Το ΚΚΕ συνεχίζει το ξαναγράψιμο της ιστορίας του

Αρθρογράφος: Ευγενία Καβαλλάρη

Η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει -όπως κάνει εδώ και χρόνια στο όνομα της παραπέρα μελέτης της ιστορίας του κόμματος (γεγονός θεμιτό) και γενικότερα της ιστορίας του λαϊκού κινήματος- ν’ασχολείται με πλευρές της ιστορικής και ταυτόχρονα ηρωικής του πορείας. Μία προσπάθεια που όπως η ίδια η Κ.Ε του ΚΚΕ αλλά και το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ αποφάσισε, θα συνεχιστεί και στην περίοδο που κάλυπτε ο Α’ τόμος «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ

1918-1949 (έκδοση 1995). Να σημειώσουμε ότι όπως τονίζεται στην εισαγωγή του το Δοκίμιο, στη συγγραφή του «συνέβαλλαν εκτός από τα μέλη του Ιστορικού Τμήματος, τα μέλη του Π.Γ, καθώς και πολλοί σύντροφοι και συντρόφισες με παρατηρήσεις, γνώμες και σκέψεις…» (Απλά εδώ να υπογραμμίσουμε ότι αρκετά μέλη του τότε Π.Γ είναι και σήμερα…)
Μία τέτοια προσπάθεια είναι και αυτή του υπεύθυνου του ιστορικού Τμήματος της Κ.Ε Μ. Μαϊλη με ομιλία του στην Αθήνα που αποσπάσματα της δημοσιεύονται στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» (26/10/2014)
Στο σημερινό σημείωμα (οι υπογραμμίσεις δικές μου) θα καταπιαστούμε με μία πλευρά του όλου ζητήματος, αυτή που αφορά την περίοδο 1928-1933. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μ. Μαϊλης:
«…Στη διερεύνηση της περιόδου από το 1918, απασχολεί ιδιαίτερα πώς το ΚΚΕ όριζε το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα, καθώς και οι αιτίες που οι σχετικές αναλύσεις του τροποποιούσαν τη στρατηγική του. Γιατί πρέπει να θυμηθούμε εδώ ότι η στρατηγική του ΚΚΕ δεν ήταν πάντα εκείνη των σταδίων στην επαναστατική διαδικασία. Για παράδειγμα, από το 1929 έως το 1933, το Κόμμα μας σωστά καθόριζε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Το ίδιο, όχι πάντα αλλά κατά διαστήματα, και πριν το 1928. Μπορεί η ανάλυση που έκανε για τον καπιταλισμό στην Ελλάδα να είχε αδυναμίες (κι εξάλλου ήταν ένα κόμμα νεαρό), όμως επιβεβαιώθηκε ότι διέθετε τις δυνάμεις εκείνες που το προσανατόλιζαν σε σωστή βασικά κατεύθυνση. Το γιατί αυτή δεν κυριάρχησε τελικά είναι ένα θέμα που πρέπει να απαντηθεί…»

Ας δούμε τώρα τι γράφει για τα ζητήματα αυτά το «Δοκίμιο Ιστορίας»:
1.Καταρχήν όταν μιλάμε τότε για ΚΚΕ θα πρέπει να έχουμε υπόψη αυτό που ανέφερε ο τότε γραμματέας της Κ.Ε Α. Χαϊτάς στο 6ο Συνέδριο της Κ.Δ «…Το κόμμα αριθμεί στις γραμμές του 2.291 μέλη από τα οποία τα 59,4% είναι εργάτες, τα 31,9% αγρότες και τα 8,7% υπάλληλοι και εκπρόσωποι άλλων κοινωνικών στρωμάτων». Για δε το 6ο Συνέδριο της Κ.Δ και τις αποφάσεις της υπάρχει και η εκτίμηση αυτή: «Το 6ο Συνέδριο της Κ.Δ ψήφισε και ορισμένες θέσεις σεχταριστικού χαρακτήρα, όπως η γραμμή τακτικής «τάξη ενάντια σε τάξη» και ταύτιση όλης της σοσιαλδημοκρατίας με τους εχθρούς του προλεταριάτου…Οι θέσεις αυτές υποβλήθηκαν αργότερα σε κριτική από τα Κομμουνιστικά κόμματα και κυρίως από το 7ο Συνέδριο της Κ.Δ» (Ένα συνέδριο που σήμερα το ΚΚΕ σε μεγάλο βαθμό το θεωρούν ως «πηγή κάθε κακού» για τη μετέπειτα πορεία των Κ.Κ, άσχετα εάν αυτά βασισμένα στις αποφάσεις του, εξελίχτηκαν σε μαζικά κόμματα και ηγήθηκαν του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού τους την περίοδο της κατοχής, ορισμένα μάλιστα κατέχτησαν και την εξουσία- κάνουμε λόγο για τις Λαϊκές Δημοκρατίες- όχι μόνο με τη παρουσία του «κόκκινου στρατού» όπως ισχυρίζεται ανιστόρητα σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και χωρίς καν τη παρουσία του π.χ Αλβανία, Γιουγκοσλαβία.)
Και το Δοκίμιο Ιστορίας συνεχίζει αναφερόμενο στο μετέπειτα 4ο Τακτικό Συνέδριο του ΚΚΕ: «..Συνδυασμένα με την ανάλυση του Προγράμματος πρέπει να τεθεί και το ζήτημα της επαναστατικής δημοκρατικής δικτατορίας των εργατών και αγροτών σαν σταθμού μεταβατικού προς τη δικτατορία του προλεταριάτου, εν σχέσει με τη χώρα μας, επαφιεμένης της οριστικής λύσεως του ζητήματος αυτού στο 5ο Τακτικό Συνέδριο» Και η κριτική που ασκεί το Δοκίμιο είναι η εξής: «Η θέση, όμως αυτή δεν πάρθηκε υπόψη από τις κατοπινές ολομέλειες της Κ.Ε, οι οποίες επέμεναν στην προηγούμενη θέση του προλεταριακού χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης που θα έλυνε και αστικοδημοκρατικά καθήκοντα μεγάλης ευρύτητας». Στη συνέχεια το Δοκίμιο, αναφερόμενο στη περίοδο 1925-1928 όπου ξεσπά σοβαρή ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική κρίση στο ΚΚΕ σημειώνει σωστά, χαρακτηριστικά: «Το ΚΚΕ δεν είχε κατορθώσει να ξεπεράσει τον εμπειρισμό του, δεν είχε κάνει ολοκληρωτικά τον μαρξισμό – λενινισμό ισχυρό ιδεολογικό του όπλο, δεν είχε αφομοιώσει δημιουργικά τη μαρξιστική θεωρία και δεν είχε συνδέσει έτσι τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού με την επιστημονική μέθοδο. Το γεγονός αυτό το εμπόδιζε στον καθορισμό σωστής στρατηγικής, το υποχρέωνε να κάνει μηχανική μεταφορά τρόπων, μεθόδων και τσιτάτων απέξω για να αντιμετωπίσει τη δική του εσωκομματική κρίση και τα δικά του προβλήματα…»
2. Η περίοδος του 1929-1933 που αναφέρει ο Μ. Μαϊλης είναι η περίοδος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ας δούμε ορισμένες πλευρές της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ μέσα από τις αναφορές του Δοκίμιου για την περίοδο αυτή, που σίγουρα έχει αναλογίες με τη σημερινή συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση:
- «…Παρά το γεγονός ότι το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ ξεσκέπασε σωστά όλες τις αστικές και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες για την απαλλαγή του καπιταλισμού από τις κρίσεις…δεν διέκρινε έγκαιρα τα φαινόμενα του κλονισμού της καπιταλιστικής σταθεροποίησης και γι’αυτό δεν μπόρεσε να προβλέψει την αναπόφευκτη άνοδο του λαϊκού κινήματος και να προετοιμαστεί ανάλογα, ώστε να αγκαλιάσει και να αξιοποιήσει το αυθόρμητο κίνημα των μαζών και να μπει επικεφαλής του. Χαρακτηρίζοντας την επικείμενη επανάσταση σαν σοσιαλιστική και ξεκινώντας από την εσφαλμένη διαπίστωση ότι στη χώρα υπήρχε επαναστατική κατάσταση, η 3η ολομέλεια της Κ.Ε (Γενάρης 1930) έριξε το σύνθημα της «…γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων των εργαζόμενων μαζών, της αγροτιάς, της μαζικής δράσης των φαντάρων και ναυτών»…Το σοβαρότερο ήταν ότι η Κ.Ε του ΚΚΕ στην πραγματικότητα δεν έκανε ό,τι χρειαζόταν για να προετοιμάσει πρακτικά τη γενική απεργία…αλλά αντιπαρέθετε τη γενική πολιτική απεργία στις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις και στις καθημερινές αγωνιστικές εκδηλώσεις των εργαζομένων…» (σ.σ πολλές οι ομοιότητες με τη σημερινή τακτική του ΚΚΕ)
- Και εκτιμώντας τη δράση του ΚΚΕ τότε σημειώνει το Δοκίμιο εμφαντικά «…Αποτέλεσμα αυτής της αντιφατικής αριστερίστικης πολιτικής της ΚΕ του ΚΚΕ, σε συνδυασμό με την εσωκομματική φραξιονιστική πάλη, ήταν..η υποχώρηση του απεργιακού κινήματος…και η απομόνωση σε μεγάλο βαθμό, του κόμματος από τις λαϊκές μάζες, πράγμα που εκδηλώθηκε με τη μείωση του αριθμού των μελών του (σ.σ το 1930 στις γραμμές του ΚΚΕ υπήρχαν μόλις 1.500 μέλη και αυτά κυρίως στην επαρχία)…» Όλα αυτά γράφονται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ που σήμερα επιχειρείται το ξαναγράψιμο του όταν και τότε το 1995, ήταν η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ..
- Να σημειώσουμε ακόμη ότι η κρίση στο ΚΚΕ ξεπερνιέται μετά από παρέμβαση της Κ.Δ. Το Δοκίμιο υπογραμμίζει: «Η ηγεσία του ΚΚΕ μην μπορώντας να αντιληφθεί ότι η πολιτική της ήταν λαθεμένη και ότι η κρίσιμη κατάσταση του κόμματος ήταν άμεσο αποτέλεσμα της αριστερής στα λόγια και οπορτουνιστικής στην πράξη πολιτικής της, αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τα λάθη της και να χαράξει στρατηγική και τακτική που να ανταποκρίνεται στις αντικειμενικές συνθήκες της χώρας και στο επίπεδο του μαζικού λαϊκού κινήματος χωρίστηκε σε δυο αντιμαχόμενες ομάδες, Χαϊτά-Ευτυχιάδη από τη μια και Θέου-Σιάντου από την άλλη ανάμεσα στις οποίες ξέσπασε μια άνευ αρχών φραξιονιστική πάλη…».
-Η έκκληση της Κ.Δ βοήθησε την αποκατάσταση της ενότητας στο ΚΚΕ, το ξαναέστησε στην κυριολεξία στα πόδια του. Αναφέρει χαρακτηριστικά το Δοκίμιο: «… Η Ε.Ε της ΚΔ με την Έκκληση της, βοήθησε αναμφισβήτητα στη αποκατάσταση της ενότητας στο ΚΚΕ και στο άνοιγμα του δρόμου προς τις μάζες, αφού συνέβαλε αποφασιστικά στη δόρθωση της λαθεμένης θέσης του απέναντι στον αγώνα για τα καθημερινά, μερικά αιτήματα των εργαζομένων. Ακολουθώντας όμως και η ίδια η ΚΔ τη λογική των αποφάσεων της 11ης Ολομέλειας της, δεν προχώρησε στη διόρθωση της στρατηγικής και της τακτικής του κόμματος. Ενώ υπέβαλε σε αυστηρή κριτική και τις δύο ομάδες… ίδια η Κ.Δ με την Έκκληση της μιλούσε για καινούργια επαναστατική άνοδο, για σοσιαλφασίστες…»
- Για την περίοδο αυτή ως γενικότερη εκτίμηση το Δοκίμιο σημειώνει: «…Από τη μελέτη των βασικών ντοκουμέντων του Π.Γ και όλων των κομματικών σωμάτων αυτής της περιόδου προκύπτει ότι, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν για τη μελέτη της ελληνικής πραγματικότητας και την επεξεργασία μιας σωστής στρατηγικής και τακτικής η καθοδήγηση του κόμματος δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τις αριστερίστικες, δογματικές και σεχταριστικές θέσεις, ιδιαίτερα στα ζητήματα της αστικής δημοκρατίας και του φασισμού…»
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Τα αποσπάσματα για την περίοδο αυτή του Δοκιμίου θα μπορούσαν να ήταν περισσότερα. Όμως εμφανής είναι η πλήρης του αντίθεση με τα όσα σήμερα η σημερινή (αλλά και τότε το 1995 σε μεγάλο βαθμό…) ηγεσία του ΚΚΕ προβάλλει ως νέες επεξεργασίες. Εμφανής είναι η προσπάθεια η ιστορία του ΚΚΕ να ξαναγραφτεί για να είναι σύμφωνη με τις εκτιμήσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, όπου λίγο ως-πολύ ακυρώνεται –ανιστόρητα- το μεγαλύτερο κομμάτι της ηρωικής του ιστορίας. Καταλήγοντας θα συμφωνήσουμε με τον Μ. Μαϊλη όταν τονίζει: «Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία την τιμά πραγματικά», δυστυχώς όμως οι πρώτοι που δεν το εφαρμόζουν είναι αυτοί που πρώτοι απ’ όλους θα έπρεπε να κάνουν. Η ηγεσία του ΚΚΕ!

Ετικέτες: Ευγενία Καβαλλάρη Tweet

View the discussion thread.