα. Η αριστερή σκέψη, που πάντα ρέπει κάπως σε θεωρίες συνομωσίας σκέφτηκε το ενδεχόμενο να βρίσκεται μπροστά σε έναν πόλεμο συμφερόντων, στον οποίο δεν ήθελε να χρησιμεύσει ως εργαλείο. Η ανησυχία, ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το μείζον για το ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η αντίσταση της κοινωνίας στα μέτρα και το μνημόνιο.   Πέρα από όλα αυτά πάντως ήταν και ένας ανομολόγητος φόβος που απέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από το να σηκώσει κατακόρυφα τους τόνους. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι έτοιμη. Στην κοινωνία επίσης δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα εκείνο το ρεύμα αντίδρασης που θα την φέρει αδιαφιλονίκητα στην εξουσία. Αν για οποιονδήποτε λόγο μια υπόθεση τέτοια, ένα σκάνδαλο, οδηγούσε στην πτώση της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάμβανε μέσα σε ένα γενικό μούδιασμα. Δεν θα είχε προηγηθεί ο κοινωνικός αναβρασμός που θα του έδινε αδιαφιλονίκητη ισχύ και θα έπαιρνε το τιμόνι σε μια συγκυρία με το πακέτο ανοιχτό, το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αβέβαιο και τις δημοσιονομικές αντοχές στο ναδίρ. Αυτό το σενάριο, ήταν το τελευταίο που θα επιθυμούσε... Θέμης Δαγκλής