Το πανεπιστημιακό κίνημα προέβαλε την πιο αποτελεσματική αντίσταση στο μνημόνιο και τους υποστηρικτές του, από όσες έχουν υπάρξει έως τώρα

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΡΟΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ, ΑΠΟ ΟΣΕΣ ΕΧΟΥΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΩΣ ΤΩΡΑ
Οι λυσσαλέες αντιδράσεις της πρώην υπουργού παιδείας, με τις φασίζουσας έμπνευσης δηλώσεις υπέρ των «υγειών δυνάμεων του τόπου» που στηρίζουν τα μνημόνια και τον 4009/2011, αλλά και των καθεστωτικών ΜΜΕ μπροστά στο μπλοκάρισμα του νόμου κατεδάφισης της δημόσιας δωρεάν παιδείας υποδηλώνουν τη σημασία της πρώτης νίκης του πανεπιστημιακού κινήματος. Ο ενωμένος και ανυποχώρητος αγώνας όλων των συνιστωσών της πανεπιστημιακής κοινότητας δικαιώνεται.
Η οργανωτική ραχοκοκαλιά του 4009/20011 υφίσταται ένα σημαντικό ρήγμα. Ωστόσο πρόκειται για μια πρώτη μόνο επιτυχία. Αν και η εφαρμογή της ακραίας ολιγαρχικής-αυταρχικής δομής του νόμου 4009/20011 φαίνεται ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο, άλλες ακραίες ρυθμίσεις του θα επιχειρηθεί σε κάθε περίπτωση να εμπεδωθούν. Πέραν της οργανωτικής δομής του νέου νόμου, που το πανεπιστημιακό κίνημα έχει μπλοκάρει (ΣΙ, κοσμήτορας ως μονοπρόσωπο όργανο, κατάργηση τμημάτων και των γενικών συνελεύσεών τους), παραμένουν:
• Η ΑΔΙΠ ως η ανώτατη αρχή ρύθμισης της ακαδημαϊκής ζωής – που επιβάλλει ακόμα και τα προγράμματα σπουδών των τμημάτων.
• Η αξιολόγηση που στοχεύει στην υπαγωγή της έρευνας στην αγορά και στη συντριβή της ετερόδοξης επιστημονικής σκέψης.
• Το πάγωμα των εκλεκτορικών για εξελίξεις/μονιμοποιήσεις και των διορισμών των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ.
• Οι αμοιβές του προσωπικού από τα ιδρύματα με βάση τις ατομικές «επιδόσεις».
• Η ακραία περικοπή της χρηματοδότησης και η αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των πανεπιστημίων με βάση την «ανταγωνιστικότητά» τους.
• Ο κίνδυνος της διάσπασης των σπουδών και της υποβάθμισης τους σε ρηχή κατάρτιση, με πλήρη εξαφάνιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων.
• Ο κίνδυνος της γενίκευσης των διδάκτρων στις πανεπιστημιακές σπουδές παραμένει.
• Η επιλεκτική χρηματοδότηση της έρευνας, με υποβάθμιση της βασικής έρευνας.
• Η κατάργηση της βαθμίδας του λέκτορα και η άρση της μονιμότητας του επίκουρου καθηγητή.
• Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
• Οι διαγραφές των φοιτητών, ως μέσο πειθάρχησης και διάλυσης του φοιτητικού κινήματος.
Ταυτόχρονα, είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να παραμείνει έστω και με διαφοροποιημένες και ελαττωμένες αρμοδιότητες το Συμβούλιο Ιδρύματος ως παρα-όργανο δίπλα στη Σύγκλητο. Θα επρόκειτο για μια επικίνδυνη εξέλιξη καθώς θα κατοχύρωνε ένα εξωπανεπιστημιακό θεσμό που σε μελλοντικό χρόνο θα διεκδικούσε ουσιαστικότερες αρμοδιότητες – ανάλογες με εκείνες που του έδινε ο 4009/2011.
Η πάλη του πανεπιστημιακού κινήματος θα πρέπει να στοχεύει όχι μόνο στην απόκρουση της επίθεσης αγοραίας μετάλλαξης του πανεπιστημίου αλλά και στην εμβάθυνση της δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο.
Απέναντι στην απόπειρα μετατροπής του πανεπιστημίου σε ένα αυταρχικό και αγοραίο εκπαιδευτήριο θα απαντήσουμε με αγώνες για τη διεύρυνση, σε