Το βράδυ λάντζα, το πρωί μάθημα

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

 

Ένα σφίξιμο στην καρδιά νιώθει η Τζένη, όταν βλέπει να φωνάζει ο καθηγητής στους κουρασμένους από τη δουλειά συμμαθητές της

Σας φαίνεται παράλογο; Κι όμως δεν είναι! Τίποτα δεν θεωρείται παράλογο, άλλωστε, στην Ελλάδα του 2012. Για την Ελλάδα της «λιτότητας» είναι απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό το γεγονός ότι δεν μπορούμε

όλοι να τελειώσουμε το σχολείο γιατί κάποιοι θα χρειαστεί να δουλέψουμε για να βοηθήσουμε την οικογένεια μας, όπως απολύτως φυσιολογικό ήταν τόσα χρόνια το γεγονός ότι για να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να πληρώνουμε φροντιστήρια και ιδιαίτερα.

Θα μου πείτε, βέβαια, το Λύκειο δεν αποτελεί υποχρεωτική εκπαίδευση, και μπορεί να το παρακολουθήσει όποιος θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του .Όμως είναι αλήθεια μονάχα ζήτημα επιλογής του καθενός;

Θέλω να πω, η συμμαθήτρια μου η Κ αποφάσισε ώριμα και χωρίς καμία πίεση ότι τα βράδια τις καθημερινές θα δουλεύει λάντζα και το πρωί θα πηγαίνει στο σχολείο; Και μήπως επειδή η εργασία είναι χαρά, έπιασε δεύτερη δουλειά για το Σαββατοκύριακο; Είναι όμως και ζήτημα ικανοτήτων το ποιος θα σπουδάσει, ακούω να λέτε κάποιοι από εσάς. Και ποιος θα κρίνει τις «ικανότητες» του καθενός  από μας; Με ποιο κριτήριο αποφασίζεται ποιος αξίζει να σπουδάσει και ποιος όχι; Ο συμμαθητής μου ο Π δεν είναι «καλός» μαθητής. Ο πατέρας του, όμως είναι άνεργος κι η μαμά του απλήρωτη 4 μήνες, οπότε τις «πολύτιμες» ώρες διαβάσματος μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια.

Και βλέποντας όλες αυτές τις προσωπικότητες της πολιτικής να τονίζουν τη σημαντικότητα των περικοπών και των θυσιών του λαού, εμένα κάτι δεν μου πάει καλά. Γιατί, όταν το καλοκαίρι δούλευα για να βγάλω κι εγώ χαρτζιλίκι, δεν ήταν «όλα καλά». Κι ίσως να φταίει ότι απαγορευόταν να κάτσω αυτές τις 9 ώες και πως, αν καθόμουν , θα με ‘βλεπε το αφεντικό από την κάμερα. Είναι κι αυτό πάλι, ξέρετε που αλλάζεις  λεωφορεία και μετρό κι όταν έχει κόσμο βρομά νε κιόλας . Η σκέψη που σε βασανίζει: «Πόσο θλιβερό να γεμίζεις μπουκάλια». Και το άγχος μην αργήσεις κι όταν κλείνει ταμείο μην τυχόν έχεις κάνει κανένα λάθος και το χρεωθείς  «μείον 200 το πάγιο, 130 έσοδα, τα πουρμπουάρ κρατούνται και μοιράζονται».

Μπορεί να φταίει και το ότι οι συνάδελφοί μου ήταν μεγαλύτεροι και ντρεπόμουν κιόλας και πως μια μέρα σέρβιρα έναν παλιό συμμαθητή μου (ευχόμουν μέσα μου να μη με αναγνωρίσει)… αλλά κάθε μέρα σκεφτόμουν πόσο προτιμώ το μάθημα,  με τον πιο αυστηρό καθηγητή

Το καλοκαίρι πέρασε, εγώ δούλεψα για έναν μήνα, ο οποίος πέρασε πιο αργά από τους άλλους μήνες, όμως τώρα είμαι ξανά μια μαθήτρια. Και η Κ ή ο Π; Γι’ αυτούς δεν ήταν μόνο ένας μήνας. Και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το σφίξιμο που νιώθω όταν τους βλέπω στο σχολείο κουρασμένους, γιατί την προηγούμενη μέρα δούλευαν. Τον θυμό, όταν ο καθηγητής τους κουνάει επιδεικτικά