Το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ, του Στέλιου Μαρίνη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}Το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ του Στέλιου Μαρίνη
Είναι φανερό ότι ο επίσημος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει προς μετριοπαθέστερες θέσεις. Αυτό φάνηκε ήδη από την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Εκείνο που κυρίως άλλαξε είναι η μετατόπιση του ποιος θα φέρει την αλλαγή πολιτικής. Όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερο μια αριστερή κυβέρνηση εμφανίζεται ως το μέσο για την αλλαγή αυτή και υποτιμάται ο παράγοντας των λαϊκών και ταξικών αγώνων. Η ρήση «αν οι εκλογές άλλαζαν ριζικά τα πράγματα θα ήταν παράνομες» έχει ξεχαστεί, ενώ σε παλιότερες συνεντεύξεις ο Τσίπρας υπαινισσόταν ότι χωρίς την ενεργό στήριξη του λαού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αλλαγή. Όμως, η προοπτική εντυπωσιακής ανόδου των ποσοστών στις εκλογές, που δημιουργούσαν ελπίδες ακόμη και δημιουργίας κυβέρνησης, έθεσαν το ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο δίλημμα να παίξει το παιχνίδι του προεκλογικού λόγου όπως κάνουν όλοι οι «συνάδελφοι» με πείρα. Και το χαρτί του βγήκε. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Ίσως να του ξαναβγεί και στις επαναληπτικές εκλογές. Όμως, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα έχει αυξηθεί και η αγωνιστικότητα των ψηφοφόρων του. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει ό,τι λέει. Όχι γιατί δεν θα θέλει, αλλά γιατί δεν θα έχει τον κόσμο έτοιμο να αγωνιστεί, να κάνει θυσίες, να βγει στους δρόμους για να αντιπαρατεθεί με μαζικές εκδηλώσεις σε όσους βάζουν εμπόδια στην υλοποίηση ενός κυβερνητικού προγράμματος που οδηγεί σε ριζική αλλαγή πολιτικής, να στηρίξει την «κυβέρνησή του» για να της δώσει και την εξουσία ή μάλλον για να πάρει ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός την εξουσία από τα χέρια των υπαλλήλων του μεγάλου κεφαλαίου. Αντίθετα, αν σχηματιστεί κυβέρνηση των μνημονιακών, που μοιάζει πιθανότερο, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κερδίσει και η αγωνιστικότητα του λαού θα ενταθεί. Το πραγματικό, επομένως, δίλημμα δεν είναι ο προεκλογικός λόγος, αλλά ο εκλογικός στόχος. Για κυβέρνηση ή για αντιπολίτευση;
Την απάντηση την έχει δώσει το ΚΚΕ με τη θλιβερή επιλογή του να ανακηρύξει τον ΣΥΡΙΖΑ κύριο αντίπαλό του. Τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και όχι τις θέσεις του. Δεν λέει ότι είναι λάθος όσα προτείνει –με εξαίρεση την επιλογή εντός τη ΕΕ- αλλά ότι δεν θα τα πραγματοποιήσει, ότι λέει ψέματα! Με τον τρόπο αυτό, ακόμη και τα σωστά σημεία κριτικής αποδυναμώνονται, χάνουν την πολιτική τους αξία.
Αν στο ΚΚΕ δεν είχε χαθεί τελείως η πολιτική σκέψη, στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία θα απαντούσε με συγκεκριμένες προτάσεις – δεσμεύσεις που θα ανάγκαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει και τον λόγο του και τους στόχους του. Και βέβαια προτάσεις ρεαλιστικές. Όχι π.χ. έξω απ’ την ΕΕ, αλλά έξω απ’ την ΕΕ αν δεν δεχτεί τις απαιτήσεις του λαού. Όχι, επιστροφή στη δραχμή, αλλά έξοδος από την ζώνη του ευρώ αν το νόμισμα αυτό μας πνίγει αντί να μας εξυπηρετεί.