Το Παπούτσι

Ο Χι. της Β` τάξης διέκοψε το μάθημα των Καλλιτεχνικών. Εισέβαλε με φούρια στην αίθουσα σέρνοντας κατά κάποιον τρόπο το μικρό του πόδι.

Δεν με ξάφνιασε. Έχει μια μεγάλη οικειότητα με τους ενήλικες του σχολείου, ιδιαίτερα τους δασκάλους των ειδικοτήτων, αν και είναι από τα "αδύναμα" μέλη αφού δέχεται συχνά την απόρριψη των συμμαθητών. .

Είχε ξηλωθεί σχεδόν όλη η σόλα στο αθλητικό του παπούτσι.

-Μπορείς να με βοηθήσεις Κυρία;;;

Μπορούσα. Άναψα το πιστόλι της σιλικόνης και τον έβαλα να περιμένει στην έδρα μου. Μουρμούραγε και συνεχώς με διέκοπτε από το μάθημα:

-"Αμάν...

Πότε θα ζεσταθεί;"

Ήθελε να πάει να συνεχίσει το μάθημα της Γυμναστικής.

Του το κόλλησα τελικά αν και οι πολλές παλαιές στρώσεις από τη βενζινόκολλα προμήνυαν το μέλλον του παπουτσιού.

Έφυγε τρέχοντας.

Στο σχόλασμα είχα 2 επισκέψεις.

Η μία ήταν πάλι από τον Χι, που ήρθε τρισευτυχισμένος για να μου ανακοινώσει τα μαντάτα:

-"Η Μαμά είπε πως θα μου πάρει καινούρια ποδοσφαιρικά!!!!Κόκκινα!!!".

Η άλλη επίσκεψη ήταν απο τον Γυμναστή. Ήταν συγκινημένος.

-"Ξέρεις...αυτές τις μαγικές στιγμές στη δουλειά μας δε μπορεί να τις εξαγοράσει και ο πιο μεγάλος μισθός.Δεν ήξερα πως να τον βοηθήσω με το παπούτσι του. Θα πρέπει να ένοιωθε ντροπιασμένος γιατί είχε προηγηθεί μια σύγκρουση με την ομάδα. Πρότεινα να του το δέσω με μια χαρτοταινία. Αλλά αυτός είπε:-" Όχι. Θα ξέρει η Κυρία της Ζωγραφικής!" και έτρεξε κουτσαίνοντας προς το εργαστήριο. Τον είδα λίγη ώρα πιο μετά να βγαίνει και να εισβάλει στην ομάδα που έπαιζαν ήδη μπάλα..σαν...πως να το πω... Σαν Πρωταθλητής! Να έβλεπες τα μάτια του! Μόνο να τα έβλεπες!"

Και συγκινήθηκα κι εγώ. Για δύο λόγους. Γιατί τα παιδιά Ξέρουν. Ξέρουν και διαισθάνονται τον σπουδαίο ρόλο της Δημιουργικότητας στη ζωή του ανθρώπου.Γι αυτό αγαπούν με ιδιαίτερο τρόπο το μάθημα των Εικαστικών και διαβλέπουν στο δάσκαλο των Εικαστικών όλες εκείνες τις αρχέγονες δυνάμεις που έχει ευνουχίσει το νοησιαρχικό εκπαιδευτικό σύστημα της Υπέροχης Δυτικής μας Κουλτούρας.

Και συγκινήθηκα επιπλέον γιατί συνειδητοποίησα τη δύναμη της προσαρμοστικότητας του Ανθρώπου που διαφαίνεται ακόμα και σε αυτές τις μικρές κινήσεις κοινωνικής "επιβίωσης".

Γι αυτό πιστεύω πως το Bullying είναι άλλη μια νευρωσική κατασκευή της ανώριμης και πλαστικής κοινωνίας που μας επιβάλλουν όλοι εκείνοι οι “ειδικοί” που θέλουν να δικαιολογήσουν κάπως την ύπαρξή τους.

Η σύγκρουση, η αντιπαράθεση, ακόμα και η απόρριψη μας σπρώχνουν προς την ενηλικίωση.

Προς Άλλους και Άλλους τρόπους επιβίωσης.

Ευτυχώς.

(περισσότερες ιστορίες καθημερινότητας από το σχολείο Εδω:

childhood-art-project.blogspot.gr/

Έλενα Καραγιάννη

Δασκάλα εικαστικής αγωγής

Photography by Gregor Collienne

Tags: δημοτικό σχολείο2ο δημοτικό σχολείο Αχαρνώνιστορία καθημερινότητας Tweet

View the discussion thread.